Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κωνσταντίνα Μιμίκου: «Πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη...»


Θα μπορούσες να δώσεις έναν ορισμό στην τέχνη;

Είναι δύσκολο να δώσουμε έναν συγκεκριμένο ορισμό για την τέχνη καθώς για τον καθένα είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι τέχνη είναι οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος για να εκφράσει κάποιο συναίσθημά του, μια εμπειρία του, μια προσωπική του άποψη. Ορισμό δεν μπορώ να δώσω αλλά με σιγουριά· μπορώ να πω ότι είναι τρόπος έκφρασης και πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη.

Πιστεύεις σε μία κοινή αισθητική ή θεωρείς ότι ο κάθε άνθρωπος είναι απολύτως φυσιολογικό να έχει τη δική του;

Υπάρχει κοινή αισθητική, ναι· και είναι αυτή που είναι αρεστή στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε κάθε τόπο γιατί και η αισθητική αλλάζει πολλές φορές από τόπο σε τόπο. Στην εποχή μας μάλιστα η κοινή αισθητική έχει χωριστεί και σε ηλικιακές κατηγορίες. Τι εννοώ με αυτό; Ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν μια κοινή αισθητική η οποία, όμως, διαφέρει πολύ από την κοινή αισθητική των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων. Άσχετα με αυτό όμως είναι απόλυτα φυσιολογικό ο καθένας να έχει τη δική του αισθητική, τη δική του γνώμη για το αρεστό και το μη και έχει κάθε δικαίωμα να την εκφράζει και να την υποστηρίζει ακόμα και αν αυτή δεν αρέσει στους περισσοτέρους!
Πιστεύω ότι τέχνη είναι οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος για να εκφράσει κάποιο συναίσθημά του, μια εμπειρία του, μια προσωπική του άποψη

Πώς διαμορφώνεται η αισθητική; 

Η αισθητική διαμορφώνετε περίπου όπως και η τέχνη. Καλλιεργείτε από μικρή ηλικία μέσα από εικόνες, μέσα από τη ζωή, τα παραδείγματα με τα οποία μεγαλώνει κάποιος, τον τρόπο ζωής του την χώρα - τον τόπο που μεγαλώνει, τους ανθρώπους που έχει δίπλα του· όλα αυτά επηρεάζουν έναν άνθρωπο. Όπως διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του, έτσι διαμορφώνεται και η αισθητική του. Προσωπικά πιστεύω ότι έχει να κάνει και με το πόσο ανοιχτόμυαλος είναι κάποιος και πόσο ελεύθερος νιώθει προκειμένου να την έχει και να την εκφράζει. Η αισθητική είναι όπως και η τέχνη ευέλικτη.

Η μόδα επηρεάζει την κοινωνία ή η κοινωνία τη μόδα;

Είναι αλληλένδετα· η μόδα δημιουργείτε μέσα από την κοινωνία. Είναι αποτέλεσμα μιας γενικής αισθητικής για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα· ύστερα αλλάζει όπως αλλάζει και η κοινωνία. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρω ότι την εποχή των social media και αυτά επηρεάζουν την μόδα! Ουσιαστικά μιλάμε για ένα παιχνίδι επιρροής. Στο παιχνίδι αυτό υπάρχουν και οι τάσεις. Οι τάσεις ορίζονται από μεγάλους οίκους μόδας και συνήθως δεν κρατάνε για πολύ· αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Οι τάσεις δεν επηρεάζονται βέβαια από την κοινωνία, ενώ η μόδα μπορεί να επηρεαστεί και να δημιουργηθεί από τα πάντα. Από καλλιτεχνικά κινήματα, από καθημερινά γεγονότα, από την οικονομική και την τεχνολογική ανάπτυξη· πράγματα που αποτελούν την κοινωνία, αποτελούν και την μόδα και την δημιουργούν.

Θεωρείς ότι η μόδα έρχεται και παρέρχεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο;

Αλλάζει γιατί αλλάζει και η κοινωνία, αλλάζουν οι τάσεις, αλλάζουν οι καιροί· καινούρια πράγματα δημιουργούνται και ιδέες . Υπάρχει ανάγκη στον άνθρωπο για καινούρια πράγματα, καινούριες ιδέες αλλιώς  ζωή θα ήταν βαρετή! Η μόδα είναι ανακυκλώσιμη από το 2000 κι ύστερα. Ανακυκλώνονται παλιές τάσης από τις προηγούμενες δεκαετίες, παλιές ιδέες, παλιά looks, τα οποίας είτε τα συνδυάζουμε μεταξύ τους είτε τα διαφοροποιούμε το καθένα από λίγο. Πιστεύω ότι ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την ανάγκη για κάτι διαφορετικό προκειμένου να κρατιέται και η αγορά. Κακά τα ψέματα, δεν θα πήγαινε κάνεις να ψωνίζει ρούχα αν όλα τα μαγαζιά έβγαζαν τα ιδία με την προηγούμενη χρονιά.
Τι είδους δυσκολίες ενδέχεται να αντιμετωπίσει στην Ελλάδα ένα άτομο που έχει επιλέξει ένα επάγγελμα σαν το δικό σου;

Η αλήθεια είναι πως είναι πολλές. Καταρχήν, δε δίνονται ευκαιρίες στο καινούριο αίμα αν δεν υπάρχει προϋπηρεσία και το θέμα είναι - και πιστεύω ότι ισχύει για πολλές δουλειές αυτό στην Ελλάδα - ότι αν κάποιος δεν σε πάρει να κάνεις μια αρχή πώς να χτίσεις την προϋπηρεσία σου; Ύστερα όταν τελικά σου δίνεται μια ευκαιρία, δεν πληρώνεται όπως θα έπρεπε· μπορεί να μην πληρωθείς καθόλου για ότι κάνεις. Επίσης ισχύει πολύ και το μέσο· ο «γνωστός» μπορεί να μην έχει εμπειρία αλλά να έχει γνωστό. Δυστυχώς ισχύει και αυτό. Βέβαια αυτό ισχύει σχεδόν παντού στην Ελλάδα επίσης! Μπορεί, παράλληλα, να έχεις μια ιδέα όπου στο εξωτερικό ενδέχεται να πήγαινε πολύ καλά. Να τρέχεις από δω από εκεί, να ψάχνεις χορηγούς, ανθρώπους να πιστέψουν στην ιδέα σου και να σου δώσουν μία ευκαιρία· όμως εδώ όλοι παραμένουν στο safe. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι είμαστε ανοιχτόμυαλοι όσο κι αν προσπαθούμε να δείχνουμε! Παρά τις δυσκολίες, όμως, όταν αγαπάς κάτι και το κάνεις με πάθος, δουλεύεις σκληρά, παίρνεις όση περισσότερη γνώση μπορείς, ψάχνεσαι και δεν τα παρατάς, πάντα οι κόποι σου ανταμείβονται. Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις δυο δουλείες και τρεις προκειμένου να ζήσεις και παράλληλα να προσπαθείς να μην αφήνεις αυτό που αγαπάς. Αν έχεις γερό στομάχι και αληθινή αγάπη για αυτό που κάνεις όλα γίνονται. Είναι ένας μαγικός χώρος θα έλεγα, πολύ δημιουργικός, με πολλά πράγματα να κάνεις και σίγουρα όταν καταφέρεις το στόχο σου αυτή θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή από όλες! 

Υπάρχει υψηλή ραπτική· υπάρχει όμως και «χαμηλή» ραπτική;

Εξαρτάται αν μιλάμε γενικότερα για την ποιότητα ενός ρούχου· στη βιομηχανία τα περισσότερα ρούχα είναι της ίδιας ακριβώς ποιότητας φτιαγμένα σε πολύ συγκεκριμένες χώρες που όλοι γνωρίζουμε και κάτω από τις άθλιες συνθήκες εργασίας που πλέον είναι γνωστές σε όλους. Αυτό θεωρώ εγώ χαμηλή ραπτική όταν μιλάμε για ποιότητα. Υψηλή ραπτική είναι ρούχα των μεγάλων οίκων που εκεί όμως πληρώνεις την ποιότητα - γιατί είναι πολύ καλύτερη· ως επί το πλείστον, όμως, πληρώνεις το όνομα. Υπάρχουν, επίσης, και ρούχα πολύ καλών σχεδιαστών· ανθρώπων που αγαπούν πολύ τη μόδα. Που μπορεί να μην είναι σχεδιαστές πασίγνωστων οίκων αλλά να έχουν εξίσου καλή ποιότητα. Ότι πληρώνεις παίρνεις - δεδομένο αυτό! Δεν είναι κατακριτέο να αγοράζεις ρούχα που είναι φτιαγμένα στο Μπαγκλαντές ας πούμε· πρέπει  να είσαι δισεκατομμυριούχος για να ψωνίζεις μόνο από οίκους και σχεδιαστές. Πάντως αν προσπαθούσα να κάνω ένα διαχωρισμό θα έλεγα ότι το υψηλή και χαμηλή ραπτική αναφέρεται στο χρήμα· γιατί δεν μπορείς να πεις ότι έχει να κάνει με τον κόπο του ανθρώπου που εργάστηκε. Γιατί και ο εργάτης, η εργάτρια που έχει κάτσει στην μηχανή ενός εργοστασίου για 15 ώρες και πληρώνετε ψυχούλα, δουλεύει σε κτίρια που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσουν και άλλα πολλά τέτοια... έχει ρίξει πολύ κόπο! 

Πες μου κάτι που αποτελεί έμπνευση για εσένα...

Έμπνευση για εμένα αποτελούν τα ταξίδια, κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει. Επίσης αποτελεί έμπνευση μια φωτογραφία που θα δω, ένα βιβλίο που μπορεί να διαβάσω, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, εκείνοι που βλέπω τυχαία σε μια στάση, μια βόλτα, μια ταινία. Τα πάντα ειλικρινά, τα πάντα, είναι έμπνευση. Δεν έχω κάτι πιο συγκεκριμένο· μπορεί από τα πάντα να εμπνευστείς. Για τον κάθε άνθρωπο πιστεύω η ζωή του, οι ζωές των άλλων, τα πράγματα γύρω μας, γεγονότα. Τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση.

Τι θα ήθελες να αλλάξεις στο χώρο της μόδας;

Αν μιλούσαμε για τη μόδα στην Ελλάδα θα έλεγα τα στερεότυπα. Επίσης, γενικότερα νομίζω την προσβασιμότητα του ποιοτικού ρούχου σε περισσότερους ανθρώπους.



Θα ήθελα σαν υστερόγραφο να πω ότι όλα όσα προανέφερε και για όσα μίλησα έχουν να κάνουν με τη δική μου εμπειρία και τον προσωπικό μου τρόπο σκέψεις και σίγουρα υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις.


Βρείτε την Κωνσταντίνα
Facebook: Konstadina Mimikou
Instagram: kots.m

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Απουσία

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις ...

Τα χέρια

Γ ράφει η  Μ αρία Π απαδοπούλου* Πάντα ήθελα να απλώσει τα χέρια του να πιάσει κάτι, αλλά ποτέ δεν το έκανε. Το βάζο με το γλυκό κυδώνι της γιαγιάς. Μόνο που το έβλεπε, του έτρεχαν τα σάλια. Κάθε φορά  όμως που άνοιγε το ντουλάπι για να το πάρει άκουγε πίσω του τη φωνή της γιαγιάς  «Άστο κάτω! Αυτό είναι για τους ξένους!» Το αυτοκίνητο του μεγάλου του αδελφού. Ήταν μεγάλο, κατακόκκινο σαν τη φωτιά, γυαλιστερό. Εκείνος δεν είχε δικό του αυτοκίνητο. Οι γονείς του δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάρουν παιχνίδια και για τους δύο , κι ο αδελφός του δεν του το έδινε ποτέ. Τα βράδια σκεφτόταν πολλές φορές να πάει και να το αρπάξει κάτω από το κρεβάτι που το φύλαγε ο αδελφός του. Αλλά την ίδια στιγμή θυμόταν την απειλή του αδελφού του «Αν πάρεις το αυτοκίνητό μου θα  σε πλακώσω στο ξύλο» Τον  χτυπημένο σκύλο που βρήκε στον σκουπιδοτενεκέ. Ήθελε τόσο πολύ να τον πάρει σπίτι, να τον φροντίσει, να τον χαϊδέψει ,να κοιμηθούν μαζί. Να μιλήσουν χωρίς να πουν τίποτα. Να δουν μα...

ξέχασα να στο πω

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή...

Η Κλειώ Ιερωνυμάκη απαντά...

Την Κλειώ Ιερωνυμάκη τη γνώριζα από την Αγία Γαλήνη - ένα χωριό του Ρεθύμνου στην Κρήτη· απ' όπου καταγόμαστε και οι δύο. Ωστόσο, η ευκαιρία για να τη γνωρίσω περισσότερο ήταν η ενασχόληση και αγάπη της για τη λογοτεχνία - μία αγάπη που μοιραζόμαστε. Η φίλη Κλειώ, λοιπόν, δέχτηκε να απαντήσεις τις ερωτήσεις μου για το Rotten Poets Society σε μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την τιμή που μου έκανε. Δίχως περαιτέρω καθυστέρηση, ας περάσουμε στις ερωτήσεις... Πότε ξεκίνησες να γράφεις;  Σαν ανάμνηση έχω τον παιδικό μου εαυτό, να παίζει με τις λέξεις και να σκαρώνει ποιηματάκια. Δεν με ένοιαζε το που θα έγραφα, μόνο το σφίξιμο στο στομάχι θυμάμαι έντονα, ώστε να προλάβω να μεταφέρω τις ιδέες μου στο χαρτί πριν χαθούν. Αλλά αν με ρωτάς για την πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία, την έγραψα μετά από παρακίνηση καλών φίλων το 1997 και το όνομά της ήταν «Το στοιχειωμένο κάστρο». Ήμουν 11 χρονών. Τι αποτελεί έμπνευση για εσένα;...

Βιβλιοταξίδια με το «Ακούω την καρδιά του παίχτη»

Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές.  Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός. Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα  με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν.  Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως...

Φλυαρίες

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική  - στην πιο υπερβατική -  αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.

Βιβλιοταξίδια με το « 21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ»

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!

Ο Χρήστος Βλόντζος απαντά...

Τον Χρήστο Βλόντζο τον γνωρίσαμε μέσα από τη σελίδα του στο instagram  και οι φωτογραφίες του πραγματικά μας μάγεψαν. Όχι δεν είναι influencer, ούτε προωθεί προϊόντα· σπουδάζει Χημικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και - παράλληλα - ασχολείται με τη φωτογραφία. Προσιτός, αληθινός, δημιουργικός· αυτά είναι μονάχα μερικά από τα επίθετα που δικαιωματικά αξίζει να κατέχει - α πό το λίγο που τον ξέρουμε. Είναι μόλις 22 ετών, εν τούτοις αποτυπώνει στο φακό συναισθήματα και εικόνες που ξυπνούν μνήμες και εγείρουν τη φαντασία. Ο Χρήστος, λοιπόν, απάντησε σε μερικές ερωτήσεις και οι απαντήσεις του είναι - ομολογουμένως - κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες.  Η φωτογραφία είναι τέχνη ή αποτυπώνει την τέχνη; Η φωτογραφία είναι τέχνη. Αποτελεί μορφή έκφρασης· επομένως συνιστά τέχνη. Μέσω των φωτογραφιών σου αποτυπώνεις κομμάτια του εαυτού σου; Υπάρχουν εβδομάδες ολόκληρες στις οποίες δε θα αγγίξω την κάμερα. Η επιθυμία να φωτογραφίσω είναι  άρρηκτα συνδεδεμένη...

Βιβλιοταξίδια με το «Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία»

Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσιασμένη από τον τίτλο του. Η ιστορία ενός βιβλόφιλου είναι εξ ορισμού άκρως ενδιαφέρουσα για μένα. Λίγες μέρες μόνο μου πήρε για να μάθω τη συγκεκριμένη.  Είναι η ιστορία της Δήμητρας που εργάζεται σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Όνειρό της είναι να αναδείξει  νέους, ταλαντούχους συγγραφείς και να εκδώσει τα βιβλία τους. Αντί για αυτό όμως - κατόπιν εντολής του αφεντικού της - ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων αυτοβελτίωσης τα οποία παρουσιάζει και εκδίδει ως δικά της και φτιάχνει καφέδες. Ώσπου, κάποια στιγμή, το αφεντικό της τής επιτρέπει να εκδώσει τη λογοτεχνική σειρά που πάντα ονειρευόταν.  Ενθουσιασμένη, δημοσιεύει τη σχετική ανακοίνωση και αρχίζει να δέχεται έργα συγγραφέων. Προς μεγάλη της απογοήτευση, το ένα κείμενο είναι χειρότερο από το άλλο. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει, μέχρι που φτάνει στα χέρια της το κείμενο του Αυγούστου, ένα κείμενο που της κινεί  το ενδιαφέρον.  Ποιος είναι όμως ο Αύγουστος και τι πραγματικά ...

Γράμμα στη Ζωή

Α γαπητή Ζωή,    Σκεφτόμουν από καιρό να σου γράψω. Έχουμε να συζητήσουμε πολλά θέματα, παρ' όλο που δεν στο είπα ποτέ. Το αμέλησα διότι πήρα ως δεδομένο την αιώνια ύπαρξή σου. Νόμιζα ότι θα έχω το χρόνο να μιλήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον - όμως κατάλαβα ότι ο χρόνος φεύγει βιαστικά - κι εσύ (όπως κι εγώ) χανόμαστε στο πέρασμά του.   Ξέρεις πως πάντοτε σε φοβόμουν· ελπίζω να μη σε προσβάλει αυτό. Άλλωστε, εσύ έχεις τόσους υποστηρικτές - τόσους ανθρώπους να σε αγαπούν. Δε σε μισώ· ωστόσο η αγάπη μου δεν είναι δεδομένη. Συχνά με τρομάζεις, κατάλαβες; Κι αυτό με απωθεί - όσο να 'ναι - από το να σε υποστηρίζω.  Ας περάσουμε, όμως, στην ουσία, τι λες κι εσύ; Με έχεις κουράσει· μια σε χάνω, μια σε βρίσκω. Κι όταν σε βρίσκω δε μπορώ να σε κρατήσω. Μη μου ζητάς, λοιπόν, να σε λατρέψω και να σε προσκυνήσω. Έπειτα, τρέχεις τόσο γρήγορα· δε σε προφταίνω! Γιατί με τραβάς μαζί σου;  Θέλω να σου ζητήσω να σταματήσεις κάποια στιγμή, να ξαποστάσεις, να ξεκ...