Της Μαριτίνας Θεοδωροπούλου
Λησμόνησα μια εποχή
που δεν πρόλαβα να ζήσω·
γεμάτη χρώματα και μυρωδιές
καρδιές και σώματα
ασφυκτικά μπλεγμένα.
Μυρωδιά από φθηνό κρασί
και γέλια δυνατά να αντηχούν.
Μουσικές με στίχους κατανοητούς
και παραφωνίες τόσο μελωδικές.
Μια εποχή παράφωνη και φάλτσα,
με δρόμους στενούς και δύσβατους
γεμάτους από διαβάτες ελεύθερους.
Ανάβω ένα τσιγάρο, διαβάζω εφημερίδα,
μα απ' τα γράμματα δε σχηματίζω λέξεις.
Βάζω μουσική και η μελωδία τέλεια
γεμίζει τόσο κενά το δωμάτιο.
Βγαίνω στο φρεσκοβαμμένο δρόμο
και οι «τρύπες» του με ρουφούν
σε μία άβυσσο.
Πρόσωπα άδεια προσπερνούν
χωρίς να αφήνουν τίποτα.
Μα το χειρότερο...
δε θυμάμαι τον ήχο από ένα γέλιο γάργαρο
κι αβίαστο.
Σβήνω το τσιγάρο και ξαπλώνω
με μόνη μου παρηγοριά
να ονειρευτώ δρόμους δύσβατους
με διαβάτες να αναβλύζουν
μυρωδιά από φθηνό κρασί
και με χέρια μπλεγμένα
σε γροθιά.
Και ίσως - αν σταθώ τυχερή -
να ξυπνήσω
με γάργαρο γέλιο το πρωί
μες στο πλαστό μου παρόν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου