Του Θάνου Κουλουβάκη
Ατενίζω τα γλυκά κύματα·
νωχελικά αγγίζουν τα βράχια
της παραλίας
που είχαμε αποφασίσει ότι θα είναι δική μας.
Η νηνεμία της φύσης
- ή της ίδιας μου της ύπαρξης -
διακατέχει την καρδιά μου·
κι εγώ αφήνομαι στα χέρια της.
Κλείνω τα μάτια
και ονειρεύομαι πύρινους κόσμους
γεμάτους με χιλιάδες πεταλούδες
που με αγκαλιάζουν
και γεμίζουν την ψυχή μου με χρώματα.
Η ομιλία των κυμάτων,
η ζεστή άμμος
και ο ψίθυρος των πολλαπλών κόσμων,
που υπάρχουν γύρω μου,
σβήνει κάθε θλίψη.
Ακούω ξωτικά
να αφουγκράζονται τον κόσμο των ανθρώπων
και να τους γεμίζουν με ελπίδες.
Πλάσματα όμορφα
μας περιτριγυρίζουν
(δεν είμαι μόνος)
αισθάνομαι μία εσωτερική ηρεμία
που δεν έχω βιώσει ποτέ ξανά.
Εδώ θα μείνω·
αλήθεια.
Να ατενίζω τα κόκκινα κύματα
και να χαϊδεύω τις πεταλούδες
που πετούν γύρω μου.
Εδώ θα μείνω·
για πάντα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου