Η Έλλη Πράντζου απαντά...

Μία εξαιρετική αρθρογράφος, ηθοποιός, συγγραφέας και πολλά ακόμη. Ένας άνθρωπος με πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα, τα οποία καθίστανται εμφανή αν ανατρέξουμε στο έργο της εν γένει. Η Έλλη Πράντζου, ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρομαι, δέχτηκε - με μεγάλη χαρά - να μας παραχωρήσει μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Την ευχαριστούμε από καρδιάς που μας μίλησε για θέματα που αφορούν την ίδια αλλά και το βιβλίο της με τίτλο «Χάος» που πρόσφατα εκδόθηκε (θα βρείτε πληροφορίες στο τέλος της συνέντευξης).

Πότε ξεκίνησες να γράφεις εν γένει;

Ξεκίνησα να γράφω από εσωτερική ανάγκη και παρόρμηση όσο ακόμη ήμουν σχολείο. Γύρω στα 17 μου άρχισα να γράφω πιο συνειδητοποιημένα τα πρώτα μου ποιήματα. Δημιούργησα πριν κάποια χρόνια ένα προσωπικό ιστολόγιο και στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε πολύ έντονη η ιδέα ενός βιβλίου. Όσο έγραφα τόσο μεγάλωνε η λαχτάρα μου για τη συγγραφή. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να αρθρογραφώ σε διάφορα sites εξελίχθηκα περισσότερο και πρακτικά. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και το πρώτο μου βιβλίο είναι γεγονός. Καλώς εχόντων των πραγμάτων έπονται κι άλλα συν τω χρόνω.

Ποιος είναι ο/ αγαπημένος/η σου συγγραφέας; (είτε ποιητής/τρια, είτε πεζογράφος, είτε και τα δύο)

Είναι πολλοί αλλά θα αναφέρω ενδεικτικά τους Κατερίνα Γώγου, Χρόνη Μίσσιο, Αλμπέρ Καμύ. Προφανώς μάλλον αδικώ όσους δεν αναφέρω αλλά σε κάτι τέτοια θέματα ο κάθε άνθρωπος σου αφήνει κι από κάτι οπότε είναι μεγάλη η λίστα.

Τι αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης σου;

Ο έρωτας με την ευρύτερη έννοια. Ο έρωτας ως κινητήριος δύναμη. Απέναντι στη μάστιγα του φόβου μόνο ένας πραγματικά ερωτευμένος μπορεί να σταθεί. Ερωτευμένος με έναν άνθρωπο, με μια ιδέα, με την ίδια τη ζωή.

Υπάρχει μία μελωδία/ένα τραγούδι που έχεις συνδέσει με τη γραφή σου;

Πολύ όμορφη και δύσκολη στο να απαντηθεί ερώτηση. Εμπνέομαι γενικότερα από πολλές μορφές τέχνης κι ειδικά η μουσική είναι ικανή να διαμορφώσει τα συναισθήματα μου σε μεγάλο βαθμό. Σκέψου το κάτι σαν συναισθηματικό ντοπάρισμα ή ξέσπασμα ανάλογα με την περίσταση. Ωστόσο επειδή κατά καιρούς με εκφράζουν διάφορα τραγούδια μου είναι δύσκολο να αναφέρω ένα. Γι' αυτόν τον λόγο να πω ότι γράφω και στίχους. Σύντομα θα υπάρχουν νεότερα κι από αυτόν τον τομέα λοιπόν.

Θεωρείς πως ο κόσμος της Ελλάδας αγκαλιάζει τη λογοτεχνία;

Θεωρώ πως ο κόσμος της Ελλάδας δεν αγκαλιάζει κανέναν καλλιτεχνικό τομέα όσο θα άξιζε. Χωρίς να θέλω να ακουστώ σκληρή ή αφοριστική μιας και πάντα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Περισσότερο εκφράζω μια πικρία τόσο δική μου όσο κι άλλων συναδέλφων με τους οποίους συνεργάζομαι ή συναναστρέφομαι. Δε μου λέει κάτι αν μεγάλη μερίδα του κόσμου φτάνει ας πούμε σε σημείο ως και να "προσκυνά" ήδη αναγνωρίσιμους ανθρώπους όταν νέοι άνθρωποι φτύνουν αίμα ώσπου να σταθούν αφού πρώτα έχουν υποτιμηθεί σε αισχρό βαθμό. Ωστόσο δε χάνουμε την ελπίδα μας.

Πριν λίγο καιρό εκδόθηκε το πρώτο σου βιβλίο. Ο τίτλος του (Χάος) τι σηματοδοτεί για εσένα;

Το Χάος σηματοδοτεί για μένα το δικό μου Χάος, το Χάος των συναισθημάτων και της ανθρώπινης ψυχολογίας, έναν τρόπο αέναης εξερεύνησης, τον ίδιο τον έρωτα. Ως βιβλίο πρακτικά σηματοδοτεί μια αρχή για όλα τα υπόλοιπα και την υλοποίηση ενός από τα όνειρά μου.

Τι θα ήθελες να γνωρίζει το αναγνωστικό κοινό για σένα;

Νομίζω πως όσα θα ήθελα να γνωρίσει ο κόσμος που θα μου κάνει την τιμή να διαβάσει όσα γράφω βρίσκονται ήδη μέσα στα γραπτά μου για όποιον θέλει να τα βρει.

Τι όνειρα έχεις για το μέλλον;

Να καταφέρω κάποια στιγμή να ορθοποδήσω μέσα από αυτά που πραγματικά αγαπάω ώστε να δώσω όσα περισσότερα μπορώ στην πιο παραγωγική μου ηλικία με βάση την κλίση μου κι όχι με βάση τις επιταγές της κοινωνίας όπως την έχουμε τελικά διαμορφώσει.

Πατώντας την παρακάτω εικόνα (του εξωφύλλου του «Χάος») θα κατευθυνθείτε στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Οσελότος - απ' όπου μπορείτε να το αποκτήσετε:

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μέρα Τέλεσης

Click: Λυδία Ηλιάνα Ξοφάκη Τ ης Λ υδίας Η λιάνας Ξ οφάκη Μπλούζα λευκή, λευκή για εξιλέωση περιμένει να φορεθεί, να φορεθεί σε γάμο ή σε κάποια βάφτιση, μένει να περιμένει, τελικά να περιμένει για κάποιας κηδείας την υποχρέωση, γιατί είναι λευκή, λευκή για εξιλέωση.

Διαβάστε περισσότερα

Φλυαρίες

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική - στην πιο υπερβατική - αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.

Διαβάστε περισσότερα

ξέχασα να στο πω

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή

Διαβάστε περισσότερα

Η Σταυρούλα Τσάπρα απαντά...

Τη Σταυρούλα (Ρένια) Τσάπρα τη γνώρισα μέσω του instagram και - τυχαία - ανακαλύψαμε ότι όχι μόνο μένουμε στην ίδια πόλη, αλλά είμαστε φοιτητές και στην ίδια σχολή. Δεν είναι λίγες οι συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς για τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία και τις επιστήμες που μελετάμε. Η αγαπημένη Σταυρούλα (ή Ρένια - όπως μου συστήθηκε) αγαπά τη λογοτεχνία και διατηρεί ένα bookstagram profile, στο οποίο ανεβάζει τακτικά βιβλιοκριτικές. Μάλιστα, διατηρεί παράλληλα το δικό της blog στο οποίο γράφει/αναλύει τόσο (για) βιβλία όσο και (για) κινηματογραφικές ταινίες. Γι' αυτούς τους λόγους - και καθ' ότι μέσα από τη δημοσκόπηση που έτρεξε στο λογαριασμό μου στο instagram - αποφασίσατε ότι θέλετε ένα bookstagrammer να απαντήσει τις ερωτήσεις μου, παρακάτω ακολουθούν οι απαντήσεις που μας έδωσε. Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το blogging; Αυτό πάει τόσο πίσω που δε θυμάμαι καν το έτος ή τα blogs που παρακολουθούσα. Θυμάμαι ότι σαν παιδί τα πρώτα b

Διαβάστε περισσότερα

Βιβλιοταξίδια με το «Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία»

Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσιασμένη από τον τίτλο του. Η ιστορία ενός βιβλόφιλου είναι εξ ορισμού άκρως ενδιαφέρουσα για μένα. Λίγες μέρες μόνο μου πήρε για να μάθω τη συγκεκριμένη. Είναι η ιστορία της Δήμητρας που εργάζεται σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Όνειρό της είναι να αναδείξει νέους, ταλαντούχους συγγραφείς και να εκδώσει τα βιβλία τους. Αντί για αυτό όμως - κατόπιν εντολής του αφεντικού της - ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων αυτοβελτίωσης τα οποία παρουσιάζει και εκδίδει ως δικά της και φτιάχνει καφέδες. Ώσπου, κάποια στιγμή, το αφεντικό της τής επιτρέπει να εκδώσει τη λογοτεχνική σειρά που πάντα ονειρευόταν. Ενθουσιασμένη, δημοσιεύει τη σχετική ανακοίνωση και αρχίζει να δέχεται έργα συγγραφέων. Προς μεγάλη της απογοήτευση, το ένα κείμενο είναι χειρότερο από το άλλο. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει, μέχρι που φτάνει στα χέρια της το κείμενο του Αυγούστου, ένα κείμενο που της κινεί το ενδιαφέρον. Ποιος είναι όμως ο Αύγουστος και τι πραγματικά επιδιώκει στέλνοντας το

Διαβάστε περισσότερα

Απουσία

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις. Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις, με ακούς χωρίς να με προσέχεις, σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί. Ζω με τη σκιά σου, με αυτό που ήσουν, με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν, με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα. Φεύγει το φάντασμα σου, κι εγώ δεν ξέρω τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ, ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει, τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους, κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό. Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus,

Διαβάστε περισσότερα

Βιβλιοταξίδια με το « 21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ»

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!

Διαβάστε περισσότερα

Teruel

Πως μου αρέσει έργα τέχνης να κοιτάζω... το βλέμμα σου, σαν την Έναστρη Νύχτα - δύο μάτια καστανά, ολόλαμπρα, σαν άγουρα μύγδαλα να στροβιλίζονται στον άψυχο ουρανό μου. Και Αγάπη από Απόσταση· το πρόσωπο σου αρμονικό, να ξεπροβάλλει από μία αλλόκοτη διάσταση. Τα φρύδια σου τα παχιά, τα τόξα τα καλοσχηματισμένα και τα σαρκώδη χείλη σου, στο παρελθόν ραμμένα. Το πρόσωπο μου να χαϊδεύουν οι τούφες σου εκείνες οι ολόισιες μελαχρινές και ολοένα να με γαργαλάνε στο λαιμό... σαν Εραστές, τυλιγμένα τα πρόσωπα μας με λευκά πανιά - εγώ φιλώ το δικό σου κι εσύ το δικό μου - και τα πανιά να νιώθουν περισσότερο από εμάς, αφού εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον νεκροί. Και μας κοιτούν οι περαστικοί δείχνοντας μας με το χέρι, επιμένοντας «Αυτοί δεν είναι ένα ζευγάρι». Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε την Ρένια στο Instagram και στο GoodReads )

Διαβάστε περισσότερα

Βιβλιοταξίδια με το «Ακούω την καρδιά του παίχτη»

Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές. Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός. Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν. Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως ο ήρωας του Ν

Διαβάστε περισσότερα

Η Δήμητρα Μαντά απαντά...

Γνωρίσαμε τη Δήμητρα Μαντά μέσω του πρώτου της βιβλίου με τίτλο «Εγκλωβισμένη Ψυχή» που κυκλοφορεί σε συνεργασία με τις εκδόσεις Παρασκήνιο από τον φετινό Απρίλιο. Είναι χαρά μας που δέχτηκε να απαντήσει - πρόθυμα - τις ερωτήσεις που είχαμε να τις κάνουμε και να μας αποκαλύψει ορισμένα πράγματα που αφορούν τόσο την ίδια όσο και την πορεία της στο χώρο της λογοτεχνίας. Πότε και πώς ξεκίνησες να γράφεις; Από πολύ μικρή έγραφα ποιηματάκια και στίχους - απλώς για πλάκα. Από την πρώτη λυκείου ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες που δημιουργούσα αρχικά στο μυαλό μου, αν και ποτέ δεν ολοκλήρωνα τη συγγραφή τους γιατί πίστευα πως - αν και το απολάμβανα - ήταν σπατάλη χρόνου. Ποιο βιβλίο θεωρείς πως πρέπει να διαβαστεί από όλους μας; Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Θίγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αληθινό ιστορικά και τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει είναι έντονα. Αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου, ίσως γιατί ήταν και το πρώτο που διάβασα, αν και σε πολύ μικρότερη ηλικία

Διαβάστε περισσότερα

Rotten Poets Society

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου