Rotten Poets Society

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική  - στην πιο υπερβατική -  αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Θέλω να έρθει εκείνη η μέρα που θα ερωτευθούμε ξανά· θα ερωτευθούμε τη ζωή, τα χρώματα τ' ουρανού, τα χαμόγελα των ανθρώπων, τ' αποτυπώματα στις παραλίες, τις βραδινές συζητήσεις. Περιμένω τη μέρα που τα στόματα θα γεμίζουν με λουλούδια  και φιλιά· που τα ελεύθερα χέρια  θα αγκαλιάζουν  και θα αγγίζονται  χωρίς σταματημό. Τη μέρα εκείνη  που θα ταξιδεύουμε  και τα μυαλά μας θα είναι γεμάτα με όνειρα. Αυτή τη μέρα σκέφτομαι, που θα σ' ερωτευθώ  και θα στο πω  κι εσύ θα με κοιτάξεις και δε θα μιλήσεις  - μονάχα θα γελάσεις λίγο και θα μ' αγκαλιάσεις. Κι εγώ θα εύχομαι  να με έχεις ερωτευθεί έστω και λίγο. Εύχομαι να πάμε μια βόλτα στα ποιήματα του ουρανού και να ταξιδεύουμε στις ράγες των ιδεών μας. Ξέρεις γιατί δε μπορούμε να σταματήσουμε τον έρωτα; Γιατί μονάχα αυτή την ώρα μπορούν οι άνθρωποι να νιώθουν - για δυο στιγμές μονάχα - ελεύθεροι.

Θα μπορούσες να δώσεις έναν ορισμό στην τέχνη; Είναι δύσκολο να δώσουμε έναν συγκεκριμένο ορισμό για την τέχνη καθώς για τον καθένα είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι τέχνη είναι οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος για να εκφράσει κάποιο συναίσθημά του, μια εμπειρία του, μια προσωπική του άποψη. Ορισμό δεν μπορώ να δώσω αλλά με σιγουριά· μπορώ να πω ότι είναι τρόπος έκφρασης και πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη. Πιστεύεις σε μία κοινή αισθητική ή θεωρείς ότι ο κάθε άνθρωπος είναι απολύτως φυσιολογικό να έχει τη δική του; Υπάρχει κοινή αισθητική, ναι· και είναι αυτή που είναι αρεστή στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε κάθε τόπο γιατί και η αισθητική αλλάζει πολλές φορές από τόπο σε τόπο. Στην εποχή μας μάλιστα η κοινή αισθητική έχει χωριστεί και σε ηλικιακές κατηγορίες. Τι εννοώ με αυτό; Ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν μια κοινή αισθητική η οποία, όμως, διαφέρει πολύ από την κοινή αισθητική των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων. Άσχετα με αυτό όμως είναι απόλυτα φυσιο

Click: Χριστίνα Μαυρίκη Άκουσε, εγώ θα ήθελα να μείνεις μαζί μου σήμερα και αύριο και παραπέρα από το αύριο· όμως - συγχώρεσε με - δεν ξέρω να ορίζω το χρόνο. Θα ήθελα να μοιραστούμε το ίδιο ποτήρι, τα ίδια τσιγάρα, τις ίδιες σκέψεις· να καταναλώνουμε τις ίδιες ποσότητες αλκοολούχων ποτών και να μεθάμε το ίδιο. Να πάμε βόλτες, μεγάλες βόλτες και να σταματάμε δύο βήματα πριν το κενό μας καταπιεί και γίνουμε ένα με το τίποτα . Να τρακάρουμε τις ιδέες μας και να τις παρατάμε εκεί, κατεστραμμένες, μόλις φτιάξουμε καινούργιες. Να κοιτάμε τη θέα από το βουνό που είχες ερωτευθεί όταν ήσουν μικρή και να το ερωτεύομαι κι εγώ. Να μιλάμε στη θάλασσα κι εκείνη να μας χαιρετά· να της δίνουμε όρκους αιώνιας αφοσίωσης κι εκείνη να μην μας πιστεύει. Να αγγίζω τα μαλλιά σου ενώ χορεύουν στον αέρα. Να μαγεύουν τη φύση, να την εξαφανίζουν. Άκουσε, μείνε εδώ· σήμερα, αύριο και παραπέρα από το αύριο. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Ατενίζω τα γλυκά κύματα· νωχελικά αγγίζουν τα βράχια της παραλίας που είχαμε αποφασίσει ότι θα είναι δική μας . Η νηνεμία της φύσης - ή της ίδιας μου της ύπαρξης - διακατέχει την καρδιά μου· κι εγώ αφήνομαι στα χέρια της. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πύρινους κόσμους γεμάτους με χιλιάδες πεταλούδες που με αγκαλιάζουν και γεμίζουν την ψυχή μου με χρώματα. Η ομιλία των κυμάτων, η ζεστή άμμος και ο ψίθυρος των πολλαπλών κόσμων, που υπάρχουν γύρω μου, σβήνει κάθε θλίψη. Ακούω ξωτικά να αφουγκράζονται τον κόσμο των ανθρώπων και να τους γεμίζουν με ελπίδες. Πλάσματα όμορφα μας περιτριγυρίζουν (δεν είμαι μόνος) αισθάνομαι μία εσωτερική ηρεμία που δεν έχω βιώσει ποτέ ξανά. Εδώ θα μείνω· αλήθεια. Να ατενίζω τα κόκκινα κύματα και να χαϊδεύω τις πεταλούδες που πετούν γύρω μου. Εδώ θα μείνω· για πάντα.

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Δε θέλω να μιλώ γι' αυτά · πονάνε αυτά  και δεν αντέχει η καρδιά μου  να τ' ακούει. Μην τ' αγγίζεις αυτά γιατί οι πληγές είναι μεγάλες και τα σημάδια με τρομάζουν. Η ψυχή μου δε δυναμώνει πια· δε μπορεί να μεγαλώσει άλλο. Ολοένα και μικραίνει  μικραίνω εξαφανίζομαι λεπτό το λεπτό, γίνομαι σκόνη, υπάρχω μονάχα μέσα σε μικρά σωματίδια άυλου πόνου. Κι αυτά  μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο. Μεγαλώνουν και με καταναλώνουν· τους ανήκω. Εγώ που την ιδιοκτησία  δεν την αγάπησα ποτέ, έγινα κτήμα· μέσα μου φυτεύονται ανθοφόρες πίκρες. Δεν τα θέλω τα άνθη· με φοβίζουν τα άνθη - τα χρώματα και οι μυρωδιές τους. Εγώ πάντοτε προτιμούσα να είμαι ξερός. Αυτά!

Τ ου Θ άνου  Κ ουλουβάκη Η μορφή σου με κυνηγάει τις νύχτες· με γεμίζει με απατηλά όνειρα και χαμένες ελπίδες. Η μορφή σου βρίσκεται παντού γύρω μου· γεννά νοσταλγικά επεισόδια που φορτώνουν την καρδιά μου με πόθο. Ταράζεται ο ύπνος μου από την παρουσία σου. Όμως ποτέ δε μπορώ να τη δω, να την αισθανθώ, να την αγκαλιάσω. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την πύρινη ακτίνα του έρωτα να με τρυπά  και να καίει ολόκληρο το κορμί μου. Ονειρεύομαι την αιωνιότητα που δημιουργούν οι έλξεις· επιτρέπουν στους ανθρώπους να την αισθανθούν - μονάχα για λίγες στιγμές - και ύστερα την παίρνουν μακριά για πάντα. Μπαλκόνι, τσάι, ίσως κονιάκ. Ζακέτα, τσιγάρα. Η παρουσία σου  - ή οι παρουσίες σας.

Το βράδυ που πέρασε δεν κοιμήθηκα· ήπια ουίσκι, λίγη βότκα και πέταξα από πάνω μου  τους μανδύες της συναισθηματικής φόρτισης, που θα μπορούσες να ονομάσεις θλίψη. Το βράδυ που πέρασε με τράβηξε μακριά· τόσο μακριά που το ξημέρωμα δεν ένιωθα να είμαι εγώ - ίσως να μην είμαι ποτέ εγώ. Το πρώτο φως της μέρας γέμισε τα μάτια μου. Το σκούρο μπλε φως διάβασε το μυαλό μου και μου μίλησε. Μου είπε για τις νύχτες που έχασα  όταν ήμουνα μικρός και τις φοβόμουν. Διότι τώρα τις αγαπώ· τις αγαπώ πιο πολύ από τις μέρες. Μου μίλησε για εμάς και για τις αναμνήσεις που ποτέ δε φεύγουν, αλλά μονάχα μπλέκονται στα συρτάρια του μυαλού και το ζαλίζουν πιο πολύ από το ουίσκι. Μετά μου είπε να πάω να ξαπλώσω γιατί ήμουν - λέει - πολύ μεθυσμένος· όμως δεν ήμουν μεθυσμένος από το ουίσκι, ούτε από τη βότκα, ούτε από τους καπνούς. Είχα μεθύσει από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις. Όμως πιο πολύ είχα μεθύσει από τη νοσταλγία και μία μυρωδ

Την Εβελίνα Μηνά τη γνώρισα μέσω του λογαριασμού της στο instagram (@bibliarakia) και με εντυπωσίασε τόσο η αγάπη της για τη λογοτεχνία, όσο και το υπέροχο περιεχόμενο που ανεβάζει. Έπειτα, ανακάλυψα το blog της (https://bibliarakia.wordpress.com/) και η δουλειά που κάνει θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα αξιόλογη. Γι' αυτό της πρότεινα να απαντήσει τις ερωτήσεις μου για το Rotten Poets Society και εκείνη - με χαρά - δέχτηκε την πρόταση μου. Δείτε τι απάντησε...  Πώς αγάπησες την λογοτεχνία; Τι σε έκανε να την λατρέψεις; Η λογοτεχνία υπήρχε πάντα στην ζωή μου. Θυμάμαι πως πηγαίναμε με τον μπαμπά μου στη δημοτική βιβλιοθήκη από πολύ μικρή, δανειζόμασταν και οι δύο βιβλία και τα διαβάζαμε παρέα. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια περίοδο της ζωής μου που να μην διάβαζα (διάβαζα καθημερινά ακόμα και στην Γ' Λυκείου). Αυτό που με έκανε να λατρέψω την ανάγνωση ήταν το πρώτο αγαπημένο μου βιβλίο, με τίτλο "Ως διά μαγείας" της Μαρίας Παπαγιάννη. Θυμάμαι πως το είχα διαβάσε

Την Κλειώ Ιερωνυμάκη τη γνώριζα από την Αγία Γαλήνη - ένα χωριό του Ρεθύμνου στην Κρήτη· απ' όπου καταγόμαστε και οι δύο. Ωστόσο, η ευκαιρία για να τη γνωρίσω περισσότερο ήταν η ενασχόληση και αγάπη της για τη λογοτεχνία - μία αγάπη που μοιραζόμαστε. Η φίλη Κλειώ, λοιπόν, δέχτηκε να απαντήσεις τις ερωτήσεις μου για το Rotten Poets Society σε μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την τιμή που μου έκανε. Δίχως περαιτέρω καθυστέρηση, ας περάσουμε στις ερωτήσεις... Πότε ξεκίνησες να γράφεις;  Σαν ανάμνηση έχω τον παιδικό μου εαυτό, να παίζει με τις λέξεις και να σκαρώνει ποιηματάκια. Δεν με ένοιαζε το που θα έγραφα, μόνο το σφίξιμο στο στομάχι θυμάμαι έντονα, ώστε να προλάβω να μεταφέρω τις ιδέες μου στο χαρτί πριν χαθούν. Αλλά αν με ρωτάς για την πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία, την έγραψα μετά από παρακίνηση καλών φίλων το 1997 και το όνομά της ήταν «Το στοιχειωμένο κάστρο». Ήμουν 11 χρονών. Τι αποτελεί έμπνευση για εσένα; 

Γνώρισα τον Ανδρέα Παπαλεξόπουλο μέσω του bookstagram προφίλ του στο instagram και με εντυπωσίασε το περιεχόμενο του account του, αλλά κυρίως η ευγένεια και η δημιουργικότητά του. Σύντομα του έστειλα την πρώτη μου ποιητική συλλογή και η γνώμη του για το βιβλίο μου με ενδιέφερε αρκετά - δε μπορώ να το κρύψω. Με ενδιέφερε τόσο διότι ο Ανδρέας είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αγαπά τα βιβλία (γεγονός που καθίσταται εμφανές από το προφίλ μου), έχει διαβάσει αρκετά και είναι άνθρωπος της τέχνης εν γένει - καθότι ασχολείται με το θέατρο. Ήθελα να ακούσω - εναγωνίως - την κριτική του και όταν αυτή εν τέλει ήταν θετική πραγματικά μου γέννησε μεγάλη χαρά και αισιοδοξία. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι στον καινούργιο κύκλο συνεντεύξεων δεν θα μπορούσα να αφήσω αυτόν τον δημιουργικό άνθρωπο έξω από το Rotten Poets Society. Έτσι κι έγινε! Ο Ανδρέας απάντησε - με μεγάλη προθυμία - τις ερωτήσεις μου. Ας ξεκινήσουμε... Θεωρείς ότι οι νέοι άνθρωποι διαβάζουν βιβλία; Τι είδους βιβλία προτιμούν; Καλή

Την Κατερίνα Κρυστάλλη τη γνώρισα μέσα από τις ιστορίες της στην ιστοσελίδα 121 words (121 λέξεις) και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο γραφής της. Έπειτα, αποκτήσαμε προσωπική επικοινωνία και διάβασα το βιβλίο της με τίτλο «8 Μικρές Ιστορίες» που κυκλοφορεί σε συνεργασία με το site των 121 λέξεων. Η Κατερίνα είναι ένας άνθρωπος δημιουργικός, δυναμικός και ειλικρινής και είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να φιλοξενώ τη συνέντευξή της στο Rotten Poets Society. Ας δούμε, ωστόσο, τι μας απάντησε... Τι είναι για εσένα η έμπνευση; Η ζωή μπορεί να παρέχει έμπνευση ή ο εκάστοτε άνθρωπος τη δημιουργεί μονάχα; Θεωρώ πως η έμπνευση, είναι συναισθηματική, πως η έμπνευση είναι κάτι που αντιλαμβάνεσαι με τις αισθήσεις σου. Σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν την έμπνευση αλλά μου φαίνεται πολύ πιεστικό αυτό. Αυτή η διαδικασία μου θυμίζει λογική, μαθηματικά και υπολογισμούς. Εγώ για παράδειγμα, θα εμπνευστώ από το περιβάλλον μου. Από τα χείλη μιας κοπέλας που είναι βαμμένα έντον

Γυρίζω στις γειτονιές της πόλης με κύματα στα χέρια· ίπτανται τα πόδια μου, χορεύουν μοναχά τους. Προσμένω την κατάλληλη στιγμή που θα εκσφενδονίσω μαρτυρικές προσευχές, μήπως και καταφέρω να τις αφήσω να υπάρχουν - στην αιωνιότητα. Μα πιο πολύ προσμένω πότε θα βρεθώ εμπρός τους και θα χλευάσω τις μίζερες επιθυμίες, τα σαχλά αστεία τους και τις ανόητες πλάκες. Γιατί εμείς μιλάμε τη γλώσσα που δεν γνωρίζουν και το αισθάνομαι. Γι' αυτό μας αφήνουν να πνιγόμαστε μέσα σε βούρκους τύψεων και περασμένων συγκινήσεων. Γι' αυτό - όταν πεθαίνουμε - δεν κλαίνε πολλοί· μόνο οι ίδιοι εμείς κάνουμε - τάχα - πως θρηνούμε. Θα φέρω κύματα - ας τα φέρουμε μαζί - να νιώσουν τη ζωή μας να τους πλημμυρίσει η ύπαρξή μας. Κι ας μην φοβηθούμε τούτη τη φορά μήπως ο άνεμος δεν είναι στο πλευρό μας. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης