Rotten Poets Society

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Θέλω να έρθει εκείνη η μέρα που θα ερωτευθούμε ξανά· θα ερωτευθούμε τη ζωή, τα χρώματα τ' ουρανού, τα χαμόγελα των ανθρώπων, τ' αποτυπώματα στις παραλίες, τις βραδινές συζητήσεις. Περιμένω τη μέρα που τα στόματα θα γεμίζουν με λουλούδια  και φιλιά· που τα ελεύθερα χέρια  θα αγκαλιάζουν  και θα αγγίζονται  χωρίς σταματημό. Τη μέρα εκείνη  που θα ταξιδεύουμε  και τα μυαλά μας θα είναι γεμάτα με όνειρα. Αυτή τη μέρα σκέφτομαι, που θα σ' ερωτευθώ  και θα στο πω  κι εσύ θα με κοιτάξεις και δε θα μιλήσεις  - μονάχα θα γελάσεις λίγο και θα μ' αγκαλιάσεις. Κι εγώ θα εύχομαι  να με έχεις ερωτευθεί έστω και λίγο. Εύχομαι να πάμε μια βόλτα στα ποιήματα του ουρανού και να ταξιδεύουμε στις ράγες των ιδεών μας. Ξέρεις γιατί δε μπορούμε να σταματήσουμε τον έρωτα; Γιατί μονάχα αυτή την ώρα μπορούν οι άνθρωποι να νιώθουν - για δυο στιγμές μονάχα - ελεύ...

Τ ης Μ αριτίνας Θ εοδωροπούλου Λησμόνησα μια εποχή που δεν πρόλαβα να ζήσω· γεμάτη χρώματα και μυρωδιές καρδιές και σώματα ασφυκτικά μπλεγμένα. Μυρωδιά από φθηνό κρασί και γέλια δυνατά να αντηχούν. Μουσικές με στίχους κατανοητούς και παραφωνίες τόσο μελωδικές. Μια εποχή παράφωνη και φάλτσα, με δρόμους στενούς και δύσβατους γεμάτους από διαβάτες ελεύθερους. Ανάβω ένα τσιγάρο, διαβάζω εφημερίδα, μα απ' τα γράμματα δε σχηματίζω λέξεις. Βάζω μουσική και η μελωδία τέλεια γεμίζει τόσο κενά το δωμάτιο. Βγαίνω στο φρεσκοβαμμένο δρόμο και οι «τρύπες» του με ρουφούν σε μία άβυσσο. Πρόσωπα άδεια προσπερνούν χωρίς να αφήνουν τίποτα. Μα το χειρότερο...  δε θυμάμαι τον ήχο από ένα γέλιο γάργαρο κι αβίαστο. Σβήνω το τσιγάρο και ξαπλώνω με μόνη μου παρηγοριά να ονειρευτώ δρόμους δύσβατους με διαβάτες να αναβλύζουν  μυρωδιά από φθηνό κρασί και με χέρια μπλεγμένα σε γροθιά. Και ίσως - αν σταθώ τυχερή -...

Χαλκίδα: Λιμάνι μου και Ρίζα - Κάλλια Βαβουλιώτη Γυρίζω πια, όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Είναι σαν εκείνες τις αγάπες , που τις νοσταλγείς μα συνάμα δε θέλεις να βλέπεις συχνά. Αναλγητικό χάπι στο γνωστό "Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται" είναι αυτό που κάποτε ο Χορν το έθεσε πολύ απλά " Όταν δε σε βλέπω και μου λείπεις, σε αγαπάω , σε ποθώ πιο πολύ." Τα στενάκια της έχουν παραμείνει άνυδρα, πέτρινα και δύσβατα και στον ορίζοντα να βασιλεύει το γαλάζιο. Θάλασσα άλλοτε κάλμα και άλλοτε τρελή. Σου κάνει τσαλίμια από μακριά και πάντα σε κερδίζει. Κι εσύ απλώνεις το χέρι περιπλανώμενος ναυαγός της πόλης, να την αγγίξεις έστω για μια στιγμή. Έχει περάσει πολλά, το καταλαβαίνεις παρατηρώντας κάθε φορά το κάστρο. Απόρθητο οχυρό με θέα όλη την πόλη και εκεί να το φυλάει ο Σκαρίμπας απέθαντος κι ακοίμητος φρουρός που βαπτίστηκε Χαλκιδαίος- δίχως όντως να κατάγεται από εδώ. Έρωτας σαν του ποιητή για την πόλη με τους σπασμένους δρόμους, σπανίζει. Τον ζηλεύω λ...

Όταν τα σώματα - μέσα στη μέθη τους - καλούν τον θεό του έρωτα να τα συντροφεύσει· όταν αφήνονται - ελεύθερα πια από λαβύρινθους - να εκφραστούν, να βαδίσουν, να συντριβούν τότε στ' αλήθεια αισθάνονται το άγγιγμα, την έλξη, το πάθος. Γυμνά τυλίγονται μέσα στα σαρκικά δεσμά· καίγονται αιώνια από το πάθος της στιγμής - ή της ανάμνησης. Μέχρι να είναι «μη σώματα» και να τριγυρνούν στον κόσμο σαν σκιές· να τις βλέπουν οι άνθρωποι στα όνειρα τους και να αισθάνονται την έλξη. Να πεθαίνουν από τον πόθο εκεί την ώρα της οδύνης ή της ηδονής. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Όταν ονειρεύεσαι σκέφτεσαι όσους σου λείπουν· όσους δε μπορούν να είναι μαζί σου κι όλους όσους χάθηκαν για πάντα. Όταν ονειρεύεσαι φαντάζεσαι τον κόσμο όπως εσύ θα ήθελες να είναι · μαζεύεις μικρά κομμάτια πραγματικότητας και τα συνδέεις για να πλάσεις τον ουτοπικό σου κόσμου - αυτόν που θα σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια. Όταν ονειρεύεσαι χάνεσαι· η ψυχή σου ταξιδεύει - ενώ το σώμα σου κείτεται. Πετάει στον ουρανό των αισθήσεων και βυθίζεται στο ασυνείδητο. Όταν ονειρεύεσαι σου λείπω περισσότερο· διότι οι ψυχές μας συνδέονται στον άυλο ουρανό. Γεμίζουν αγάπη το σύμπαν και φτιάχνουν μαζί τον κόσμο απ' την αρχή. Όταν ονειρεύεσαι με βλέπεις. Με βλέπεις να σιγοτραγουδώ και αισθάνεσαι να γεμίζουν χρώματα οι φλέβες και τα κύτταρά σου. Όταν ονειρεύεσαι πονάς. Μη φοβάσαι· όταν ονειρευόμαστε η ψυχή μας ψηλώνει. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης