Rotten Poets Society

Τ ης Μ αριτίνας Θ εοδωροπούλου Λησμόνησα μια εποχή που δεν πρόλαβα να ζήσω· γεμάτη χρώματα και μυρωδιές καρδιές και σώματα ασφυκτικά μπλεγμένα. Μυρωδιά από φθηνό κρασί και γέλια δυνατά να αντηχούν. Μουσικές με στίχους κατανοητούς και παραφωνίες τόσο μελωδικές. Μια εποχή παράφωνη και φάλτσα, με δρόμους στενούς και δύσβατους γεμάτους από διαβάτες ελεύθερους. Ανάβω ένα τσιγάρο, διαβάζω εφημερίδα, μα απ' τα γράμματα δε σχηματίζω λέξεις. Βάζω μουσική και η μελωδία τέλεια γεμίζει τόσο κενά το δωμάτιο. Βγαίνω στο φρεσκοβαμμένο δρόμο και οι «τρύπες» του με ρουφούν σε μία άβυσσο. Πρόσωπα άδεια προσπερνούν χωρίς να αφήνουν τίποτα. Μα το χειρότερο...  δε θυμάμαι τον ήχο από ένα γέλιο γάργαρο κι αβίαστο. Σβήνω το τσιγάρο και ξαπλώνω με μόνη μου παρηγοριά να ονειρευτώ δρόμους δύσβατους με διαβάτες να αναβλύζουν  μυρωδιά από φθηνό κρασί και με χέρια μπλεγμένα σε γροθιά. Και ίσως - αν σταθώ τυχερή -...

Click by James Kalligerakis Θα 'θελα απόψε να ήσουν εδώ· να χαζεύω - κάτω απ' τον έναστρο ουρανό - πως γυαλίζουν τα φεγγάρια μας και τα άδεια μας μπουκάλια. Θα 'θελα απόψε να μου κάνεις δώρο την παρουσία σου και δυο μπουκάλια κόκκινο κρασί· να λαμπυρίζουν τα χείλη σου, να γεμίζει καπνούς το σπίτι, να τρεμοσβήνουν οι λάμπες, να λερώνονται τα στόματα μας μια απ' τον έρωτα και μια απ' το κρασί. Απόψε θα 'θελα να με άκουγες λίγο περισσότερο, να με έσφιγγες λίγο περισσότερο, να μου επέτρεπες - έστω και για λίγο - να ακούσω την καρδιά σου. Γι' απόψε μου φτάνει· κι ας ξέρω πως το μόνο που θα μου μείνει είναι η μυρωδιά απ' τα αποτσίγαρα και οι αναμνήσεις μου που πνίγονται μέσα στα άδεια μας μπουκάλια. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης