Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανδρέας Παπαλεξόπουλος: «Θέλω να κάνω τον κόσμο να ονειρεύεται και να χαμογελά...»


Γνώρισα τον Ανδρέα Παπαλεξόπουλο μέσω του bookstagram προφίλ του στο instagram και με εντυπωσίασε το περιεχόμενο του account του, αλλά κυρίως η ευγένεια και η δημιουργικότητά του. Σύντομα του έστειλα την πρώτη μου ποιητική συλλογή και η γνώμη του για το βιβλίο μου με ενδιέφερε αρκετά - δε μπορώ να το κρύψω. Με ενδιέφερε τόσο διότι ο Ανδρέας είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αγαπά τα βιβλία (γεγονός που καθίσταται εμφανές από το προφίλ μου), έχει διαβάσει αρκετά και είναι άνθρωπος της τέχνης εν γένει - καθότι ασχολείται με το θέατρο. Ήθελα να ακούσω - εναγωνίως - την κριτική του και όταν αυτή εν τέλει ήταν θετική πραγματικά μου γέννησε μεγάλη χαρά και αισιοδοξία.
Αποφάσισα, λοιπόν, ότι στον καινούργιο κύκλο συνεντεύξεων δεν θα μπορούσα να αφήσω αυτόν τον δημιουργικό άνθρωπο έξω από το Rotten Poets Society. Έτσι κι έγινε! Ο Ανδρέας απάντησε - με μεγάλη προθυμία - τις ερωτήσεις μου.
Ας ξεκινήσουμε...


Θεωρείς ότι οι νέοι άνθρωποι διαβάζουν βιβλία; Τι είδους βιβλία προτιμούν;



Καλή ερώτηση! Δεν μπορώ να σου απαντήσω με ένα «ναι διαβάζουν» ή «όχι δεν διαβάζουν». Σε γενικά πλαίσια, θα μπορούσε κανείς να πει πως ναι, αλλά όχι όσο θα έπρεπε, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα τέτοιο ρήμα - μιας και το διάβασμα όπως και οτιδήποτε σχετίζεται με τον άνθρωπο ή τις ασχολίες του δεν συμβαδίζει συνήθως με τα «πρέπει». Είναι αρκετοί οι παράγοντες που έχουν απομακρύνει τον άνθρωπο από το βιβλίο, από το διάβασμα. Κατά κύριο λόγο η κακή χρήση της τεχνολογίας· όχι η εξέλιξη διότι η εξέλιξη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, το internet λόγου χάρη σου δίνει την δυνατότητα των e-books αλλά και των audio books. Δυστυχώς, ο άνθρωπος διαλέγει μια λάθος χρήση του. Από την άλλη η οικονομική κρίση την οποία βιώνουμε καθημερινά όλοι μας δεν επιτρέπει στον καθένα να προβαίνει στην αγορά ενός ή περισσοτέρων βιβλίων, αν και υπάρχουν ωραιότατες δανειστικές βιβλιοθήκες!
 Όσον αφορά το είδος είναι και αυτό περίπλοκο. Βασικό στοιχείο που οδηγεί τον άνθρωπο στην επιλογή και την ανάγνωση ενός συγκεκριμένου βιβλίου είναι πρώτα από όλα ο χαρακτήρας του, έπειτα η ηλικία, ακόμα και η ψυχολογική κατάσταση - φάση - όπως συνηθίζουμε να λέμε, που περνάει ο καθένας μας, αλλά και πολλά ακόμα..Εξάλλου κάθε βιβλίο είναι τόσο μα τόσο μοναδικό που πολλές φορές δεν έχει σημασία αν είναι κλασικό, αστυνομικό, τρόμου κ.ο.κ.


Η αγάπη για το βιβλίο μαθαίνεται ή είναι - κατά κάποιο τρόπο - έμφυτη;

Σίγουρα υπάρχουν τρόποι για να κάνεις κάποιον άνθρωπο να αγαπήσει το διάβασμα· άλλον περισσότερο κι άλλον λιγότερο. Παρ' όλα αυτά δεν θα διαφωνήσω στο ότι το διάβασμα είναι κάτι που καταλαβαίνουμε αν μας αρέσει ή όχι από κάποια ηλικία και έπειτα. Όμως, σαφώς και θα πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για να εισαχθεί, θα λέγαμε, κάποιος στον κόσμο του διαβάσματος.


Όντας κι εσύ μέλος του Bookstagram, θεωρείς ότι αυτό το μέσο έχει βοηθήσει τους νέους λογοτέχνες να προβληθούν;

Το bookstagram, αν και καθυστερημένα στην Ελλάδα, έχει αρχίσει να απασχολεί και να ενδιαφέρει ολοένα και περισσότερο άτομα που είναι ενεργά, πολύ ή λίγο, στα social media. Θεωρώ πως ναι, έχει βοηθήσει να προβληθούν τόσο νέοι λογοτέχνες όσο και βιβλία αδικημένα από το αναγνωστικό κοινό. Το bookstagram είναι σίγουρα ένα μέσο που ενώνει ανθρώπους με το ίδιο πάθος για το διάβασμα από οποιαδήποτε χώρα ή πόλη.
(Στο τέλος της συνέντευξης θα βρείτε το bookstagram του Ανδρέα. όπως και το προσωπικό του προφίλ)


Γνωρίζω ότι αγαπάς το θέατρο και θέλεις να γίνεις ηθοποιός. Το κοινό αγκαλιάζει νέες παραστάσεις;

Το θέατρο δεν το αγαπώ απλά, το λατρεύω! Με έναν ανεξήγητο τρόπο μου δίνει όρεξη για ζωή, για όνειρα! Είναι κάτι τόσο μαγικό. Ίσως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του ανθρώπου πάνω στην γη!


Το κοινό πάντα αγκάλιαζε και συνεχίζει να αγκαλιάζει νέες παραστάσεις. Αρκεί αυτές να έχουν ποιότητα καθώς και πράγματα να προσφέρουν στον θεατή, να τον κάνουν δηλαδή φεύγοντας από το θέατρο να νοιώσει ευτυχισμένος και δικαιωμένος για τα λεφτά που έδωσε - «επένδυσε» στην παράσταση αυτή - την οποιαδήποτε παράσταση. Ο κόσμος, πλέον, ίσως είναι πιο επιφυλακτικός για το που θα δώσει τα λεφτά του· και δικαιολογημένα! Ασχέτως όμως με όλα αυτά, είναι εκπληκτικό το ότι συνεχίζουν να γεμίζουν ακόμη τα θέατρα - παρ' όλο που αυτό συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με προηγούμενα χρόνια.


Θεωρείς ότι - με βάση τα εγχώρια δεδομένα - οι νέοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες εν γένει θα κατορθώσουν να επιβιώσουν;

Δύσκολη ερώτηση. «Δεν θα έχεις ψωμί να φας». Αυτή είναι η φράση που ακούω κάθε φορά που λέω σε κάποιον πως θέλω να γίνω «θεατρίνος». Και πραγματικά δεν έχουν άδικο, ωστόσο οι «σίγουρες» δουλειές στην Ελλάδα πλέον είναι ελάχιστες!
Ανέκαθεν όλες οι δουλειές που είχαν μια φύση αλλιώτικη από τις άλλες, ήταν καλλιτεχνικές για το κοινό, μοναδικές για τους καλλιτέχνες, αντιμετώπιζαν τόσο την δυσκολία της καταξίωσης και της επιβίωσης, όσο και την απαξίωση ολόκληρων κοινωνιών. Γνώμη μου είναι όμως πως αν ο άνθρωπος θέλει κάτι, όχι μόνο το καταφέρνει αλλά κυριαρχεί κιόλας πολλές φορές στον κλάδο του! Σαφώς και είναι δύσκολο πλέον να είσαι καλλιτέχνης, είναι όμως δυσκολότερο να αφήσεις κάτι που αγαπάς να φύγει! 
«Μια είναι η ζωή,δεύτερη δεν έχει!»


Πες μου μία συνεργασία που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον...

Όσο και να σκεφτώ δεν μπορώ να σου πω ορισμένα ονόματα. Για εμένα όλοι οι ηθοποιοί έχουν αξία ανεκτίμητη και θα ήταν τιμή μου μια μέρα να συνεργαστώ μαζί τους! Κάποιες που μου έρχονται στο μυαλό είναι με ηθοποιούς όπως η Ελένη Ράντου, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Μιμή Ντενίση, ο Γιώργος Βάλαρης, η Μαρία Κορίνθου, η Εβελίνα Νικόλιζα και άλλοι παρά πολύ! Ελπίζω κάποτε να με αξιώσει ο Θεός και να καταφέρω να συνεργαστώ με όλους όσους έχω φανταστεί.


Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ηθοποιοί;

Εδώ απλά θα αρχίσω να σου λέω ονόματα· ο καθένας ηθοποιός που θα σου αναφέρω έχει την δική του πορεία - ιστορία στον χώρο!


Λοιπόν... Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Ζωή Λάσκαρη, Έλλη Λαμπέτη, Μελίνα Μερκούρη, Ειρήνη Παπά, Ελένη Ράντου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Μαρία Λεκακη, Μαρία Καβογιάννη, Ιωάννα Ασημακόπουλου, Μαρία Κορινθιου, Ντόρα Μακρυγιάννη, Σπύρος Καλογήρου, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Νίκος Κουρκουκος, Δημήτρης Χορν, Γιάννης Τσιμιτσέλης και άλλοι πολλοί ακόμη!


Ποιοι είναι οι συγγραφείς που σου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον αυτή την περίοδο;

Αυτή την περίοδο δυστυχώς λόγω πανελληνίων δεν προλαβαίνω να διαβάζω όσο διάβαζα ή όσο θα ήθελα. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, μου αρέσει να διαβάζω βιογραφίες ή άρθρα στο internet καθώς και ποιητικές συλλογές, όπως και η δική σου που πραγματικά αγαπώ και σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να την διαβάσω! Σίγουρα το καλοκαίρι θα μπορούσα να σου απαντήσω με άνεση καθώς θα επιστρέψω ξανά στην παλιά μου αγάπη, το διάβασμα!





Θα ήθελα να ευχαριστήσω το φίλο Ανδρέα για την υπέροχη συνέντευξη και να ενημερώσω όλους τους αναγνώστες και όλες τις αναγνώστριες ότι παρακάτω θα αφήσω τα account του Ανδρέα στο instagram. Ρίξτε μια ματιά!


bookstravel_.gr  (bookstagram)


andreas_.official (προσωπικός λογαριασμός)

Σχόλια

  1. Πολύ σωστά τον Ανδρέα τον ξέρω προσωπικά. Είναι ένα αξιόλογο παιδί που σπάνιως θα βρεις έναν τέτοιο άνθρωπο σήμερα. Του αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα ΛΆΜΠΡΟ μέλλον!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μέρα Τέλεσης

Click: Λυδία Ηλιάνα Ξοφάκη Τ ης  Λ υδίας Η λιάνας Ξ οφάκη Μπλούζα λευκή, λευκή για εξιλέωση περιμένει να φορεθεί, να φορεθεί σε γάμο ή σε κάποια βάφτιση, μένει να περιμένει, τελικά να περιμένει για κάποιας κηδείας την υποχρέωση, γιατί είναι λευκή, λευκή για εξιλέωση.

Φλυαρίες

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική  - στην πιο υπερβατική -  αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.

ξέχασα να στο πω

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή

Η Σταυρούλα Τσάπρα απαντά...

Τη Σταυρούλα (Ρένια) Τσάπρα τη γνώρισα μέσω του instagram και - τυχαία - ανακαλύψαμε ότι όχι μόνο μένουμε στην ίδια πόλη, αλλά είμαστε φοιτητές και στην ίδια σχολή. Δεν είναι λίγες οι συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς για τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία και τις επιστήμες που μελετάμε. Η αγαπημένη Σταυρούλα (ή Ρένια - όπως μου συστήθηκε) αγαπά τη λογοτεχνία και διατηρεί ένα bookstagram profile, στο οποίο ανεβάζει τακτικά βιβλιοκριτικές. Μάλιστα, διατηρεί παράλληλα το δικό της blog στο οποίο γράφει/αναλύει τόσο (για) βιβλία όσο και (για) κινηματογραφικές ταινίες. Γι' αυτούς τους λόγους - και καθ' ότι μέσα από τη δημοσκόπηση που έτρεξε στο λογαριασμό μου στο instagram - αποφασίσατε ότι θέλετε ένα bookstagrammer να απαντήσει τις ερωτήσεις μου, παρακάτω ακολουθούν οι απαντήσεις που μας έδωσε. Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το blogging; Αυτό πάει τόσο πίσω που δε θυμάμαι καν το έτος ή τα blogs που παρακολουθούσα. Θυμάμαι ότι σαν παιδί τα πρώτα b

Βιβλιοταξίδια με το «Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία»

Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσιασμένη από τον τίτλο του. Η ιστορία ενός βιβλόφιλου είναι εξ ορισμού άκρως ενδιαφέρουσα για μένα. Λίγες μέρες μόνο μου πήρε για να μάθω τη συγκεκριμένη.  Είναι η ιστορία της Δήμητρας που εργάζεται σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Όνειρό της είναι να αναδείξει  νέους, ταλαντούχους συγγραφείς και να εκδώσει τα βιβλία τους. Αντί για αυτό όμως - κατόπιν εντολής του αφεντικού της - ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων αυτοβελτίωσης τα οποία παρουσιάζει και εκδίδει ως δικά της και φτιάχνει καφέδες. Ώσπου, κάποια στιγμή, το αφεντικό της τής επιτρέπει να εκδώσει τη λογοτεχνική σειρά που πάντα ονειρευόταν.  Ενθουσιασμένη, δημοσιεύει τη σχετική ανακοίνωση και αρχίζει να δέχεται έργα συγγραφέων. Προς μεγάλη της απογοήτευση, το ένα κείμενο είναι χειρότερο από το άλλο. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει, μέχρι που φτάνει στα χέρια της το κείμενο του Αυγούστου, ένα κείμενο που της κινεί  το ενδιαφέρον.  Ποιος είναι όμως ο Αύγουστος και τι πραγματικά επιδιώκει στέλνοντας το

Απουσία

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus,

Βιβλιοταξίδια με το « 21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ»

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!

Teruel

Πως μου αρέσει έργα τέχνης να κοιτάζω... το βλέμμα σου, σαν την Έναστρη Νύχτα - δύο μάτια καστανά, ολόλαμπρα, σαν άγουρα μύγδαλα να στροβιλίζονται στον άψυχο ουρανό μου. Και Αγάπη από Απόσταση· το πρόσωπο σου αρμονικό, να ξεπροβάλλει από μία αλλόκοτη διάσταση. Τα φρύδια σου τα παχιά, τα τόξα τα καλοσχηματισμένα και τα σαρκώδη χείλη σου, στο παρελθόν ραμμένα. Το πρόσωπο μου να χαϊδεύουν οι τούφες σου εκείνες οι ολόισιες μελαχρινές και ολοένα να με γαργαλάνε στο λαιμό... σαν Εραστές, τυλιγμένα τα πρόσωπα μας με λευκά πανιά - εγώ φιλώ το δικό σου κι εσύ το δικό μου - και τα πανιά να νιώθουν περισσότερο από εμάς, αφού εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον νεκροί. Και μας κοιτούν οι περαστικοί δείχνοντας μας με το χέρι, επιμένοντας «Αυτοί δεν είναι ένα ζευγάρι». Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε την Ρένια στο Instagram και στο GoodReads )

Βιβλιοταξίδια με το «Ακούω την καρδιά του παίχτη»

Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές.  Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός. Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα  με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν.  Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως ο ήρωας του Ν

Η Δήμητρα Μαντά απαντά...

Γνωρίσαμε τη Δήμητρα Μαντά μέσω του πρώτου της βιβλίου με τίτλο «Εγκλωβισμένη Ψυχή» που κυκλοφορεί σε συνεργασία με τις εκδόσεις Παρασκήνιο από τον φετινό Απρίλιο. Είναι χαρά μας που δέχτηκε να απαντήσει - πρόθυμα - τις ερωτήσεις που είχαμε να τις κάνουμε και να μας αποκαλύψει ορισμένα πράγματα που αφορούν τόσο την ίδια όσο και την πορεία της στο χώρο της λογοτεχνίας. Πότε και πώς ξεκίνησες να γράφεις; Από πολύ μικρή έγραφα ποιηματάκια και στίχους - απλώς για πλάκα. Από την πρώτη λυκείου ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες που δημιουργούσα αρχικά στο μυαλό μου, αν και ποτέ δεν ολοκλήρωνα τη συγγραφή τους γιατί πίστευα πως - αν και το απολάμβανα - ήταν σπατάλη χρόνου. Ποιο βιβλίο θεωρείς πως πρέπει να διαβαστεί από όλους μας; Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Θίγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αληθινό ιστορικά και τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει είναι έντονα. Αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου, ίσως γιατί ήταν και το πρώτο που διάβασα, αν και σε πολύ μικρότερη ηλικία