Χαλκίδα: Λιμάνι μου και Ρίζα - Κάλλια Βαβουλιώτη Γυρίζω πια, όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Είναι σαν εκείνες τις αγάπες , που τις νοσταλγείς μα συνάμα δε θέλεις να βλέπεις συχνά. Αναλγητικό χάπι στο γνωστό "Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται" είναι αυτό που κάποτε ο Χορν το έθεσε πολύ απλά " Όταν δε σε βλέπω και μου λείπεις, σε αγαπάω , σε ποθώ πιο πολύ." Τα στενάκια της έχουν παραμείνει άνυδρα, πέτρινα και δύσβατα και στον ορίζοντα να βασιλεύει το γαλάζιο. Θάλασσα άλλοτε κάλμα και άλλοτε τρελή. Σου κάνει τσαλίμια από μακριά και πάντα σε κερδίζει. Κι εσύ απλώνεις το χέρι περιπλανώμενος ναυαγός της πόλης, να την αγγίξεις έστω για μια στιγμή. Έχει περάσει πολλά, το καταλαβαίνεις παρατηρώντας κάθε φορά το κάστρο. Απόρθητο οχυρό με θέα όλη την πόλη και εκεί να το φυλάει ο Σκαρίμπας απέθαντος κι ακοίμητος φρουρός που βαπτίστηκε Χαλκιδαίος- δίχως όντως να κατάγεται από εδώ. Έρωτας σαν του ποιητή για την πόλη με τους σπασμένους δρόμους, σπανίζει. Τον ζηλεύω λ...
/ Ποιήματα / Μη ποιήματα / Τέχνη / Πεζογραφήματα /