Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Ανδρέας Πετρόπουλος απαντά...


Τον Ανδρέα Πετρόπουλο τον γνωρίζουμε μέσα από τα άρθρα του - τόσο στο προσωπικό του blog όσο και σε άλλες σελίδες που αρθρογραφεί, από τις μουσικές του επιλογές στο ραδιόφωνο, τις ατέλειωτες συζητήσεις και το χαρακτηριστικό χιούμορ του (όποιος ακούσει εκπομπές του, θα αντιληφθεί για ποιο πράγμα μιλάω). Η ιδιαίτερη πένα του, τα θέματα που προσεγγίζει και ο δυναμικός χαρακτήρας του είναι μονάχα μερικά από τα χαρακτηριστικά του που αξίζει να αναφέρουμε· έτσι, για να έχετε μία πρώτη εικόνα του καλεσμένου μας.
Σε αυτή τη συνέντευξη θα μου επιτρέψετε, ωστόσο, να πω μερικά πράγματα για τη γνωριμία μου με τον Ανδρέα. Μία βροχερή μέρα του χειμώνα σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας· εκεί, μέσα σε μερικές ώρες, είπαμε τόσα πράγματα που ίσως δύο άλλοι άνθρωποι να χρειάζονταν μερικά χρόνια για να τα συζητήσουν. Έφυγα από την πρώτη μας γνωριμία με μία αίσθηση ανακούφισης και έμπνευσης.
Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, εν τούτοις, ας περάσουμε στην ουσία... και στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απαντήσεις του.



Πότε ξεκίνησες να γράφεις;



Ξεκίνησα να γράφω στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών περίπου. Ως μουσικός άλλωστε, είχα εστιάσει στη δύναμη των στίχων που ήταν αυτοί που έδιναν σάρκα κι οστά στις συνθέσεις μου. Είχα πάντα την τρέλα να γράφω στίχους κλεισμένος στο δωμάτιο μου, θυμάμαι μια μέρα, είχε μπει η μητέρα μου και είχε δει διασκορπισμένες κόλλες Α4 παντού, τσαλακωμένα χαρτιά και δεν πίστευε στα μάτια της. 

Βέβαια, ήταν πάντα αυτή που άκουγε πρώτη τις στιχουργικές μου δημιουργίες και διάβαζε τα κείμενά μου και πάντα με ενθάρρυνε στο να συνεχίσω. Λίγα χρόνια πιο μετά, έκανα την πρώτη μου απόπειρα να δημιουργήσω κάτι δικό μου απ' το μηδέν κι έφτιαξα το blog μου που είχε τον τίτλο «Αθόρυβα και Μυστικά» και λίγο πιο μετά μετονομάστηκε σε Feeligs & Thoughts (τίτλο που διατηρώ μέχρι και σήμερα).





Θυμάσαι τον εαυτό σου να αγαπά το διάβασμα - δεν εννοώ το σχολικό - από μικρή ηλικία;


Ναι, από μικρή ηλικία δεν είχα αγάπη καθόλου στο σχολικό διάβασμα μιας και το ανέφερες. Βαριόμουν πάντα να διαβάσω κι ευτυχώς είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια πολύ ελεύθερη οικογένεια που δεν ένιωθα την παραμικρή πίεση στο να κάτσω να διαβάσω. Οι γονείς μου με είχαν πείσει ότι δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι επιστήμονες, δάσκαλοι και χημικοί παρ' όλα αυτά πέρασα στη σχολή των ονείρων μου· το τμήμα Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ. 

Απ' την πρώτη στιγμή και συγκεκριμένα στην ηλικία των δέκα ετών περίπου ξεκίνησα να διαβάζω ελαφρά μυθιστορήματα κι όπως όλα τα παιδιά πήγα κι εγώ δειλά-δειλά αργότερα προς Χάρι Πότερ μεριά κι η αλήθεια είναι πως ήταν κι απ' τα πρώτα βιβλία που ξεκίνησα να διαβάζω όταν η μητέρα μου, μού έκανε δώρο το πρώτο βιβλίο της σειράς. 





Απ' ότι ξέρω το blog σου το έχεις αρκετά χρόνια. Όταν ξεκίνησες το όλο εγχείρημα, το blogging ήταν εξίσου διαδεδομένο - όπως και σήμερα;


Ξεκίνησα ν' ασχολούμαι με το blogging το 2010 όπου και δημιούργησα το προσωπικό μου blog. Το όλο εγχείρημα ήταν κάτι καινούργιο για εμένα κι ήθελα εκτός απ' το ραδιόφωνο να επεκταθώ και σε άλλους τομείς κι έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω. Απ' την πρώτη στιγμή είδα την αγάπη του κόσμου προς τα κείμενά μου. 

Εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο διαδεδομένο κι ήταν δύσκολο ένας blogger να μπορέσει εύκολα να γίνει γνωστός. Δεν υπήρχε αυτή η ραγδαία εξέλιξη των Social Media όπως υπάρχει σήμερα κι όλοι γράφαμε με σκοπό να τα βγάλουμε από μέσα μας κι όχι να κερδίσουμε κάτι όπως συμβαίνει σήμερα· πράγμα βέβαια που έχει επιβάλλει η κρίση στην οποία βρισκόμαστε.





Πλέον γράφεις και σε άλλες - ομολογουμένως αρκετά γνωστές ιστοσελίδες· ασχολείσαι ακόμη με την προσωπική σου ιστοσελίδα;


Ναι αρθρογραφώ και σε άλλες σελίδες γιατί είναι αυτό που σου είπα και παραπάνω, το blogging σου ανοίγει και πόρτες πέρα απ' την προσωπική σου ιστοσελίδα κι έχεις την δυνατότητα να απευθυνθείς σ' ένα μεγαλύτερο κοινό. Κάπου εδώ, θέλω να τονίσω ότι μόνο άψογες συνεργασίες έχω να θυμάμαι απ' την στιγμή που ξεκίνησα ν' αρθρογραφώ και θεωρώ ότι έχω σταθεί τυχερός σ' αυτό και πολύ χαίρομαι γι΄αυτό. 

Η προσωπική μου ιστοσελίδα είναι το παιδί μου, όπως ένα παιδί δεν θα σταματήσεις ποτέ να το κανακεύεις έτσι και στο blog μου. Λόγω φόρτου και χρόνου δεν ανεβάζω συχνά κείμενα αλλά όταν θα έχω μία αφορμή για να πω κάτι, να μεταφέρω βιωματικές εμπειρίες και συναισθήματα, τότε θα γράψω. Το blogging άλλωστε δεν σταματά ποτέ! 





Ποια είναι η βασική πηγή έμπνευσής σου;


Η μικρογραφία της κοινωνίας μας είναι η βασική πηγή έμπνευσης. Μέσα απ' τα Social Media και την κοινωνική ζωή μας μπορούμε να εμπνευστούμε και να ταυτιστούμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ας πούμε είναι η οικογένειά μας, οι φίλοι μας και ο κοινωνικός μας περίγυρος. 





Έχουν υπάρξει περίοδοι της ζωής σου που να μην μπορείς να γράψεις;


Στις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου συνήθως μπορώ και γράφω και αναλύω τα πάντα, καθώς είναι η ανάγκη για να τα βγάλεις από μέσα σου και να μην τα κρατάς για πάντα και να σε βασανίζουν πράγματα και καταστάσεις. Όταν όλα μου πάνε τέλεια ας πούμε (θα με πεις ανάποδο) σκαλώνω και δεν μπορώ να γράψω εύκολα. Άλλωστε τα εύκολα είναι για εκείνους που τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία. Ευτυχώς δεν είμαι απ' αυτούς. Πάντα μία αποτυχία φέρνει την επιτυχία. Είτε αυτό είναι σε επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό. 





Τι σου αρέσει να διαβάζεις;


Χτύπησες φλέβα! Την περίμενα αυτήν την ερώτηση. Μου αρέσει να διαβάζω κυρίως ψυχολογικά και θρίλερ. Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο Jo Nesbo και ο Καζινσκι. Θα διαβάσω όμως και ερωτικά μυθιστορήματα αλλά και καθημερινά που αφορούν την οικογένεια και την αυτοβελτίωση. 

Επειδή θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς και να μην μένω στάσιμος ποτέ διαβάζω και βιβλία ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης. Είναι σημαντικό άλλωστε να μπορούμε να διαχειριστούμε τον εαυτό μας εμείς καλύτερα απ' όλους τους άλλους. 





Κι από ταινίες· ποια ήταν η τελευταία ταινία που είδες;


Από ταινίες έχω να δω αρκετό καιρό κάποια που να με ιντριγκάρει. Θα σου πω όμως σειρά που είδα πρόσφατα και θεωρώ ότι πρέπει να την δουν κι όλοι οι υπόλοιποι. La casa de papel. Τρομερό σενάριο, άψογο καστ και ποιοτικό αποτέλεσμα. Γενικά βλέπω αρκετά τις σειρές του Netflix κι έχω στήσει αρκετό κόσμο μερικές φορές σε ραντεβού αν και με διακατέχει γενικά το ότι πάντα βρίσκομαι εκεί στην ώρα μου. Αλλά έχω φάει αρκετό κράξιμο απ' τους φίλους μου σχετικά με τις καθυστερήσεις. 





Παράλληλα ασχολείσαι και με το ραδιόφωνο. Θεωρείς ότι αυτή η ενασχόληση είναι συναφής με το blogging;


Ναι, ασχολούμαι με το ραδιόφωνο κι εργάζομαι ως ραδιοφωνικός παραγωγός απ' την ηλικία των δεκαέξι ετών περίπου. Όπως και το blogging παλαιότερα το ραδιόφωνο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο όπως τώρα που έχουν δημιουργηθεί αρκετά ραδιόφωνα στο διαδίκτυο κυρίως κι ο καθένας μπορεί ν' ανοίξει το δικό του ραδιόφωνο. 

Ωστόσο, ναι είναι συναφής η ενασχόληση του blogging με το ραδιόφωνο καθώς οι ακροατές σου μπορούν να καθορίσουν το επόμενο θέμα που θα γράψεις κι επιπλέον κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής να σχολιάσεις κάτι που έχει γραφτεί σε διάφορα sites ή blogs. Είναι πολύ βοηθητικό ένας ραδιοφωνικός παραγωγός να έχει κάνει και blogging. Ο ειρμός κι ο λόγος του είναι διαφορετικός κι αυτό μπορείς να το παρατηρήσεις αν ακούσεις με προσοχή έναν blogger να μιλάει στο ραδιόφωνο. 





Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Αν έπρεπε να σταματήσεις είτε το ραδιόφωνο είτε την αρθρογραφία, τι θα επέλεγες;


Αυτή είναι όντως μια αρκετά δύσκολη ερώτηση και δεν μπορώ να την απαντήσω εύκολα. Αλλά όμως επειδή έχω το δικαίωμα της επιλογής αν θα έπρεπε να σταματήσω κάτι αυτό θα ήταν η αρθρογραφία. Λατρεύω να γράφω γιατί μέσα από εκεί βρίσκω τον εαυτό μου όμως στο ραδιόφωνο παραμένω κι είμαι ο εαυτός μου. Είμαι ο Ανδρέας της διπλανής πόρτας και θεωρώ πιο άμεση την επαφή μου με τον κόσμο μέσω του ραδιοφώνου. Όμως, επειδή δεν πρόκειται να σταματήσω ποτέ να γράφω θα παίξω safe και θα πω την αρθρογραφία. 




Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο και εξαιρετικό αρθρογράφο Ανδρέα Πετρόπουλο για τις απαντήσεις του και για το χρόνο που αφιέρωσε για τη συνέντευξή μας. Παρακάτω, παραθέτω τα link στα οποία μπορείτε να βρείτε τη δουλειά του Ανδρέα.

Σχόλια

  1. Ένας απ' τους καλύτερους αρθρογράφους και ραδιοφωνικούς παραγωγούς! Μοναδικό χιούμορ, πηγαίο ταλέντο <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετικος ανθρωπος. ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ!!! Α ρε Ανδρεα...... :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μέρα Τέλεσης

Click: Λυδία Ηλιάνα Ξοφάκη Τ ης  Λ υδίας Η λιάνας Ξ οφάκη Μπλούζα λευκή, λευκή για εξιλέωση περιμένει να φορεθεί, να φορεθεί σε γάμο ή σε κάποια βάφτιση, μένει να περιμένει, τελικά να περιμένει για κάποιας κηδείας την υποχρέωση, γιατί είναι λευκή, λευκή για εξιλέωση.

Φλυαρίες

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική  - στην πιο υπερβατική -  αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.

ξέχασα να στο πω

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή

Η Σταυρούλα Τσάπρα απαντά...

Τη Σταυρούλα (Ρένια) Τσάπρα τη γνώρισα μέσω του instagram και - τυχαία - ανακαλύψαμε ότι όχι μόνο μένουμε στην ίδια πόλη, αλλά είμαστε φοιτητές και στην ίδια σχολή. Δεν είναι λίγες οι συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς για τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία και τις επιστήμες που μελετάμε. Η αγαπημένη Σταυρούλα (ή Ρένια - όπως μου συστήθηκε) αγαπά τη λογοτεχνία και διατηρεί ένα bookstagram profile, στο οποίο ανεβάζει τακτικά βιβλιοκριτικές. Μάλιστα, διατηρεί παράλληλα το δικό της blog στο οποίο γράφει/αναλύει τόσο (για) βιβλία όσο και (για) κινηματογραφικές ταινίες. Γι' αυτούς τους λόγους - και καθ' ότι μέσα από τη δημοσκόπηση που έτρεξε στο λογαριασμό μου στο instagram - αποφασίσατε ότι θέλετε ένα bookstagrammer να απαντήσει τις ερωτήσεις μου, παρακάτω ακολουθούν οι απαντήσεις που μας έδωσε. Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το blogging; Αυτό πάει τόσο πίσω που δε θυμάμαι καν το έτος ή τα blogs που παρακολουθούσα. Θυμάμαι ότι σαν παιδί τα πρώτα b

Βιβλιοταξίδια με το «Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία»

Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσιασμένη από τον τίτλο του. Η ιστορία ενός βιβλόφιλου είναι εξ ορισμού άκρως ενδιαφέρουσα για μένα. Λίγες μέρες μόνο μου πήρε για να μάθω τη συγκεκριμένη.  Είναι η ιστορία της Δήμητρας που εργάζεται σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Όνειρό της είναι να αναδείξει  νέους, ταλαντούχους συγγραφείς και να εκδώσει τα βιβλία τους. Αντί για αυτό όμως - κατόπιν εντολής του αφεντικού της - ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων αυτοβελτίωσης τα οποία παρουσιάζει και εκδίδει ως δικά της και φτιάχνει καφέδες. Ώσπου, κάποια στιγμή, το αφεντικό της τής επιτρέπει να εκδώσει τη λογοτεχνική σειρά που πάντα ονειρευόταν.  Ενθουσιασμένη, δημοσιεύει τη σχετική ανακοίνωση και αρχίζει να δέχεται έργα συγγραφέων. Προς μεγάλη της απογοήτευση, το ένα κείμενο είναι χειρότερο από το άλλο. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει, μέχρι που φτάνει στα χέρια της το κείμενο του Αυγούστου, ένα κείμενο που της κινεί  το ενδιαφέρον.  Ποιος είναι όμως ο Αύγουστος και τι πραγματικά επιδιώκει στέλνοντας το

Απουσία

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus,

Βιβλιοταξίδια με το « 21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ»

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!

Teruel

Πως μου αρέσει έργα τέχνης να κοιτάζω... το βλέμμα σου, σαν την Έναστρη Νύχτα - δύο μάτια καστανά, ολόλαμπρα, σαν άγουρα μύγδαλα να στροβιλίζονται στον άψυχο ουρανό μου. Και Αγάπη από Απόσταση· το πρόσωπο σου αρμονικό, να ξεπροβάλλει από μία αλλόκοτη διάσταση. Τα φρύδια σου τα παχιά, τα τόξα τα καλοσχηματισμένα και τα σαρκώδη χείλη σου, στο παρελθόν ραμμένα. Το πρόσωπο μου να χαϊδεύουν οι τούφες σου εκείνες οι ολόισιες μελαχρινές και ολοένα να με γαργαλάνε στο λαιμό... σαν Εραστές, τυλιγμένα τα πρόσωπα μας με λευκά πανιά - εγώ φιλώ το δικό σου κι εσύ το δικό μου - και τα πανιά να νιώθουν περισσότερο από εμάς, αφού εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον νεκροί. Και μας κοιτούν οι περαστικοί δείχνοντας μας με το χέρι, επιμένοντας «Αυτοί δεν είναι ένα ζευγάρι». Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε την Ρένια στο Instagram και στο GoodReads )

Βιβλιοταξίδια με το «Ακούω την καρδιά του παίχτη»

Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές.  Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός. Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα  με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν.  Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως ο ήρωας του Ν

Η Δήμητρα Μαντά απαντά...

Γνωρίσαμε τη Δήμητρα Μαντά μέσω του πρώτου της βιβλίου με τίτλο «Εγκλωβισμένη Ψυχή» που κυκλοφορεί σε συνεργασία με τις εκδόσεις Παρασκήνιο από τον φετινό Απρίλιο. Είναι χαρά μας που δέχτηκε να απαντήσει - πρόθυμα - τις ερωτήσεις που είχαμε να τις κάνουμε και να μας αποκαλύψει ορισμένα πράγματα που αφορούν τόσο την ίδια όσο και την πορεία της στο χώρο της λογοτεχνίας. Πότε και πώς ξεκίνησες να γράφεις; Από πολύ μικρή έγραφα ποιηματάκια και στίχους - απλώς για πλάκα. Από την πρώτη λυκείου ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες που δημιουργούσα αρχικά στο μυαλό μου, αν και ποτέ δεν ολοκλήρωνα τη συγγραφή τους γιατί πίστευα πως - αν και το απολάμβανα - ήταν σπατάλη χρόνου. Ποιο βιβλίο θεωρείς πως πρέπει να διαβαστεί από όλους μας; Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Θίγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αληθινό ιστορικά και τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει είναι έντονα. Αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου, ίσως γιατί ήταν και το πρώτο που διάβασα, αν και σε πολύ μικρότερη ηλικία