Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Εβελίνα Μηνά απαντά...

Την Εβελίνα Μηνά τη γνώρισα μέσω του λογαριασμού της στο instagram (@bibliarakia) και με εντυπωσίασε τόσο η αγάπη της για τη λογοτεχνία, όσο και το υπέροχο περιεχόμενο που ανεβάζει. Έπειτα, ανακάλυψα το blog της (https://bibliarakia.wordpress.com/) και η δουλειά που κάνει θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα αξιόλογη. Γι' αυτό της πρότεινα να απαντήσει τις ερωτήσεις μου για το Rotten Poets Society και εκείνη - με χαρά - δέχτηκε την πρόταση μου.

Δείτε τι απάντησε... 


Πώς αγάπησες την λογοτεχνία; Τι σε έκανε να την λατρέψεις;

Η λογοτεχνία υπήρχε πάντα στην ζωή μου. Θυμάμαι πως πηγαίναμε με τον μπαμπά μου στη δημοτική βιβλιοθήκη από πολύ μικρή, δανειζόμασταν και οι δύο βιβλία και τα διαβάζαμε παρέα. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια περίοδο της ζωής μου που να μην διάβαζα (διάβαζα καθημερινά ακόμα και στην Γ' Λυκείου). Αυτό που με έκανε να λατρέψω την ανάγνωση ήταν το πρώτο αγαπημένο μου βιβλίο, με τίτλο "Ως διά μαγείας" της Μαρίας Παπαγιάννη. Θυμάμαι πως το είχα διαβάσει στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, το τελείωνα και το ξεκινούσα από την αρχή για μήνες. Ακόμα και τώρα θυμάμαι μερικά αποσπάσματα. Με αυτό το βιβλίο αισθάνθηκα πως μπορώ να δεθώ με χαρακτήρες και καταστάσεις μέσω της λογοτεχνίας και ήταν το έναυσμα για να διαλέγω πλέον μόνη τα βιβλία που ήθελα να διαβάζω.


Μέσω του bookstagram αισθάνεσαι ότι μπορείς να εκφραστείς και να είσαι δημιουργική;

Το bookstagram είναι το αγαπημένο μου πράγμα από την ημέρα που το ξεκίνησα. Είναι ό,τι πιο δημιουργικό κάνω αυτόν τον καιρό, νιώθω πως έχω φτιάξει κάτι μικρούλι και δικό μου και θέλω να είναι όσο πιο όμορφο γίνεται. Χαίρομαι πολύ όταν ακούω ωραία σχόλια για τον λογαριασμό μου, γιατί είναι κάτι που με εκφράζει και με κάνει να δημιουργώ. Αγαπώ πολύ και το community, έχω γνωρίσει πολλούς Θεσσαλονικείς bookstagrammers και έχουμε κάνει μια όμορφη και ζεστή παρέα, δέσαμε πολύ καλά. 


Έχεις ασχοληθεί με τη συγγραφή; Γράφεις κάτι αυτήν την περίοδο;

Ασχολούμουν πολύ πιο συστηματικά όταν ήμουν στο σχολείο, έχω τελειωμένα πολλά μικρά βιβλιαράκια και έχω παρακολουθήσει και σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Είναι κάτι, το οποίο θα ήθελα πολύ να εντάξω ξανά στην καθημερινότητά μου. Προς το παρόν γράφω ποιηματάκια και μικρές ιστορίες, αλλά θα ήθελα να ασχοληθώ και με κάτι μεγαλύτερο.


Βλέπω ότι έχεις ένα υπέροχο blog (https://bibliarakia.wordpress.com/links/). Πόσο καιρό το διατηρείς και πώς αποφάσισες να το ανοίξεις;

Το blog ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2017. Είναι κάτι που είχα επιχειρήσει και παλιότερα χωρίς καθόλου ανταπόκριση τότε, καθώς δεν είχα βρει ένα community και το έκανα πολύ ερασιτεχνικά, αλλά μετά από αυτό τριγυρνούσε στο μυαλό μου για χρόνια. Όταν είδα πως το bookstagram πήγαινε καλά, μου ήρθε ξανά η ιδέα και είπα να το επιχειρήσω. Είναι το δεύτερο πράγμα για το οποίο αισθάνομαι πολύ περήφανη, μου αρέσει έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και μου αρέσει πολύ το περιεχόμενο, το οποίο ανεβαίνει. Προσέχω πολύ και θέλω να εστιάζω στα ενδιαφέροντά μου, δηλαδή βιβλία, σειρές και λογοτεχνία γενικότερα, ώστε να υπάρχει ένα περιεχόμενο όμορφο και ενδιαφέρον να το διαβάσει κανείς.


Διαβάσεις - κυρίως - ελληνική ή ξένη λογοτεχνία και ποίηση;

Μπορώ να πω πως γενικά υπάρχει μία ισορροπία. Ξέρω ότι διαβάζω περισσότερο γυναίκες συγγραφείς και Ελληνίδες και ξένες αλλά στην εθνικότητα δεν κάνω πολλές διακρίσεις. Εξαρτάται από το τι θα μου κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον την εκάστοτε περίοδο. Τελευταία μάλιστα προσπαθώ να διαβάζω περισσότερη ξένη ποίηση, κάτι που γενικά νομίζω πως στην Ελλάδα παραμελούμε πολλές φορές.  


Πες μου τρεις συγγραφείς (είτε ποιητές/ποιήτριες είτε πεζογράφους) που αγαπάς;

Αχ με αγχώνει αυτή η ερώτηση. Μου αρέσει πολύ η Ιωάννα Καρυστιάνη, η Λένα Κιτσοπούλου και η Sally Rooney. Μπορώ να προσθέσω και την τελευταία μου ανακάλυψη, την ποιήτρια Hera Lindsay-Bird; 


Ποιο βιβλίο διάβασες τελευταία και τι αίσθηση σου άφησε όταν ολοκλήρωσες την ανάγνωσή του; 

Το τελευταίο βιβλίο που τελείωσα ήταν το The Bell Jar της Sylvia Plath. Ήθελα να το διαβάσω πάρα πολύ καιρό αλλά συνεχώς το ανέβαλα γιατί νόμιζα πως θα ήταν πολύ φιλοσοφικό και δεν είχα ποτέ διάθεση για κάτι τέτοιο. Τελικά η ιστορία και η γραφή ήταν πολύ πιο απλή απ' ό,τι την περίμενα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το βιβλίο δεν ήταν υπέροχο. Ήταν έξυπνο και αυτοκαταστροφικό και έχει μπει σίγουρα στα αγαπημένα μου βιβλία, δεν ξέρω τι άλλο να πω γιατί νομίζω πως θα το χαλάσει.


Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον; Με τι θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά;

Αυτή τη στιγμή σπουδάζω φιλολογία, δεν είμαι όμως ξετρελαμένη με τη σχολή μου και δεν θα ήθελα προς το παρόν να διδάσκω. Το μέλλον μου είναι πολύ αβέβαιο και τρομάζω λίγο όταν το σκέφτομαι, αλλά προς το παρόν στο μυαλό μου κυριαρχεί η επιλογή της μετάφρασης, κάτι που θα με ενδιέφερε πολύ επαγγελματικά.


Θεωρείς ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο αναγνωστικό κοινό; Επίσης, θεωρείς ότι υπάρχει ποιοτικό αναγνωστικό κοινό;

Νομίζω πως το αναγνωστικό κοινό είναι πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι νομίζουμε. Και χαίρομαι όταν βλέπω μικρότερα παιδιά σε ηλικία να διαβάζουν. Η λέξη "ποιοτικός" δεν μου αρέσει πολύ, απλά πιστεύω ότι η ποιότητα και η ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα βιβλία τα οποία κυκλοφορούν και προωθούν οι εκδοτικοί οίκοι. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια στροφή μικρότερων κυρίως εκδοτικών οίκων σε λίγο πιο προσεγμένα αναγνώσματα, κάτι που με χαροποιεί πολύ.


Ποιο είδος λογοτεχνίας σε ελκύει περισσότερο;

Μου αρέσουν τα περίεργα και θυμωμένα βιβλία και τα βιβλία που αναλύουν την ανθρώπινη ψυχολογία. Δεν ξέρω αν είναι είδος λογοτεχνίας αυτό, αλλά τέτοιου είδους βιβλία συνήθως έχουν ιδιαίτερη θέση στην αναγνωστική καρδιά μου. Εκτιμώ επίσης και ένα καλό δυστοπικό μυθιστόρημα, αλλά καλό world-building βρίσκεις πολύ δύσκολα πλέον.



Θα ήθελα να ευχαριστήσω - δημόσια - την Εβελίνα για την τιμή που μου έκανε και απάντησε τις ερωτήσεις μου. Θεωρώ πως οι απαντήσεις της εχουν να μας δώσουν πολλά. Οποία και όποιος επιθυμεί μπορεί να ρίξει μια ματιά στο υπέροχο bookstagram προφίλ της στο instagram (@bibliarakia). 

Σχόλια

  1. Υπέροχη συνέντευξη Εβελίνα μου.Συνεχισε την καλή δουλειά και καλή επιτυχία σε ο,τι κι αν κάνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η Εβελίνα τα λέει πάντα έτσι όμορφα, και κάνει όλους εμάς να αγαπάμε τη λογοτεχνία, συστήνοντας την μέσα από τα δικά της μάτια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Απουσία

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις ...

Τα χέρια

Γ ράφει η  Μ αρία Π απαδοπούλου* Πάντα ήθελα να απλώσει τα χέρια του να πιάσει κάτι, αλλά ποτέ δεν το έκανε. Το βάζο με το γλυκό κυδώνι της γιαγιάς. Μόνο που το έβλεπε, του έτρεχαν τα σάλια. Κάθε φορά  όμως που άνοιγε το ντουλάπι για να το πάρει άκουγε πίσω του τη φωνή της γιαγιάς  «Άστο κάτω! Αυτό είναι για τους ξένους!» Το αυτοκίνητο του μεγάλου του αδελφού. Ήταν μεγάλο, κατακόκκινο σαν τη φωτιά, γυαλιστερό. Εκείνος δεν είχε δικό του αυτοκίνητο. Οι γονείς του δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάρουν παιχνίδια και για τους δύο , κι ο αδελφός του δεν του το έδινε ποτέ. Τα βράδια σκεφτόταν πολλές φορές να πάει και να το αρπάξει κάτω από το κρεβάτι που το φύλαγε ο αδελφός του. Αλλά την ίδια στιγμή θυμόταν την απειλή του αδελφού του «Αν πάρεις το αυτοκίνητό μου θα  σε πλακώσω στο ξύλο» Τον  χτυπημένο σκύλο που βρήκε στον σκουπιδοτενεκέ. Ήθελε τόσο πολύ να τον πάρει σπίτι, να τον φροντίσει, να τον χαϊδέψει ,να κοιμηθούν μαζί. Να μιλήσουν χωρίς να πουν τίποτα. Να δουν μα...

ξέχασα να στο πω

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή...

Η Κλειώ Ιερωνυμάκη απαντά...

Την Κλειώ Ιερωνυμάκη τη γνώριζα από την Αγία Γαλήνη - ένα χωριό του Ρεθύμνου στην Κρήτη· απ' όπου καταγόμαστε και οι δύο. Ωστόσο, η ευκαιρία για να τη γνωρίσω περισσότερο ήταν η ενασχόληση και αγάπη της για τη λογοτεχνία - μία αγάπη που μοιραζόμαστε. Η φίλη Κλειώ, λοιπόν, δέχτηκε να απαντήσεις τις ερωτήσεις μου για το Rotten Poets Society σε μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την τιμή που μου έκανε. Δίχως περαιτέρω καθυστέρηση, ας περάσουμε στις ερωτήσεις... Πότε ξεκίνησες να γράφεις;  Σαν ανάμνηση έχω τον παιδικό μου εαυτό, να παίζει με τις λέξεις και να σκαρώνει ποιηματάκια. Δεν με ένοιαζε το που θα έγραφα, μόνο το σφίξιμο στο στομάχι θυμάμαι έντονα, ώστε να προλάβω να μεταφέρω τις ιδέες μου στο χαρτί πριν χαθούν. Αλλά αν με ρωτάς για την πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία, την έγραψα μετά από παρακίνηση καλών φίλων το 1997 και το όνομά της ήταν «Το στοιχειωμένο κάστρο». Ήμουν 11 χρονών. Τι αποτελεί έμπνευση για εσένα;...

Βιβλιοταξίδια με το «Ακούω την καρδιά του παίχτη»

Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές.  Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός. Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα  με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν.  Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως...

Φλυαρίες

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική  - στην πιο υπερβατική -  αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.

Βιβλιοταξίδια με το « 21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ»

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!

Ο Χρήστος Βλόντζος απαντά...

Τον Χρήστο Βλόντζο τον γνωρίσαμε μέσα από τη σελίδα του στο instagram  και οι φωτογραφίες του πραγματικά μας μάγεψαν. Όχι δεν είναι influencer, ούτε προωθεί προϊόντα· σπουδάζει Χημικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και - παράλληλα - ασχολείται με τη φωτογραφία. Προσιτός, αληθινός, δημιουργικός· αυτά είναι μονάχα μερικά από τα επίθετα που δικαιωματικά αξίζει να κατέχει - α πό το λίγο που τον ξέρουμε. Είναι μόλις 22 ετών, εν τούτοις αποτυπώνει στο φακό συναισθήματα και εικόνες που ξυπνούν μνήμες και εγείρουν τη φαντασία. Ο Χρήστος, λοιπόν, απάντησε σε μερικές ερωτήσεις και οι απαντήσεις του είναι - ομολογουμένως - κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες.  Η φωτογραφία είναι τέχνη ή αποτυπώνει την τέχνη; Η φωτογραφία είναι τέχνη. Αποτελεί μορφή έκφρασης· επομένως συνιστά τέχνη. Μέσω των φωτογραφιών σου αποτυπώνεις κομμάτια του εαυτού σου; Υπάρχουν εβδομάδες ολόκληρες στις οποίες δε θα αγγίξω την κάμερα. Η επιθυμία να φωτογραφίσω είναι  άρρηκτα συνδεδεμένη...

Βιβλιοταξίδια με το «Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία»

Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσιασμένη από τον τίτλο του. Η ιστορία ενός βιβλόφιλου είναι εξ ορισμού άκρως ενδιαφέρουσα για μένα. Λίγες μέρες μόνο μου πήρε για να μάθω τη συγκεκριμένη.  Είναι η ιστορία της Δήμητρας που εργάζεται σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Όνειρό της είναι να αναδείξει  νέους, ταλαντούχους συγγραφείς και να εκδώσει τα βιβλία τους. Αντί για αυτό όμως - κατόπιν εντολής του αφεντικού της - ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων αυτοβελτίωσης τα οποία παρουσιάζει και εκδίδει ως δικά της και φτιάχνει καφέδες. Ώσπου, κάποια στιγμή, το αφεντικό της τής επιτρέπει να εκδώσει τη λογοτεχνική σειρά που πάντα ονειρευόταν.  Ενθουσιασμένη, δημοσιεύει τη σχετική ανακοίνωση και αρχίζει να δέχεται έργα συγγραφέων. Προς μεγάλη της απογοήτευση, το ένα κείμενο είναι χειρότερο από το άλλο. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει, μέχρι που φτάνει στα χέρια της το κείμενο του Αυγούστου, ένα κείμενο που της κινεί  το ενδιαφέρον.  Ποιος είναι όμως ο Αύγουστος και τι πραγματικά ...

Γράμμα στη Ζωή

Α γαπητή Ζωή,    Σκεφτόμουν από καιρό να σου γράψω. Έχουμε να συζητήσουμε πολλά θέματα, παρ' όλο που δεν στο είπα ποτέ. Το αμέλησα διότι πήρα ως δεδομένο την αιώνια ύπαρξή σου. Νόμιζα ότι θα έχω το χρόνο να μιλήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον - όμως κατάλαβα ότι ο χρόνος φεύγει βιαστικά - κι εσύ (όπως κι εγώ) χανόμαστε στο πέρασμά του.   Ξέρεις πως πάντοτε σε φοβόμουν· ελπίζω να μη σε προσβάλει αυτό. Άλλωστε, εσύ έχεις τόσους υποστηρικτές - τόσους ανθρώπους να σε αγαπούν. Δε σε μισώ· ωστόσο η αγάπη μου δεν είναι δεδομένη. Συχνά με τρομάζεις, κατάλαβες; Κι αυτό με απωθεί - όσο να 'ναι - από το να σε υποστηρίζω.  Ας περάσουμε, όμως, στην ουσία, τι λες κι εσύ; Με έχεις κουράσει· μια σε χάνω, μια σε βρίσκω. Κι όταν σε βρίσκω δε μπορώ να σε κρατήσω. Μη μου ζητάς, λοιπόν, να σε λατρέψω και να σε προσκυνήσω. Έπειτα, τρέχεις τόσο γρήγορα· δε σε προφταίνω! Γιατί με τραβάς μαζί σου;  Θέλω να σου ζητήσω να σταματήσεις κάποια στιγμή, να ξαποστάσεις, να ξεκ...