Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η μάζα


Μια ζωή μέσα στη θλίψη και το άγχος· άγχος για τη δουλειά, το μάθημα, αν θα προλάβεις να γίνεις ένα κομμάτι της μάζας. «Γρήγορα» σου λένε «οι θέσεις τελειώνουν», όμως εκείνοι ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει μία ακόμα θέση στη μάζα - μία ακόμα θέση στον πάτο του πηγαδιού, στις εκβολές του ποταμιού εκεί που λασπώνουν τα νερά.
Ένα όμορφο τοπίο είναι ωραίο να το ατενίζεις από μακριά, αλλά δεν θα ήταν ακόμα πιο ωραίο να είσαι μέρος αυτού του τοπίου που σου προκαλεί οφθαλμικό οργασμό; Όταν μπορείς να είσαι στο προσκήνιο, γιατί να επιλέγεις τα παρασκήνια της αφάνειας;
Άδραξε τη ζωή με κάθε τρόπο και μέσο· χάρισε μνήμες στον εαυτό σου ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου και άξιες ενθύμησης. Μη σπαταλάς τον εαυτό σου σε πράγματα, δραστηριότητες και άτομα που δε σε βοηθούν να βελτιωθείς.
Αγάπα τον εαυτό σου και επένδυσε στη δύναμη που κρύβεις μέσα σου· αυτή η δύναμη θα σε φτάσει στα ύψη του κόσμου - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καλλιέργησε τις πεθαμένες αξίες της κοινωνίας μας. Αλληλεγγύη, αγάπη, φροντίδα, ειλικρίνεια· έννοιες που σαπίζουν στη γωνία ενός μοντέρνου μπαρ - εκεί που κάθε αξία ευτελίζεται και κάθε πόλεμος για μια υγιή κοινωνία με ίσα δικαιώματα θυμίζει παλιομοδίτικη ταινία.
Γι' αυτό τρέξε να προλάβεις τη θέση σου στην ουρά της μάζας. Είναι εύκολο το ψέμα και η απραξία. Είναι εύκολο να ακολουθείς τα πρότυπα που σου προβάλλουν και να καταπίνεις τη μασημένη σκέψη. Όταν, όμως, έρθει το τέλος της ζωής σου και περάσει ολόκληρη μπροστά από τα μάτια σου, τι θα έχεις κάνει εν τέλει για εσένα και για τον κόσμο που έζησες; Τίποτα; Αυτό μάλλον δεν το περίμενες. Και τα παιδιά σου; Τα έμαθες να αγαπούν, να νοιάζονται ή τα έμαθες να κατασπαράζουν τα πάντα για να επιβιώνουν - να πατούν επί πτωμάτων;
Τι κοινωνία έφτιαξες για να μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια σου; Μία κοινωνία γεμάτη απέχθεια, μίσος και διακρίσεις. Μην περιμένεις, λοιπόν, εξιλέωση στη μεταθανάτια ζωή γιατί αν υπάρχει Θεός δε θα ήθελε ένας άνθρωπος να αφήσει τέτοια παρακαταθήκη στον κόσμο που εκείνος - ίσως - δημιούργησε.



Από την Κατερίνα Σαμαρά

 (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)
Ετικέτες

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Απουσία

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις ...
1 σχόλιο
Διαβάστε περισσότερα

Ο Χρήστος Βλόντζος απαντά...

Τον Χρήστο Βλόντζο τον γνωρίσαμε μέσα από τη σελίδα του στο instagram  και οι φωτογραφίες του πραγματικά μας μάγεψαν. Όχι δεν είναι influencer, ούτε προωθεί προϊόντα· σπουδάζει Χημικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και - παράλληλα - ασχολείται με τη φωτογραφία. Προσιτός, αληθινός, δημιουργικός· αυτά είναι μονάχα μερικά από τα επίθετα που δικαιωματικά αξίζει να κατέχει - α πό το λίγο που τον ξέρουμε. Είναι μόλις 22 ετών, εν τούτοις αποτυπώνει στο φακό συναισθήματα και εικόνες που ξυπνούν μνήμες και εγείρουν τη φαντασία. Ο Χρήστος, λοιπόν, απάντησε σε μερικές ερωτήσεις και οι απαντήσεις του είναι - ομολογουμένως - κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες.  Η φωτογραφία είναι τέχνη ή αποτυπώνει την τέχνη; Η φωτογραφία είναι τέχνη. Αποτελεί μορφή έκφρασης· επομένως συνιστά τέχνη. Μέσω των φωτογραφιών σου αποτυπώνεις κομμάτια του εαυτού σου; Υπάρχουν εβδομάδες ολόκληρες στις οποίες δε θα αγγίξω την κάμερα. Η επιθυμία να φωτογραφίσω είναι  άρρηκτα συνδεδεμένη...
2 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Βιβλιοταξίδια με το « 21+1 συγγραφείς μας λένε τον καφέ»

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ξέχασα να στο πω

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Τότε που περπατούσαμε κοντά στα κύματα κι έπαιζα με την άμμο, ξέχασα να στο πω. Τότε που μαγειρεύαμε κι εγώ αντί να ανακατεύω τη σάλτσα παρατηρούσα το χαμόγελο σου, ξέχασα να στο πω. Τότε που πίναμε κρασί και μου έλεγες κάτι σοβαρό κι εγώ σε κοιτούσα στα μάτια με προσοχή γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν με το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, ξέχασα να στο πω. Τότε που κολυμπούσαμε και σ' αγκάλιασα κι εσύ με φίλησες κι εγώ ένιωσα πράγματι ελεύθερος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πήγα για μπύρες και γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί μου έλλειψες και ήθελα να σε δω, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε περίμενα και φοβόμουν ότι δε θα έρθεις ποτέ ξανά - παρ' όλο που ήρθες - κι έβαλα τα κλάματα πολλές φορές γιατί νόμιζα ότι με τα δάκρυα φεύγει ο πόνος, ξέχασα να στο πω. Τότε που πονούσε η καρδιά μου γιατί δεν άντεχε άλλο τη ζωή κι εσύ άπλωσες τα χέρια και με τράβηξες από το θάνατο, ξέχασα να στο πω. Τότε που σε έβγαζα φωτογραφίες και αντί να κοιτάω τη λήψη ή το φωτισμό ή...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Βιβλιοταξίδια με το «Ακούω την καρδιά του παίχτη»

Το βιβλίο «Ακούω την καρδιά του παίχτη» είναι μία συλλογή διηγημάτων. Η Βίλια Χατζοπούλου σε κάθε ιστορία ακούει προσεκτικά την καρδιά του κάθε ήρωα. Ακούει αυτά που λέει, αυτά που δεν λέει, αυτά που θα ήθελε να πει· ακούει τις παύσεις, ακούει και τις σιωπές.  Αφηγείται την κάθε ιστορία απλά, λιτά, ουσιαστικά. Τραβά αργά και σταθερά κάθε μάσκα, φωτίζει διακριτικά κάθε σκοτεινή πλευρά χωρίς να κατακρίνει,χωρίς να επικρίνει, χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Αφήνει τον αναγνώστη να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα· γοητευτικό. Κάθε ήρωας είναι αγαπητός ή τουλάχιστον γοητευτικός. Είναι τέτοιο το βάθος και η ένταση των σκέψεών και των συναισθημάτων, τόσο βασανιστικός ο χορός των δαιμόνων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεσαι ένα  με τον καθένα από αυτούς και όταν αυτοί σταματούν να σου μιλούν αναρωτιέσαι τι να απέγιναν.  Ιδιαίτερα αγάπησα το διήγημα «Το χέρι μου είναι κλειδωμένο» γιατί μου θύμισε αρκετά το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι. Όπως...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Τα χέρια

Γ ράφει η  Μ αρία Π απαδοπούλου* Πάντα ήθελα να απλώσει τα χέρια του να πιάσει κάτι, αλλά ποτέ δεν το έκανε. Το βάζο με το γλυκό κυδώνι της γιαγιάς. Μόνο που το έβλεπε, του έτρεχαν τα σάλια. Κάθε φορά  όμως που άνοιγε το ντουλάπι για να το πάρει άκουγε πίσω του τη φωνή της γιαγιάς  «Άστο κάτω! Αυτό είναι για τους ξένους!» Το αυτοκίνητο του μεγάλου του αδελφού. Ήταν μεγάλο, κατακόκκινο σαν τη φωτιά, γυαλιστερό. Εκείνος δεν είχε δικό του αυτοκίνητο. Οι γονείς του δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάρουν παιχνίδια και για τους δύο , κι ο αδελφός του δεν του το έδινε ποτέ. Τα βράδια σκεφτόταν πολλές φορές να πάει και να το αρπάξει κάτω από το κρεβάτι που το φύλαγε ο αδελφός του. Αλλά την ίδια στιγμή θυμόταν την απειλή του αδελφού του «Αν πάρεις το αυτοκίνητό μου θα  σε πλακώσω στο ξύλο» Τον  χτυπημένο σκύλο που βρήκε στον σκουπιδοτενεκέ. Ήθελε τόσο πολύ να τον πάρει σπίτι, να τον φροντίσει, να τον χαϊδέψει ,να κοιμηθούν μαζί. Να μιλήσουν χωρίς να πουν τίποτα. Να δουν μα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Γράμμα στη Ζωή

Α γαπητή Ζωή,    Σκεφτόμουν από καιρό να σου γράψω. Έχουμε να συζητήσουμε πολλά θέματα, παρ' όλο που δεν στο είπα ποτέ. Το αμέλησα διότι πήρα ως δεδομένο την αιώνια ύπαρξή σου. Νόμιζα ότι θα έχω το χρόνο να μιλήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον - όμως κατάλαβα ότι ο χρόνος φεύγει βιαστικά - κι εσύ (όπως κι εγώ) χανόμαστε στο πέρασμά του.   Ξέρεις πως πάντοτε σε φοβόμουν· ελπίζω να μη σε προσβάλει αυτό. Άλλωστε, εσύ έχεις τόσους υποστηρικτές - τόσους ανθρώπους να σε αγαπούν. Δε σε μισώ· ωστόσο η αγάπη μου δεν είναι δεδομένη. Συχνά με τρομάζεις, κατάλαβες; Κι αυτό με απωθεί - όσο να 'ναι - από το να σε υποστηρίζω.  Ας περάσουμε, όμως, στην ουσία, τι λες κι εσύ; Με έχεις κουράσει· μια σε χάνω, μια σε βρίσκω. Κι όταν σε βρίσκω δε μπορώ να σε κρατήσω. Μη μου ζητάς, λοιπόν, να σε λατρέψω και να σε προσκυνήσω. Έπειτα, τρέχεις τόσο γρήγορα· δε σε προφταίνω! Γιατί με τραβάς μαζί σου;  Θέλω να σου ζητήσω να σταματήσεις κάποια στιγμή, να ξαποστάσεις, να ξεκ...
2 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Φλυαρίες

Τ ου  Θ άνου  Κ ουλουβάκη Αν με ρωτήσεις - όταν είσαι μεθυσμένη - τι αγάπησα περισσότερο θα σου απαντήσω πως αγάπησα στιγμές, αναμνήσεις και τις νύχτες που δεν πρόλαβα να ζήσω. Αν με ρωτήσεις ξανά τι αγάπησα περισσότερο κι από τις στιγμές τις αναμνήσεις ή τις νύχτες, θα σωπάσω. Έπειτα θα κοιτάξω τα μάτια σου, θα γυρίσω το βλέμμα στον ουρανό και δε θα καταφέρω να πω τίποτα. Θα αναζητήσω όμοια άστρα μ' εκείνες τις νύχτες ή προσφιλείς κουβέντες. Θ' ανοίξω το κόκκινο κρασί και θα πιω μεγάλες γουλιές. Θα κοιτάξω τα μάτια σου και δε θα μπορώ να μιλήσω. Ούτε τ' αστέρια δίνουν αρκετή δύναμη, ούτε το κρασί. Δε θα μπορώ να πω κουβέντα. Θ' αγγίξω το χέρι σου και θα ταξιδέψω για μερικά δευτερόλεπτα στην πιο εκστατική  - στην πιο υπερβατική -  αίσθηση. Όσοι δεν την αισθάνθηκαν είναι αυτοί που αντί να βιώνουν στιγμές αρκούνται σε φλυαρίες.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η Εβελίνα Μηνά απαντά...

Την Εβελίνα Μηνά τη γνώρισα μέσω του λογαριασμού της στο instagram (@bibliarakia) και με εντυπωσίασε τόσο η αγάπη της για τη λογοτεχνία, όσο και το υπέροχο περιεχόμενο που ανεβάζει. Έπειτα, ανακάλυψα το blog της (https://bibliarakia.wordpress.com/) και η δουλειά που κάνει θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα αξιόλογη. Γι' αυτό της πρότεινα να απαντήσει τις ερωτήσεις μου για το Rotten Poets Society και εκείνη - με χαρά - δέχτηκε την πρόταση μου. Δείτε τι απάντησε...  Πώς αγάπησες την λογοτεχνία; Τι σε έκανε να την λατρέψεις; Η λογοτεχνία υπήρχε πάντα στην ζωή μου. Θυμάμαι πως πηγαίναμε με τον μπαμπά μου στη δημοτική βιβλιοθήκη από πολύ μικρή, δανειζόμασταν και οι δύο βιβλία και τα διαβάζαμε παρέα. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια περίοδο της ζωής μου που να μην διάβαζα (διάβαζα καθημερινά ακόμα και στην Γ' Λυκείου). Αυτό που με έκανε να λατρέψω την ανάγνωση ήταν το πρώτο αγαπημένο μου βιβλίο, με τίτλο "Ως διά μαγείας" της Μαρίας Παπαγιάννη. Θυμάμαι πως το είχα διαβάσε...
2 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Κωνσταντίνα Μιμίκου: «Πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη...»

Θα μπορούσες να δώσεις έναν ορισμό στην τέχνη; Είναι δύσκολο να δώσουμε έναν συγκεκριμένο ορισμό για την τέχνη καθώς για τον καθένα είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι τέχνη είναι οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος για να εκφράσει κάποιο συναίσθημά του, μια εμπειρία του, μια προσωπική του άποψη. Ορισμό δεν μπορώ να δώσω αλλά με σιγουριά· μπορώ να πω ότι είναι τρόπος έκφρασης και πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη. Πιστεύεις σε μία κοινή αισθητική ή θεωρείς ότι ο κάθε άνθρωπος είναι απολύτως φυσιολογικό να έχει τη δική του; Υπάρχει κοινή αισθητική, ναι· και είναι αυτή που είναι αρεστή στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε κάθε τόπο γιατί και η αισθητική αλλάζει πολλές φορές από τόπο σε τόπο. Στην εποχή μας μάλιστα η κοινή αισθητική έχει χωριστεί και σε ηλικιακές κατηγορίες. Τι εννοώ με αυτό; Ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν μια κοινή αισθητική η οποία, όμως, διαφέρει πολύ από την κοινή αισθητική των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων. Άσχετα με αυτό όμως είναι απόλυτα φυσιο...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα