Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κωνσταντίνα Μιμίκου: «Πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη...»


Θα μπορούσες να δώσεις έναν ορισμό στην τέχνη;

Είναι δύσκολο να δώσουμε έναν συγκεκριμένο ορισμό για την τέχνη καθώς για τον καθένα είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι τέχνη είναι οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος για να εκφράσει κάποιο συναίσθημά του, μια εμπειρία του, μια προσωπική του άποψη. Ορισμό δεν μπορώ να δώσω αλλά με σιγουριά· μπορώ να πω ότι είναι τρόπος έκφρασης και πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη.

Πιστεύεις σε μία κοινή αισθητική ή θεωρείς ότι ο κάθε άνθρωπος είναι απολύτως φυσιολογικό να έχει τη δική του;

Υπάρχει κοινή αισθητική, ναι· και είναι αυτή που είναι αρεστή στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε κάθε τόπο γιατί και η αισθητική αλλάζει πολλές φορές από τόπο σε τόπο. Στην εποχή μας μάλιστα η κοινή αισθητική έχει χωριστεί και σε ηλικιακές κατηγορίες. Τι εννοώ με αυτό; Ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν μια κοινή αισθητική η οποία, όμως, διαφέρει πολύ από την κοινή αισθητική των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων. Άσχετα με αυτό όμως είναι απόλυτα φυσιολογικό ο καθένας να έχει τη δική του αισθητική, τη δική του γνώμη για το αρεστό και το μη και έχει κάθε δικαίωμα να την εκφράζει και να την υποστηρίζει ακόμα και αν αυτή δεν αρέσει στους περισσοτέρους!
Πιστεύω ότι τέχνη είναι οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος για να εκφράσει κάποιο συναίσθημά του, μια εμπειρία του, μια προσωπική του άποψη

Πώς διαμορφώνεται η αισθητική; 

Η αισθητική διαμορφώνετε περίπου όπως και η τέχνη. Καλλιεργείτε από μικρή ηλικία μέσα από εικόνες, μέσα από τη ζωή, τα παραδείγματα με τα οποία μεγαλώνει κάποιος, τον τρόπο ζωής του την χώρα - τον τόπο που μεγαλώνει, τους ανθρώπους που έχει δίπλα του· όλα αυτά επηρεάζουν έναν άνθρωπο. Όπως διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του, έτσι διαμορφώνεται και η αισθητική του. Προσωπικά πιστεύω ότι έχει να κάνει και με το πόσο ανοιχτόμυαλος είναι κάποιος και πόσο ελεύθερος νιώθει προκειμένου να την έχει και να την εκφράζει. Η αισθητική είναι όπως και η τέχνη ευέλικτη.

Η μόδα επηρεάζει την κοινωνία ή η κοινωνία τη μόδα;

Είναι αλληλένδετα· η μόδα δημιουργείτε μέσα από την κοινωνία. Είναι αποτέλεσμα μιας γενικής αισθητικής για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα· ύστερα αλλάζει όπως αλλάζει και η κοινωνία. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρω ότι την εποχή των social media και αυτά επηρεάζουν την μόδα! Ουσιαστικά μιλάμε για ένα παιχνίδι επιρροής. Στο παιχνίδι αυτό υπάρχουν και οι τάσεις. Οι τάσεις ορίζονται από μεγάλους οίκους μόδας και συνήθως δεν κρατάνε για πολύ· αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Οι τάσεις δεν επηρεάζονται βέβαια από την κοινωνία, ενώ η μόδα μπορεί να επηρεαστεί και να δημιουργηθεί από τα πάντα. Από καλλιτεχνικά κινήματα, από καθημερινά γεγονότα, από την οικονομική και την τεχνολογική ανάπτυξη· πράγματα που αποτελούν την κοινωνία, αποτελούν και την μόδα και την δημιουργούν.

Θεωρείς ότι η μόδα έρχεται και παρέρχεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο;

Αλλάζει γιατί αλλάζει και η κοινωνία, αλλάζουν οι τάσεις, αλλάζουν οι καιροί· καινούρια πράγματα δημιουργούνται και ιδέες . Υπάρχει ανάγκη στον άνθρωπο για καινούρια πράγματα, καινούριες ιδέες αλλιώς  ζωή θα ήταν βαρετή! Η μόδα είναι ανακυκλώσιμη από το 2000 κι ύστερα. Ανακυκλώνονται παλιές τάσης από τις προηγούμενες δεκαετίες, παλιές ιδέες, παλιά looks, τα οποίας είτε τα συνδυάζουμε μεταξύ τους είτε τα διαφοροποιούμε το καθένα από λίγο. Πιστεύω ότι ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την ανάγκη για κάτι διαφορετικό προκειμένου να κρατιέται και η αγορά. Κακά τα ψέματα, δεν θα πήγαινε κάνεις να ψωνίζει ρούχα αν όλα τα μαγαζιά έβγαζαν τα ιδία με την προηγούμενη χρονιά.
Τι είδους δυσκολίες ενδέχεται να αντιμετωπίσει στην Ελλάδα ένα άτομο που έχει επιλέξει ένα επάγγελμα σαν το δικό σου;

Η αλήθεια είναι πως είναι πολλές. Καταρχήν, δε δίνονται ευκαιρίες στο καινούριο αίμα αν δεν υπάρχει προϋπηρεσία και το θέμα είναι - και πιστεύω ότι ισχύει για πολλές δουλειές αυτό στην Ελλάδα - ότι αν κάποιος δεν σε πάρει να κάνεις μια αρχή πώς να χτίσεις την προϋπηρεσία σου; Ύστερα όταν τελικά σου δίνεται μια ευκαιρία, δεν πληρώνεται όπως θα έπρεπε· μπορεί να μην πληρωθείς καθόλου για ότι κάνεις. Επίσης ισχύει πολύ και το μέσο· ο «γνωστός» μπορεί να μην έχει εμπειρία αλλά να έχει γνωστό. Δυστυχώς ισχύει και αυτό. Βέβαια αυτό ισχύει σχεδόν παντού στην Ελλάδα επίσης! Μπορεί, παράλληλα, να έχεις μια ιδέα όπου στο εξωτερικό ενδέχεται να πήγαινε πολύ καλά. Να τρέχεις από δω από εκεί, να ψάχνεις χορηγούς, ανθρώπους να πιστέψουν στην ιδέα σου και να σου δώσουν μία ευκαιρία· όμως εδώ όλοι παραμένουν στο safe. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι είμαστε ανοιχτόμυαλοι όσο κι αν προσπαθούμε να δείχνουμε! Παρά τις δυσκολίες, όμως, όταν αγαπάς κάτι και το κάνεις με πάθος, δουλεύεις σκληρά, παίρνεις όση περισσότερη γνώση μπορείς, ψάχνεσαι και δεν τα παρατάς, πάντα οι κόποι σου ανταμείβονται. Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις δυο δουλείες και τρεις προκειμένου να ζήσεις και παράλληλα να προσπαθείς να μην αφήνεις αυτό που αγαπάς. Αν έχεις γερό στομάχι και αληθινή αγάπη για αυτό που κάνεις όλα γίνονται. Είναι ένας μαγικός χώρος θα έλεγα, πολύ δημιουργικός, με πολλά πράγματα να κάνεις και σίγουρα όταν καταφέρεις το στόχο σου αυτή θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή από όλες! 

Υπάρχει υψηλή ραπτική· υπάρχει όμως και «χαμηλή» ραπτική;

Εξαρτάται αν μιλάμε γενικότερα για την ποιότητα ενός ρούχου· στη βιομηχανία τα περισσότερα ρούχα είναι της ίδιας ακριβώς ποιότητας φτιαγμένα σε πολύ συγκεκριμένες χώρες που όλοι γνωρίζουμε και κάτω από τις άθλιες συνθήκες εργασίας που πλέον είναι γνωστές σε όλους. Αυτό θεωρώ εγώ χαμηλή ραπτική όταν μιλάμε για ποιότητα. Υψηλή ραπτική είναι ρούχα των μεγάλων οίκων που εκεί όμως πληρώνεις την ποιότητα - γιατί είναι πολύ καλύτερη· ως επί το πλείστον, όμως, πληρώνεις το όνομα. Υπάρχουν, επίσης, και ρούχα πολύ καλών σχεδιαστών· ανθρώπων που αγαπούν πολύ τη μόδα. Που μπορεί να μην είναι σχεδιαστές πασίγνωστων οίκων αλλά να έχουν εξίσου καλή ποιότητα. Ότι πληρώνεις παίρνεις - δεδομένο αυτό! Δεν είναι κατακριτέο να αγοράζεις ρούχα που είναι φτιαγμένα στο Μπαγκλαντές ας πούμε· πρέπει  να είσαι δισεκατομμυριούχος για να ψωνίζεις μόνο από οίκους και σχεδιαστές. Πάντως αν προσπαθούσα να κάνω ένα διαχωρισμό θα έλεγα ότι το υψηλή και χαμηλή ραπτική αναφέρεται στο χρήμα· γιατί δεν μπορείς να πεις ότι έχει να κάνει με τον κόπο του ανθρώπου που εργάστηκε. Γιατί και ο εργάτης, η εργάτρια που έχει κάτσει στην μηχανή ενός εργοστασίου για 15 ώρες και πληρώνετε ψυχούλα, δουλεύει σε κτίρια που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσουν και άλλα πολλά τέτοια... έχει ρίξει πολύ κόπο! 

Πες μου κάτι που αποτελεί έμπνευση για εσένα...

Έμπνευση για εμένα αποτελούν τα ταξίδια, κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει. Επίσης αποτελεί έμπνευση μια φωτογραφία που θα δω, ένα βιβλίο που μπορεί να διαβάσω, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, εκείνοι που βλέπω τυχαία σε μια στάση, μια βόλτα, μια ταινία. Τα πάντα ειλικρινά, τα πάντα, είναι έμπνευση. Δεν έχω κάτι πιο συγκεκριμένο· μπορεί από τα πάντα να εμπνευστείς. Για τον κάθε άνθρωπο πιστεύω η ζωή του, οι ζωές των άλλων, τα πράγματα γύρω μας, γεγονότα. Τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση.

Τι θα ήθελες να αλλάξεις στο χώρο της μόδας;

Αν μιλούσαμε για τη μόδα στην Ελλάδα θα έλεγα τα στερεότυπα. Επίσης, γενικότερα νομίζω την προσβασιμότητα του ποιοτικού ρούχου σε περισσότερους ανθρώπους.



Θα ήθελα σαν υστερόγραφο να πω ότι όλα όσα προανέφερε και για όσα μίλησα έχουν να κάνουν με τη δική μου εμπειρία και τον προσωπικό μου τρόπο σκέψεις και σίγουρα υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις.


Βρείτε την Κωνσταντίνα
Facebook: Konstadina Mimikou
Instagram: kots.m

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μέρα Τέλεσης

Click: Λυδία Ηλιάνα Ξοφάκη Τ ης  Λ υδίας Η λιάνας Ξ οφάκη Μπλούζα λευκή, λευκή για εξιλέωση περιμένει να φορεθεί, να φορεθεί σε γάμο ή σε κάποια βάφτιση, μένει να περιμένει, τελικά να περιμένει για κάποιας κηδείας την υποχρέωση, γιατί είναι λευκή, λευκή για εξιλέωση.

Φλυαρίες

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική  - στην πιο υπερβατική -  αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.

ξέχασα να στο πω

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή

Η Σταυρούλα Τσάπρα απαντά...

Τη Σταυρούλα (Ρένια) Τσάπρα τη γνώρισα μέσω του instagram και - τυχαία - ανακαλύψαμε ότι όχι μόνο μένουμε στην ίδια πόλη, αλλά είμαστε φοιτητές και στην ίδια σχολή. Δεν είναι λίγες οι συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς για τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία και τις επιστήμες που μελετάμε. Η αγαπημένη Σταυρούλα (ή Ρένια - όπως μου συστήθηκε) αγαπά τη λογοτεχνία και διατηρεί ένα bookstagram profile, στο οποίο ανεβάζει τακτικά βιβλιοκριτικές. Μάλιστα, διατηρεί παράλληλα το δικό της blog στο οποίο γράφει/αναλύει τόσο (για) βιβλία όσο και (για) κινηματογραφικές ταινίες. Γι' αυτούς τους λόγους - και καθ' ότι μέσα από τη δημοσκόπηση που έτρεξε στο λογαριασμό μου στο instagram - αποφασίσατε ότι θέλετε ένα bookstagrammer να απαντήσει τις ερωτήσεις μου, παρακάτω ακολουθούν οι απαντήσεις που μας έδωσε. Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το blogging; Αυτό πάει τόσο πίσω που δε θυμάμαι καν το έτος ή τα blogs που παρακολουθούσα. Θυμάμαι ότι σαν παιδί τα πρώτα b

Βιβλιοταξίδια με το «Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία»

Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσιασμένη από τον τίτλο του. Η ιστορία ενός βιβλόφιλου είναι εξ ορισμού άκρως ενδιαφέρουσα για μένα. Λίγες μέρες μόνο μου πήρε για να μάθω τη συγκεκριμένη.  Είναι η ιστορία της Δήμητρας που εργάζεται σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Όνειρό της είναι να αναδείξει  νέους, ταλαντούχους συγγραφείς και να εκδώσει τα βιβλία τους. Αντί για αυτό όμως - κατόπιν εντολής του αφεντικού της - ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων αυτοβελτίωσης τα οποία παρουσιάζει και εκδίδει ως δικά της και φτιάχνει καφέδες. Ώσπου, κάποια στιγμή, το αφεντικό της τής επιτρέπει να εκδώσει τη λογοτεχνική σειρά που πάντα ονειρευόταν.  Ενθουσιασμένη, δημοσιεύει τη σχετική ανακοίνωση και αρχίζει να δέχεται έργα συγγραφέων. Προς μεγάλη της απογοήτευση, το ένα κείμενο είναι χειρότερο από το άλλο. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει, μέχρι που φτάνει στα χέρια της το κείμενο του Αυγούστου, ένα κείμενο που της κινεί  το ενδιαφέρον.  Ποιος είναι όμως ο Αύγουστος και τι πραγματικά επιδιώκει στέλνοντας το

Απουσία

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus,

Βιβλιοταξίδια με το « 21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ»

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!

Teruel

Πως μου αρέσει έργα τέχνης να κοιτάζω... το βλέμμα σου, σαν την Έναστρη Νύχτα - δύο μάτια καστανά, ολόλαμπρα, σαν άγουρα μύγδαλα να στροβιλίζονται στον άψυχο ουρανό μου. Και Αγάπη από Απόσταση· το πρόσωπο σου αρμονικό, να ξεπροβάλλει από μία αλλόκοτη διάσταση. Τα φρύδια σου τα παχιά, τα τόξα τα καλοσχηματισμένα και τα σαρκώδη χείλη σου, στο παρελθόν ραμμένα. Το πρόσωπο μου να χαϊδεύουν οι τούφες σου εκείνες οι ολόισιες μελαχρινές και ολοένα να με γαργαλάνε στο λαιμό... σαν Εραστές, τυλιγμένα τα πρόσωπα μας με λευκά πανιά - εγώ φιλώ το δικό σου κι εσύ το δικό μου - και τα πανιά να νιώθουν περισσότερο από εμάς, αφού εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον νεκροί. Και μας κοιτούν οι περαστικοί δείχνοντας μας με το χέρι, επιμένοντας «Αυτοί δεν είναι ένα ζευγάρι». Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε την Ρένια στο Instagram και στο GoodReads )

Βιβλιοταξίδια με το «Ακούω την καρδιά του παίχτη»

Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές.  Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός. Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα  με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν.  Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως ο ήρωας του Ν

Η Δήμητρα Μαντά απαντά...

Γνωρίσαμε τη Δήμητρα Μαντά μέσω του πρώτου της βιβλίου με τίτλο «Εγκλωβισμένη Ψυχή» που κυκλοφορεί σε συνεργασία με τις εκδόσεις Παρασκήνιο από τον φετινό Απρίλιο. Είναι χαρά μας που δέχτηκε να απαντήσει - πρόθυμα - τις ερωτήσεις που είχαμε να τις κάνουμε και να μας αποκαλύψει ορισμένα πράγματα που αφορούν τόσο την ίδια όσο και την πορεία της στο χώρο της λογοτεχνίας. Πότε και πώς ξεκίνησες να γράφεις; Από πολύ μικρή έγραφα ποιηματάκια και στίχους - απλώς για πλάκα. Από την πρώτη λυκείου ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες που δημιουργούσα αρχικά στο μυαλό μου, αν και ποτέ δεν ολοκλήρωνα τη συγγραφή τους γιατί πίστευα πως - αν και το απολάμβανα - ήταν σπατάλη χρόνου. Ποιο βιβλίο θεωρείς πως πρέπει να διαβαστεί από όλους μας; Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Θίγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αληθινό ιστορικά και τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει είναι έντονα. Αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου, ίσως γιατί ήταν και το πρώτο που διάβασα, αν και σε πολύ μικρότερη ηλικία