Χαλκίδα: Λιμάνι μου και Ρίζα - Κάλλια Βαβουλιώτη
Γυρίζω πια, όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Είναι σαν εκείνες τις αγάπες , που τις νοσταλγείς μα συνάμα δε θέλεις να βλέπεις συχνά. Αναλγητικό χάπι στο γνωστό "Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται" είναι αυτό που κάποτε ο Χορν το έθεσε πολύ απλά " Όταν δε σε βλέπω και μου λείπεις, σε αγαπάω , σε ποθώ πιο πολύ."
Τα στενάκια της έχουν παραμείνει άνυδρα, πέτρινα και δύσβατα και στον ορίζοντα να βασιλεύει το γαλάζιο. Θάλασσα άλλοτε κάλμα και άλλοτε τρελή. Σου κάνει τσαλίμια από μακριά και πάντα σε κερδίζει. Κι εσύ απλώνεις το χέρι περιπλανώμενος ναυαγός της πόλης, να την αγγίξεις έστω για μια στιγμή.
Έχει περάσει πολλά, το καταλαβαίνεις παρατηρώντας κάθε φορά το κάστρο. Απόρθητο οχυρό με θέα όλη την πόλη και εκεί να το φυλάει ο Σκαρίμπας απέθαντος κι ακοίμητος φρουρός που βαπτίστηκε Χαλκιδαίος- δίχως όντως να κατάγεται από εδώ. Έρωτας σαν του ποιητή για την πόλη με τους σπασμένους δρόμους, σπανίζει. Τον ζηλεύω λίγο, αλλα πιότερο τον θαυμάζω. Υπάρχει όμως και η άλλη άκρη της πόλης.
Το "κόκκινο σπίτι" πάνω στον βράχο. Να πας, οπωσδήποτε. Θα μείνεις μουδιασμένος από την ενέργεια του. Μία κάψουλα , που θαρρείς που θα σε μεταφέρει ανάλογα στο χωροχρόνο με την έκθεση που θα'χει. Περιεργάσου το ανοιχτό παράθυρο και να'ναι βράδυ, θα δεις εκείνο το δέντρο και τη θάλασσα.
Τίποτα δε χρειάζεσαι να ξέρεις, παρά μόνο να ακούς το ενστικτό σου και θα την ανακαλύψεις . Θεά Αφροδίτη του Μποτιτσέλι αυτή η πόλη και αναδύεται όσο εσύ αφήνεσαι στις αισθήσεις σου.
Το μπαλκόνι μου - Κατερίνα Κρυστάλλη
Την ώρα που αρχίζει και βραδυάζει, εκείνη την στιγμή που ησυχάζουν τα πάντα και φαίνεται πως ο χρόνος κυλάει αργά σαν ζαχαρωμένο μέλι, τότε το μέρος στο οποίο θέλω να βρίσκομαι είναι το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Είναι οι στιγμές που νιώθω την πιο αφόρητη μοναξιά που μπορεί να αισθανθεί κάποιος. Αν κοιτάξω ανατολικά, βλέπω τα φώτα της πόλης σαν αναμένα φανάρια, σαν μικροί φάροι που με καλούνε κοντά τους. Αν κοιτάξω δυτικά, βλέπω την απέραντη σκοτεινιά του βουνού όπου κάπου κάπου, εμφανίζονται φώτα από διερχόμενα αυτοκίνητα και αυτή η όμορφη σκηνή μου προσφέρει μια περίεργη θαλπωρή. Σαν να βρίσκομαι και εγώ εκεί μαζί τους και να περνάω από την άλλη πλευρά του βουνού.
Το δροσερό αεράκι που φυσάει, είναι τόσο όσο χρειάζομαι ώστε να μην κρυώνω αλλά και να μην ζεσταινόμαι. Βάζω στο λαπτοπ ένα τραγούδι να παίζει σε επανάληψη ώστε να δημιουργήσω white noise και αφήνω τις εικόνες να με παρασύρουν και να με γεμίσουν κάτι άλλο εκτός από θλίψη και οργή. Εκείνες τις ώρες, είναι που η έμπνευση μου χτυπάει την πόρτα και εγώ την καλοδέχομαι σαν έναν παλιό φίλο. Σαν έναν εραστή που θα ήθελα να είχα ακόμα. Είναι οι στιγμές που βιώνω και αποτυπώνω στο χαρτί. Είναι οι στιγμές που οι γαλαξίες μετακινούνται και τα αστέρια πέφτουν. Είναι τότε που αλλάζω και εγώ, μαζί με τις λέξεις.
Ελευθερία Παπασσάβα
Υπάρχουν πολλά υπέροχα μέρη που μπορεί να βρει κανείς για να χαλαρώσει και να εμπνευστεί. Εναλλακτικά καφέ, καταπράσινα πάρκα και μυστικές γωνιές της πόλης που συναρπάζουν κάθε ευφάνταστο μυαλό. Από όλα αυτά τα μέρη, αυτό που εγώ θα διάλεγα για μένα είναι εκείνο που πάντα βοηθούσε τον δικό μου δημιουργικό εαυτό να ξεδιπλωθεί. Το σπίτι μου. Και υπάρχει μέσα σ’ αυτό ένας ιδιαίτερος χώρος στον οποίο είδα ότι μπορώ να λειτουργήσω καλύτερα στο κομμάτι εκείνο της τέχνης στο οποίο διαλέγω τα τελευταία χρόνια να αφεθώ. Στη γραφή.
Όσο περίεργο και να φαίνεται, ο χώρος αυτός δεν είναι το γραφείο μου. Είναι η κουζίνα μου και η αίσθηση αυτή ασφάλειας που νιώθω σ’ έναν χώρο γεμάτο φως και ζεστασιά. Μόνο όταν ο γράφων καταφέρει να νιώσει ιδιαίτερα, θα είναι ιδιαίτερο κι αυτό που θα γράψει. Έστω μόνο για εκείνον. Στήνω το laptop μου στο άδειο μεγάλο τραπέζι κι αφήνομαι στην ασφάλεια αυτή μέχρι να ξεπηδήσουν σταδιακά ένας-ένας οι ήρωές μου. Όλοι οι όμορφοι χώροι εκτός σπιτιού διατίθενται για περιπλάνηση κι ονειροπόληση. Μα όταν πρόκειται για βύθιση στη μυθοπλασία, τότε υπάρχει ένας και μοναδικός χώρος. Κι αυτός βρίσκεται σπίτι μου.
Χορταριασμένο επίπεδο 40.548747, 22.420213 - Δημήτρης Α. Βλάχος
Το χορταριασμένο επίπεδο που η πρώτη εικόνα του στο βάθος είναι η δύση του Βερμίου, ηλιοβασίλεμα που σου θυμίζει πως όσο μακριά κι αν βρίσκεται το τέλος, τελικά έρχεται. Στον νότο ο Όλυμπος που δε χρειάζεται να σου εξηγήσει τίποτα. Γυμνός και μαγικός, σε κάνει να νιώθεις μικρός, σου πετάει χιονόμπαλες ρομαντισμού μέσα στο κατακαλόκαιρο κι εσύ είσαι εκεί, στο χορταριασμένο επίπεδο και για να προλάβεις να τις αρπάξεις ρίχνεις το μπουκάλι της γκαζόζας όταν είσαι παιδί, τη μπύρα Φιξ που σχεδόν άδειασε όταν το έξω σου έχει ωριμάσει. Και στον βορρά το Καϊμακτσαλάν, που μέρος της θέας του εμποδίζει μόνο μια μικρή αποθήκη με σκεπή πλούσια σε αμίαντο, το υλικό που ήταν παιχνίδι της γενιάς σου και τώρα ανταγωνίζεται σε θλίψη μόνο τη Χιροσίμα. Παρακάμπτεις με το βλέμμα την αποθήκη και συνεχίζεις να κοιτάζεις το βουνό του βορρά, που ελάχιστα το ξέρεις, γιατί πάντα το έβλεπες σαν τοίχο που σε χώριζε από το άγνωστο. Ένα τετράγωνο οριοθετημένο από δέντρα, όχι από εκείνα τα ελεύθερα, τα σχηματισμένα απ’ τον άνεμο. Δέντρα αποκομμένα από τον αρχικό βιομηχανικό τους προορισμό και φυτεμένα εκεί που εσύ, μαζί με τα βουνά σου, τα μετέτρεψες σε φίλτρα της χαράς, της ντροπής, της ελπίδας και της ανησυχίας σου.
Κωνσταντινούπολη - Μαριάμ Πολυγένη
Έχω μια ανεξήγητη σύνδεση με μία πόλη που μπορεί να μην έχω επισκεφθεί ακόμη, αλλά έχω οραματιστεί κάθε στιγμή που θα ήθελα να ζήσω σε αυτή. Μια πόλη γεμάτη αισθήσεις, γεύσεις κι αρώματα. Την ονόμασαν «σταυροδρόμι των πολιτισμών» κι εύχομαι μια μέρα να χαθώ μες στα στενά της, να ψωνίσω σουβενίρ και μπαχαρικά από τα μικρά μαγαζάκια της, να αντλήσω έμπνευση από τον Βόσπορο και τη θέα του Pierre Loti και να βρεθώ μπροστά στον επιβλητικό ναό της Αγίας Σοφίας.
Με 17 εκατομμύρια κατοίκους, όμως, χωράει τόσο εύκολα ολόκληρη μες στην καρδιά μου και η γοητεία της θα παραμένει για μένα πάντα ακαταμάχητη. Η Κωνσταντινούπολη είναι ένα μέρος που αγαπώ και κάτι μου λέει πως θα την αγαπήσω περισσότερο μόλις τη γνωρίσω από κοντά. Ενώ μπορώ να βρεθώ εύκολα και γρήγορα σε αυτόν τον προορισμό, το καθυστερώ συνεχώς. Είναι που το δεύτερο καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί σ’ ένα ταξίδι σαν κι αυτό, είναι να σε συνοδεύει μια πολύτιμη παρουσία κι αυτόν τον καιρό, έχω αφοσιωθεί στο να ανακαλύψω ποιος θα είναι ο συνταξιδιώτης μου…
Ένα αγαπημένο μέρος αποτυπώνεται στην μνήμη. Σε συνοδεύει νοητά ώσπου να βρεθείς ξανά κοντά του. Είναι οι μυρωδιές, οι εικόνες, κάθε σπιθαμή του που βοηθά να εξιλεωθείς, ή να του παραδοθείς. Πάντοτε αγαπούσα την Θάλασσα. Έζησα μέσα της, ξέπλυνα αμαρτίες και μούλιασα το μυαλό μου από τις σκέψεις στην ευεργετική αλμύρα της. Το δικό μου αγαπημένο μέρος το συνθέτουν οι στιγμές. Ο ήχος του άγριου εδάφους στο βήμα της σαγιονάρας πάνω στον χωματόδρομο. Μόνο ένας τέτοιος κακοτράχαλος δρόμος θα μπορούσε να οδηγήσει σε α υτό το απαρχαιωμένο σπιτάκι, που έστεκε εκεί σαν αποτύπωμα μιας άλλης, ξεχασμένης εποχής. Μέσα στους τοίχους του γαλούχησα τον μεγαλύτερο εαυτό μου, με τις ιδέες και τα ιδανικά του. Από τα παράθυρά του αγνάντεψα και θαύμασα τα γαλάζια νερά του Ιονίου στην ομορφότερη πλευρά της Κέρκυρας. Και ξεκούρασα το μυαλό και το κορμί μου κάτω από τον ήλιο, δίπλα στα πυκνά κύματα που έσκαγαν στα βράχια που απλώνονταν πίσω από αυτό το παλιό, αλλά αρχοντικό σπίτι. Αυτή η συστάδα βράχων ήταν η “δική μου παραλία”. Και αυτό το σπιτάκι, το καλοκαιρινό καταφύγιό μου και η διαφυγή από τον γκρίζο χειμώνα της Αθήνας. Στο πανέμορφο χωρίο της κέρκυρας, σε μία ξεχασμένη από τον θεό βραχώδη ακτή, που έμοιαζε τόσο με της εφηβικές μου σκέψεις. Ήταν ταυτόχρονα άγρια, μα και τόσο όμορφη στο βάθος!!
Το καταφύγιο - Γιάννης Βέλλης
Όλοι μας ψάχνουμε ή δημιουργούμε ένα καταφύγιο, που βοηθάει την έμπνευσή μας, ανοίγει το μυαλό σε ταξίδια μακρινά, κοσμοπολίτικα μέρη, ζούγκλες, θάλασσες, έρωτες, πάθη και τόσα άλλα, τα οποία "καταχωρούνται" λέξη λέξη σε κάποιο ποίημα μας, μυθιστόρημά μας, διήγημα, κλπ. Αφού και τα βιβλία μας, στη συνέχεια, γίνονται ταξίδια για άλλους συνταξιδιώτες μας. Παρότι θα μπορούσε να με αναφέρει κανείς ως άνθρωπο της πόλης, ο δικός μου παράδεισος της έμπνευσης είναι η Σαγιάδα Θεσπρωτίας, παραθαλάσσιο μέρος, ήσυχο και μικρό και η περιοχή της Μουργκάνας, μια οροσειρά με πολλά χωριά τα οποία σκαλώνουν πάνω της. Ίσως, αν το ψάξετε, να γίνει και για εσάς, το ιδανικό καταφύγιο.
Όταν ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο εκείνο που σίγουρα χαράζεται στη συναισθηματική μνήμη σου για καιρό είναι η ιδέα του ίδιου του έρωτα που για σένα εκπροσωπείται από αυτόν. Τόσο όσα σε έχει κάνει ο ίδιος να αισθανθείς όσο κι όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις τα πράγματα που έχεις συνδέσει μαζί του δύσκολα χάνονται από μέσα σου εντελώς ακόμη κι αν κάποτε οι δρόμοι σας χωρίσουν θολώνοντας με τον καιρό τις κοινές σας αναμνήσεις. Οι αισθήσεις είναι έννοιες αφηρημένες και μπορούν να γεννηθούν στην κυριολεξία από ένα φαινομενικό τίποτε. Αρώματα, μουσικές και μέρη στέκονται συχνά ικανά να μας ξυπνήσουν κοιμισμένα συναισθήματα αναστατώνοντας τις διάφορες ουσίες του εγκεφάλου μας που ξαφνικά εκρήγνυνται μεταφέροντάς μας νοερά στα πιο έντονα τότε μας. Για μένα το μέρος που έχει άρρηκτα συνδεθεί με τον έρωτα δεν είναι άλλο από την Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε ο δικός μου έρωτας. Δεν ενηλικιώθηκε ποτέ ούτε θα ήθελα να το κάνει όμως μεγαλώνει καθημερινά σε ένταση. Δε γίνεται να επισκεφτεί κάποιος την περιοχή αυτή χωρίς να νιώσει ερωτευμένος ακόμη κι αν δεν είναι στην παρούσα φάση. Τα σοκάκια της μοιάζουν να κατευθύνονται όχι σε άλλες χωροταξικές αλλά σε διαφορετικές χρονικές περιοχές μεταφέροντάς σε από διάσταση σε διάσταση με την ευκολία που θα περνούσες από τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη. Οι τοίχοι της είναι ποτισμένοι με σπρέι, κρυφές σκόρπιες σκέψεις, εξομολογήσεις με αγνώστους αποστολείς και δέκτες, με έρωτες, ανάσες, συναισθήματα, φωνές, γέλια, ψιθύρους. Είναι θαρρείς βγαλμένοι από μια εποχή που ακόμη δεν έχει στ’ αλήθεια γεννηθεί παρά μόνο μέσα στα κεφάλια των διαρκώς ερωτευμένων με τα πάντα. Όλα μυρίζουν έρωτα στην Άνω Πόλη. Τον βλέπεις γύρω σου, απλώνεται κάτω από τα πόδια σου ξαπλωμένος μέχρι τον άπιαστο ορίζοντα, παλεύει να κρυφτεί καθώς φανερώνεται στις πιο σκοτεινές γωνιές της. Αγαπώ την Άνω Πόλη γιατί είναι έρωτας. Κι ο έρωτας πάντα θα είναι για μένα πηγή έμπνευσης και κίνητρο ζωής.
Μαίρη Σάμου
Όταν ο φίλος μου Θάνος Κουλουβάκης με ενημέρωσε για το άρθρο αυτό με θέμα το τι και ποια μέρη μπορεί να εμπνεύσουν συγγραφείς δέχθηκα με μεγάλη μου τιμή και ιδιαίτερη χαρά αφού ο ίδιος πάντα επιλέγει να προσδίδει στα άρθρα του μια διαφορετική αύρα πράγμα που βρίσκω ιδιαιτέρως απολαυστικό κι ελκυστικό. Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα έγινε πλάι στη θάλασσα. Το Παραμύθι για μεγάλους με την υπέροχη εικονογράφηση του απόλυτου μπλε που συναντά κανείς στον ορίζοντα της θάλασσας, το έγραψα μυρίζοντας την αλμύρα της και νιώθοντας την δροσιά της στα πόδια μου κάτι καλοκαιρινά απογεύματα. Αν και πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που ξεκίνησα να γράφω σε ένα όμορφο ταξίδι μου στην Ιταλία, την εξέλιξή της την εμπνεύστηκα σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου νησιά του Ιονίου την Κέρκυρα το οποίο και επισκέπτομαι επί αρκετά συναπτά έτη.
Με τον ήλιο να δύει ακριβώς μπροστά μου κατακόκκινο που θαρρείς πως σχημάτιζε τις λέξεις στο χαρτί μου, έγραψα κι εξέλιξα την ιστορία αυτή. Είμαι βέβαιη πως μέσα από την παραπάνω περιγραφή καταλαβαίνετε πως πρόκειται για ένα μέρος που συμβολίζει για εμένα την ελευθερία έκφρασης και συναισθημάτων. Εκεί ο νους μου γαληνεύει και όλα παίρνουν σχήμα και μορφή στο χαρτί. Στιγμές ανεμελιάς υπό τους ήχους του γέλιου ευτυχίας του γιού μου αλλά και στιγμές απομόνωσης προς σκέψη και δημιουργικότητα είναι μονάχα λίγες από τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου από το νησί. Έμπνευση για εμένα ήταν και είναι πάντοτε η θάλασσα. Τόπος αστείρευτης ενέργειας γεμάτος φως η αγαπημένη μου Κέρκυρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου