Rotten Poets Society

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Ατενίζω τα γλυκά κύματα· νωχελικά αγγίζουν τα βράχια της παραλίας που είχαμε αποφασίσει ότι θα είναι δική μας . Η νηνεμία της φύσης - ή της ίδιας μου της ύπαρξης - διακατέχει την καρδιά μου· κι εγώ αφήνομαι στα χέρια της. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πύρινους κόσμους γεμάτους με χιλιάδες πεταλούδες που με αγκαλιάζουν και γεμίζουν την ψυχή μου με χρώματα. Η ομιλία των κυμάτων, η ζεστή άμμος και ο ψίθυρος των πολλαπλών κόσμων, που υπάρχουν γύρω μου, σβήνει κάθε θλίψη. Ακούω ξωτικά να αφουγκράζονται τον κόσμο των ανθρώπων και να τους γεμίζουν με ελπίδες. Πλάσματα όμορφα μας περιτριγυρίζουν (δεν είμαι μόνος) αισθάνομαι μία εσωτερική ηρεμία που δεν έχω βιώσει ποτέ ξανά. Εδώ θα μείνω· αλήθεια. Να ατενίζω τα κόκκινα κύματα και να χαϊδεύω τις πεταλούδες που πετούν γύρω μου. Εδώ θα μείνω· για πάντα.

Πρόβλημα, συναγερμός, πανικός, καταστροφή, χάος... Τρέμεις, τρέχεις, κλαις, σταματάς... Πως αντιμετωπίζεται τελικά ένα πρόβλημα; Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ή μήπως κανένας; Τι κι αν οι λύσεις  αποτελούν ψευδαισθήσεις, που δημιουργήθηκαν  από τον «κοινό Θνητό»; (Λύσεις  που ίσως του προσφέρουν εφήμερη λύτρωση) Κι έπειτα; Χάος... Ένα κύκλος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί.  Είμαστε καταδικασμένοι· φυλακισμένοι  στα δικά μας λάθη  και πάθη. Ποια θα μπορούσε  να είναι η έξοδος; Ο θάνατος; Μπορεί και όχι... Κι αν η ψυχή μας  δεν καταφέρει να ελευθερωθεί ποτέ; Ίσως μείνουμε αιώνια φυλακισμένοι  ακόμη και μετά από την απελευθέρωση από τούτη την καταραμένη σάρκα. Από τη Μαρία Μαραβέλια (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)