Rotten Poets Society

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Ατενίζω τα γλυκά κύματα· νωχελικά αγγίζουν τα βράχια της παραλίας που είχαμε αποφασίσει ότι θα είναι δική μας . Η νηνεμία της φύσης - ή της ίδιας μου της ύπαρξης - διακατέχει την καρδιά μου· κι εγώ αφήνομαι στα χέρια της. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πύρινους κόσμους γεμάτους με χιλιάδες πεταλούδες που με αγκαλιάζουν και γεμίζουν την ψυχή μου με χρώματα. Η ομιλία των κυμάτων, η ζεστή άμμος και ο ψίθυρος των πολλαπλών κόσμων, που υπάρχουν γύρω μου, σβήνει κάθε θλίψη. Ακούω ξωτικά να αφουγκράζονται τον κόσμο των ανθρώπων και να τους γεμίζουν με ελπίδες. Πλάσματα όμορφα μας περιτριγυρίζουν (δεν είμαι μόνος) αισθάνομαι μία εσωτερική ηρεμία που δεν έχω βιώσει ποτέ ξανά. Εδώ θα μείνω· αλήθεια. Να ατενίζω τα κόκκινα κύματα και να χαϊδεύω τις πεταλούδες που πετούν γύρω μου. Εδώ θα μείνω· για πάντα.

Είναι οδυνηρό να νιώθεις· πονούν οι ψυχές όταν αισθάνονται. Με νιώθεις; Καταλαβαίνεις - κατάλαβες άραγε ποτέ - την ένταση της οδύνης; Με μανία με έχει κυκλώσει. Άνοιξε τα παράθυρα - ίσως και τα χέρια σου - να πιάσεις το φως· έτσι, να φωτιστεί η ψυχή σου. Κι ύστερα θυμήσου που σου έλεγα διαρκώς για τις τύψεις· πώς με τρώνε και πώς με διαλύουν. Και πως κάτι βράδια μου μιλούν (;) μα δεν καταλαβαίνω αυτά τα λόγια που ξεστομίζουν. Άνοιξε τώρα τα χέρια σου και κοίταξε το φως. Βλέπεις την ψυχή μου δίπλα από εκείνο το συννεφάκι; «Σε λούζει το φως του ουρανού» Με θαυμάζει η θλίψη και μου μιλά όμορφα. Πως γίνεται να μην την αγαπάω; Χθες ξέρασα δάκρυα κι αυτή ήταν εκεί να με φροντίζει και να με παρηγορεί - μέσα στην αγκαλιά της. Το βλέπεις το συννεφάκι που κρατά την ψυχή μου; Ονομάζεται Νηνεμία κι είναι ακόμα μακρυά. Από τον Θάνο Κουλουβάκη