Rotten Poets Society

Τ ης Μ αριτίνας Θ εοδωροπούλου Λησμόνησα μια εποχή που δεν πρόλαβα να ζήσω· γεμάτη χρώματα και μυρωδιές καρδιές και σώματα ασφυκτικά μπλεγμένα. Μυρωδιά από φθηνό κρασί και γέλια δυνατά να αντηχούν. Μουσικές με στίχους κατανοητούς και παραφωνίες τόσο μελωδικές. Μια εποχή παράφωνη και φάλτσα, με δρόμους στενούς και δύσβατους γεμάτους από διαβάτες ελεύθερους. Ανάβω ένα τσιγάρο, διαβάζω εφημερίδα, μα απ' τα γράμματα δε σχηματίζω λέξεις. Βάζω μουσική και η μελωδία τέλεια γεμίζει τόσο κενά το δωμάτιο. Βγαίνω στο φρεσκοβαμμένο δρόμο και οι «τρύπες» του με ρουφούν σε μία άβυσσο. Πρόσωπα άδεια προσπερνούν χωρίς να αφήνουν τίποτα. Μα το χειρότερο...  δε θυμάμαι τον ήχο από ένα γέλιο γάργαρο κι αβίαστο. Σβήνω το τσιγάρο και ξαπλώνω με μόνη μου παρηγοριά να ονειρευτώ δρόμους δύσβατους με διαβάτες να αναβλύζουν  μυρωδιά από φθηνό κρασί και με χέρια μπλεγμένα σε γροθιά. Και ίσως - αν σταθώ τυχερή -...

Λείπεις απόψε· σιωπή και σκέψεις κυριεύουν το μυαλό μου ήσουν και θα 'σαι μια ζωή το όνειρό μου. Πού είσαι απόψε; Πού ήσουν χθες; Μάδησα ένα τριαντάφυλλο. Μάτωσα όπως το κρατούσα. Τα φύλλα έπαιρνε ο αέρας και τα 'ριχνε στο λιμάνι. Είναι απόγευμα κι εσύ είσαι απούσα. Γράφει ο Γιώργος Μπαστάκης

Όσο περνάνε τα χρόνια, οι δικοί μου άνθρωποι μου λείπουν ολοένα και περισσότερο. Νιώθω την ανάγκη να βρίσκομαι κοντά τους και να περνάω χρόνο μαζί τους. Φοβάμαι ότι θα τους χάσω και δε θα προλάβω να τους πω όλα αυτά που θέλω - αν και αυτά είναι ατέλειωτα. Τελευταία σκέφτομαι έντονα τον παππού μου. Έχει αρχίσει να με επηρεάζει έντονα η έλλειψη επαφής που - λόγω των συνθηκών - επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Το τηλέφωνο δε μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση την ανθρώπινη επαφή - νιώθω πως με πνίγουν οι λέξεις που ξεπροβάλλουν από το ακουστικό. Παππού, ξέρω πως δεν πρόκειται να το διαβάσεις αυτό, μα μου λείπεις. Μου λείπουν οι συζητήσεις μας και οι ιστορίες σου. Μου λείπουν οι απογευματινοί καφέδες στο μπαλκόνι και τα αστεία σου. Μου λείπουν ακόμα και οι απόψεις σου, τις οποίες παλαιότερα συνήθιζα να υποτιμώ.  Παππού, φοβάμαι ότι θα χάσω κι εσένα· φοβάμαι ότι ξαφνικά θα φύγεις και δε θα επιστρέψεις ποτέ ξανά πίσω. Φοβάμαι ότι δε θα μου πεις ξανά ιστορίες και δε θα ...

Ηλεκτρικός, μετρό, δουλειά, μάθημα, φροντιστήρια, γυμναστήριο, χάος. Άνθρωποι γελαστοί, σκυθρωποί, ανήσυχοι, ανέμελοι, αγχωμένοι, μόνοι. Όλοι όμως σε ένα πρόγραμμα, σε μια καθημερινότητα τόσο ίδια και προδιαγεγραμμένη όσο και οι στάσεις του μετρό - που τόσο πολύ δυσκολεύομαι ακόμα να μάθω· Ομόνοια, Πανεπιστήμιο, Σύνταγμα.  Καμιά αλλαγή, κανένας αυθορμητισμός. Κι ενώ όλα βρίσκονται σε κατάσταση σήψης και ατονίας, εμφανίζεται μια ευκαιρία που τρεμοσβήνει μέσα στο απέραντο έρεβος. Είναι μια ευκαιρία με υπόσταση, δεν είναι απλά μια αφηρημένη έννοια. Όμως είναι τόσο μικρή και σχεδόν χάνεται μέσα στη θάλασσα του σκότους.  Και τότε παρατηρώ την αντανάκλαση του εαυτό μου σε έναν παλιό, ξεθωριασμένο και σπασμένο καθρέφτη.  Τρεμοσβήνω· μετά βίας ζω. Φαινομενικά - βιολογικά - ζω, ουσιαστικά - ψυχικά - πεθαίνω. Είμαι σαν ένα ψάρι μέσα σε μια γυάλα που μέχρι να πάει από την μία άκρη στην άλλη έχει ξεχάσει τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησε να κολυμπά.  Ζω για ν...

Στον φίλο μου Μάνο... Μέσα στα χρόνια της ζωής μας γνωρίζουμε αναρίθμητο ποσοστό ανθρώπων. Άνθρωποι που άλλοτε ταιριάζουμε και άλλοτε όχι. Άτομα από την δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο. Αν κάτσεις να τους μετρήσεις και εσύ, σίγουρα θα σπαταλήσεις πολλές ώρες. Κάποιοι, λοιπόν, γίνονται κάτι παραπάνω από απλοί γνωστοί. Γίνονται φίλοι. Η οικογένεια που εμείς μπορούμε να διαλέξουμε. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να τους δείξουμε κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Σκοτεινές γωνιές του «είναι» μας που φωνάζουν για αποδοχή και αγκαλιά. Επομένως είναι ξεκάθαρο ότι είτε λίγο είτε πολύ στηριζόμαστε σε αυτά τα άτομα. Είναι δίπλα μας σε δύσκολες και όμορφες στιγμές. Στο κλάμα, στον πόνο, στα λάθη. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί χάνονται από την ζωή μας; Τι φταίει, εμείς ή αυτοί; Και αναρωτιόμαστε γιατί να χάσουμε έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε μοιραστεί στιγμές και όνειρα. Πολλά τα ερωτήματα και οι υποθέσεις ακόμα περισσότερες. Και κάπως έτσι με αναπάντητα ερωτηματικά περνάνε οι μέρες, οι...

Μάτια. Όμορφα, αθώα, αγνά. Ο καθρέπτης της ψυχής σου. Σταματάει ο χρόνος καθώς σε κοιτούν. Μοιάζει με όνειρο - ξέρεις τι θέλουν να σου πουν. Είναι απ' τις στιγμές που οι λέξεις δε χρειάζονται και ένα μόνο βλέμμα αρκεί για να καταλάβεις πολλά. Σου λένε να τα εμπιστευτείς και να τα ακολουθήσεις - σε μέρη μαγικά που δεν είχες ξαναδεί· κι εσύ το κάνεις δίχως να το σκεφτείς και χάνεσαι. Θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί, να μην χαθεί αυτή η εικόνα. Κοίτα να δεις πως ένα βλέμμα μετατρέπεται σ' ένα απ' τα πιο όμορφα ταξίδια που έχεις κάνει. Από την Έλλη Μαραβέλια (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Φασαρία· συζητήσεις ψυχής. Όλοι γύρω σου μιλούν εξομολογώντας πάθη και απωθημένα - αναλύοντας το πεπρωμένο. Όμως, όλοι φεύγουν - σαν το καπνό απ' τα τσιγάρα. Περιμένεις τη σειρά σου· αργεί, αργεί υπερβολικά. Το σενάριο ξέρει πότε να μιλήσεις. Δεν το τηρείς όμως! (Δεν έχεις τη δύναμη να το τηρήσεις) Μένεις στη σιωπή αναλύοντας προβλήματα άλλων - ενώ αναρωτιέσαι ποιος είσαι και ποιο είναι το νόημα εν τέλει. Από τη Μαρία Μαραβέλια  (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Πρόβλημα, συναγερμός, πανικός, καταστροφή, χάος... Τρέμεις, τρέχεις, κλαις, σταματάς... Πως αντιμετωπίζεται τελικά ένα πρόβλημα; Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ή μήπως κανένας; Τι κι αν οι λύσεις  αποτελούν ψευδαισθήσεις, που δημιουργήθηκαν  από τον «κοινό Θνητό»; (Λύσεις  που ίσως του προσφέρουν εφήμερη λύτρωση) Κι έπειτα; Χάος... Ένα κύκλος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί.  Είμαστε καταδικασμένοι· φυλακισμένοι  στα δικά μας λάθη  και πάθη. Ποια θα μπορούσε  να είναι η έξοδος; Ο θάνατος; Μπορεί και όχι... Κι αν η ψυχή μας  δεν καταφέρει να ελευθερωθεί ποτέ; Ίσως μείνουμε αιώνια φυλακισμένοι  ακόμη και μετά από την απελευθέρωση από τούτη την καταραμένη σάρκα. Από τη Μαρία Μαραβέλια (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Έκλεισα τα μάτια· οι σκέψεις κινούνταν μέσα στο μυαλό μου τόσο γρήγορα που σχεδόν μπορούσα να τις ακούσω. Το βλέμμα σου ήταν παγωμένο - όπως τότε. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα που δεν έφευγε από πάνω μου. Τότε είχα ευχηθεί να μην ξαναδώ άλλο τέτοιο βλέμμα στη ζωή μου - όμως τώρα μου λείπει κάπως. Μάλλον είναι που οι μέρες κυλούν αργά και τα μάτια των ανθρώπων λένε ψέματα που με τρομάζουν. Ή μάλλον είναι ο δικός μου φόβος που μου γεννούν όλα τα μάτια ανεξαιρέτως. Με πυροβολούν τα μάτια - μία στο στήθος, μία στο κεφάλι· δε με αφήνουν να ανασάνω. Τα βλέπω παντού να γυρνούν γύρω μου και να με εξετάζουν - λες και είμαι ένα ακόμη ιατρικό πείραμα που πρόκειται σύντομα να αποτύχει. Κι εσύ (;) Δε μιλάς πια· ούτε μπορείς να με ακούσεις. Το βλέμμα σου χάθηκε - βυθίστηκε. Με άφησε να μάχομαι με άλλα - παλλόμενα - βλέμματα, που δε παύουν να με χτυπούν. Ύστερα θα ζητήσεις να μη σταματήσω να τα κοιτώ, να τα εξετάζω κι εγώ - όπως κάνουν κι αυτά. Όμως, αλήθεια, κουράστηκα να εξετάζω· κουρ...

Κοίτα τη θάλασσα που σου γνέφει να την ακολουθήσεις. Κάπως βουβά να χαθείς στα νερά της. Δες τα νερά τώρα - γεμάτα με βρώμα. Χαϊδεύουν την ψυχή και το σώμα μου. Με λερώνουν τα ήρεμα νερά, κι ας νόμιζα - παλαιότερα - ότι ξεπλένουν τη ψυχή μου. Με τρομάζουν πια οι θάλασσες και τα νερά, που τότε λάτρευα - με θαυμασμό. Τώρα με πνίγουν, κατάλαβες; Με τραβούν στους βυθούς και δεν με αφήνουν να κολυμπήσω. Από  τον  Θάνο  Κουλουβάκη

Το έχεις προσέξει κι εσύ; Έτσι που μας κοιτούν καμιά φορά - καθώς περνάμε από μπροστά τους. Λες και διαφέρουμε από 'κείνους ως προς τη σύνθεση ή τον τρόπο δημιουργίας. Λες και είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτεροι ή πιο ισχυροί από εμάς. Το έχεις προσέξει κι εσύ που μιλούν ο ένας του αλλουνού; Και τα λόγια τους μοιάζουν με βέλη που μας καρφώνουν ανελέητα - ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο · έτσι για να μας ξεκάνουν. Τους έχεις δει πως αλλάζουν οι εκφράσεις τους όταν τους κοιτάμε; Μας βάπτισαν παιδιά ενός άλλου Θεού, που ουδεμία σχέση έχει με τον «δικό τους» Θεό. Μα δε μας ρώτησαν αν θέλουμε να είμαστε τα παιδιά Εκείνου. Μας πονάνε τα βλέμματά τους· μας πονάνε τόσο που μερικές φορές σπάει το κεφάλι μας και σκορπίζει μικρές μικρές ιδέες και χρώματα. Κι όταν περνάμε από μπροστά τους, αλλάζουμε το βλέμμα μας και κοιτάμε προς τον ουρανό που μας αγαπά και μας κοιτάζει γαλήνια πίσω. Κοιτάζουμε τον ουρανό που δέχεται τα χρώματα και τις ιδέες μας - κι ίσως έχει τις ίδιες ιδέες και τα ίδια χ...

Ήταν νέος και τα ταξίδια τον γοήτευαν. Ήθελε να ταξιδέψει σε τόσα πολλά μέρη, όμως ολόκληρη η ζωή του δεν θα έφτανε για να εκπληρώσει το όνειρό του. Κι όλα αυτά για να βρει ένα χαμένο μυστικό, για το οποίο του είχαν μιλήσει από όταν ήταν παιδί. Έψαχνε διαρκώς τι κρύβεται πίσω από τη λέξη «ευτυχία», όμως αδυνατούσε να να το ανακαλύψει. Είχε ταξιδέψει σε μέρη μακρινά, είχε συνομιλήσει με πολλούς ανθρώπους, όμως κανένας δε μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματά του. Η απογοήτευση και η ματαιότητα είχαν κατακλείσει το μυαλό του, ωστόσο κάτι επρόκειτο να αλλάξει... Αυτή τη φορά το ταξίδι του δεν ήταν μακρινό· θα πήγαινε να συναντήσει τον παππού του, ο οποίος έμενε σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας και είχε να τον δει παραπάνω από δέκα χρόνια. Το χιονισμένο τοπίο τον συγκλόνιζε όπως και η φύση αυτή καθ' αυτή. Έφτασε στον προορισμό του αναμένοντας την πολυπόθητη αυτή συνάντηση. Τον περίμενε ζεστός καφές και φρέσκα κουλουράκια. Ο παππούς του καθόταν δίπλα στο τζάκι όταν άνοιξε την π...

Δε σε πιστεύω μαμά· γιατί έλεγες πως υπάρχουν άνθρωποι που μ' αγαπούν και θα μ' αγαπούν για πάντα. Αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα τους ψάχνω. Συνήθιζες να μου λες πως είμαι ξεχωριστός, αλλά ποτέ δε μου είπες ότι κάποιοι βαπτίζουν το «ξεχωριστό» περίεργο. Δε σε πιστεύω μαμά· γιατί οι άνθρωποι γύρω μου διαρκώς μειώνονται αντί να πληθαίνουν. Γιατί χάνονται και δε μπορώ να τους βρω - εξαφανίζονται. Έρχονται να μου δώσουν ελπίδα και μου την παίρνουν ξαφνικά - δίχως να με προετοιμάσουν. Δε σε πιστεύω μαμά· μεγάλωσα και τα όνειρά μου γκρεμίστηκαν. Πίστεψα ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, όμως τελικά δε μπορώ να αλλάξω κανέναν. Μονάχα εφιάλτες βλέπω πια και δεν κοιμάμαι τις νύχτες. Δε σε πιστεύω μαμά· γιατί μου είπες πως πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι καλοί μαζί μου. Όμως εγώ βλέπω τον καθένα να κοιτάει το συμφέρον του και να διαλύει τα πάντα στο διάβα του - χωρίς καμία απολύτως αναστολή. Συγγνώμη μαμά· δεν έγινα αυτό που ονειρευόσουν. Νιώθω μόνος και κλαίω συχνά, κατάλαβες. Κάθομ...

Κραυγές· τόσες πολλές κραυγές που κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μας - από τα δάκρυα. Να ματώσουν τα στοιχειωμένα μας αυτιά που αισθάνονται παντού τριγύρω - παρελθοντικά φαντάσματα. Να φωνάζουν τα μάτια και να ακούν τα στόματα μας· να αφουγκράζονται τη θλίψη και την απραξία. Να ξεφύγουμε από το στενό κελί που - άθελά τους κάποιοι - αποκάλεσαν μυαλό ανθρώπινο. Σουλατσάρουν τα θεριά στους δρόμους· σ' αυτούς τους δρόμους που περπατάμε. Κι ύστερα εισβάλλουν στο μυαλό μας· μας βιάζουν κι εμείς χαμπάρι δεν παίρνουμε. Μονάχα κραυγές βγάζουμε· από τα ματωμένα αυτιά, από τα κλειστά στόματα - που μονάχα ακούν - κι από τα μάτια μας - που πλέον δε μπορούν να φωνάξουν. Από τον Θάνο Κουλουβάκη 

Πάντα ένιωθα πως η ζωή μου είναι μια ταινία· μια κλασσική - δραματική -  έγχρωμη κινηματογραφική κατασκευή. Μα ποιο θα μπορούσε να είναι το τέλος της; Ο θάνατος; Μήπως η ζωή μετά το θάνατο;  Ή τίποτα από τα δυο; Τι και αν η ταινία μου σταματούσε στη μέση χωρίς εξήγηση από τον σεναριογράφο. Τι κι αν άφηνε το κοινό - προκαλώντας του δέος - με αναπάντητα ερωτήματα· δίνοντας ένα καταθλιπτικό άρωμα με τραγούδια στενάχωρα και μοναχικά - όπως η ζωή μου. Όπως οι ζωές μας... Ποια η διάφορα μίας απλής ταινίας με τη ζωή; Υπάρχει όντως διάφορα ανάμεσα σε αυτά τα δρώμενα με συγκεκριμένο χρόνο λήξης; Τι κι αν όλες οι ταινίες σταματήσουν αυτή τη στιγμή; Χωρίς πόνο... Χωρίς υπότιτλους τέλους; Από τη  Μαρία Μαραβέλια   (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Α γαπητή Ζωή,    Σκεφτόμουν από καιρό να σου γράψω. Έχουμε να συζητήσουμε πολλά θέματα, παρ' όλο που δεν στο είπα ποτέ. Το αμέλησα διότι πήρα ως δεδομένο την αιώνια ύπαρξή σου. Νόμιζα ότι θα έχω το χρόνο να μιλήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον - όμως κατάλαβα ότι ο χρόνος φεύγει βιαστικά - κι εσύ (όπως κι εγώ) χανόμαστε στο πέρασμά του.   Ξέρεις πως πάντοτε σε φοβόμουν· ελπίζω να μη σε προσβάλει αυτό. Άλλωστε, εσύ έχεις τόσους υποστηρικτές - τόσους ανθρώπους να σε αγαπούν. Δε σε μισώ· ωστόσο η αγάπη μου δεν είναι δεδομένη. Συχνά με τρομάζεις, κατάλαβες; Κι αυτό με απωθεί - όσο να 'ναι - από το να σε υποστηρίζω.  Ας περάσουμε, όμως, στην ουσία, τι λες κι εσύ; Με έχεις κουράσει· μια σε χάνω, μια σε βρίσκω. Κι όταν σε βρίσκω δε μπορώ να σε κρατήσω. Μη μου ζητάς, λοιπόν, να σε λατρέψω και να σε προσκυνήσω. Έπειτα, τρέχεις τόσο γρήγορα· δε σε προφταίνω! Γιατί με τραβάς μαζί σου;  Θέλω να σου ζητήσω να σταματήσεις κάποια στιγμή, να ξαποστάσεις, να ξεκ...

Ας κλάψουμε·  ας αφήσουμε τα δάκρυα  να γεμίσουν το κενό πρόσωπό μας.  Κι ύστερα ίσως επέλθει η λύτρωση  (;)  Μη φοβάσαι τα δάκρυα· αυτά θα επιτρέψουν στη ψυχή σου να ζήσει ελεύθερη  - έστω και για περιορισμένο χρόνο.  Κλείσε τα μάτια σου και άφησε το μυαλό σου να σε παρασύρει σε άσκοπες σκέψεις. Βρίσκεσαι σε μία άβυσσο σκέψεων και συναισθημάτων. Νιώθεις και είσαι εντελώς μόνος στα άδυτα της ψυχής σου. Μη φοβάσαι· τα δάκρυα θα απαλύνουν τον πόνο σου και θα πάρουν μαζί τους τα σημάδια της θλίψης σου. Νιώθεις αδύναμος μα είσαι δυνατός. Έχεις τη δύναμη να επιτρέψεις στον εαυτό σου να εκτεθεί - άφησέ τον να το απολαύσει! Κι αν η μοναξιά σε πνίξει, σε τραβήξει βαθιά μέσα στην άβυσσο, αγάπησέ την· αγάπησε τον εαυτό σου και η μοναξιά θα σου κρατάει συντροφιά. Τις νύχτες - όταν χάνεις κομμάτια της καρδιάς σου - αυτή θα είναι εκεί να σε παρηγορεί. «Σ' αγαπώ...» θα ψελλίζει. «Σ' αγαπώ» θα της λες κι εσύ. Από τον Θάνο Κουλο...

Συχνές οι συζητήσεις περί ζωής και θανάτου· ανέκαθεν απασχολούσαν τον άνθρωπο, άλλωστε, τα ζητήματα οι απαντήσεις των οποίων ήταν αμφίβολης προέλευσης και γνησιότητας. Μας προκαλεί περιέργεια το «μετά» και το «πριν» ενώ - ίσως - ξεχνάμε το «τώρα». Ατέρμονες σκέψεις και αναζητήσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν σε κανένα βάσιμο συμπέρασμα. Θέματα σκοτεινά που ξυπνούν την - κατά τα άλλα κοιμισμένη - φαντασία μας· κολάζουν τις σκέψεις και μπερδεύουν το μυαλό - έτσι δεν είναι; Αλλοιώνουν την καθημερινότητα και τη γεμίζουν αβεβαιότητα. Έχουμε ανάγκη, όμως, να ανοίγουμε το κουτί της Πανδώρας - κι ας ξέρουμε πως είναι καταστροφικό. Όσοι ασχολήθηκαν με το θάνατο, εν τέλει, τον πλησίασαν τρομακτικά. Κι εμείς είμαστε νέοι ακόμα - κι ας νιώθουμε γερασμένοι ενίοτε. Μα όσο κι αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε, να χαθούμε στο «σήμερα», τόσο τραβάμε το άγνωστο κοντά μας. Οι άνθρωποι - εμείς - είμαστε εγκλωβισμένοι στην εφήμερη πραγματικότητα, που πλάθουμε. Η ύπαρξή της είναι αναγκαία για να μας κρατά...

Χανόμαστε συχνά· μας αποκαλούν τρελούς και μας αναγκάζουν να αλλάξουμε για χάρη του κόσμου. Ξεχνούν - αφελώς - ότι δε μας ενδιαφέρει ο κόσμος τους· αυτός που γεννήθηκε εν αγνοία μας, αυτός που χρόνια προσπαθούμε να γκρεμίσουμε. Στο βωμό της ηθικής, μας βάπτισαν ανήθικους· αυτής της ηθικής που μας υπονομεύει επειδή την έχουμε - ήδη - διαλύσει. Κουραστήκαμε με τους ηθικούς - ανήθικους και τους θάψαμε εκεί που θάψαμε τις στάχτες τις αθωότητας και των ονείρων μας. Καταστραφήκαμε μέσα από τα κάλπικα βάσανα που μας επέβαλαν και ξυπνήσαμε πιο δυνατοί και πιο γενναίοι. Πετάξαμε τα άμφια του καθωσπρεπισμού και της κάλπικης ηθικής· είμαστε έτοιμοι να δούμε καθαρά. Μη το ξεχνάς! Μας φοβούνται· γι' αυτό προσάπτουν ευθύνες σε εμάς - στα λόγια μας και στις πράξεις μας. Μα - για μία ακόμη φορά - αφελώς λησμονούν πως αυτοί μας έπλασαν. Η αγάπη και γ αξιοπιστία μας τους έπεισαν πως είχαμε συμβιβαστεί. Τώρα ξεκινάμε ξανά διότι η ελπίδα ζει και μας καθοδηγεί.  Κι αν μας λένε – που σ...