Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές.
Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός.
Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν.
Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως ο ήρωας του Ντοστογιέφσκι, έτσι και εδώ ο ήρωας παλεύει ολομόναχος, με κάθε φόβο, με κάθε ανασφάλεια, με κάθε ανεκπλήρωτο όνειρο, με κάθε ελπίδα που σιγοσβήνει.
Ένα άλλο διήγημα που χαράχτηκε πολύ βαθιά μέσα μου που είχα την τύχη να το δω και ως θεατρικό μονόλογο ήταν το «Στο ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση, στο άλλο το τσιγάρο» γιατί συνδυάζει περίτεχνα το ρομαντισμό για ένα καλύτερο αύριο με το σκληρό ρεαλισμό των πρέπει.
Αναμένω με χαρά το νέο βιβλίο της Βίλιας Χατζοπούλου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου