Rotten Poets Society

Click by Thanos Koulouvakis - "Empty Port" Μην πεις πολλά· άναψε το τσιγάρο σου κι άσε τις πεθαμένες ιστορίες. Ξέρεις, βαρέθηκα να κλαίω· να ξεριζώνω μνήμες, να περνούν οι μήνες και να τους θρηνώ - σαν νεκρούς. Βαρέθηκα να πηγαίνω επισκέψεις, να κάνω διαλέξεις, να φωνάζουν οι άνθρωποι, να με τρομάζουν και να μην τους πειράζει, να μην τους ενοχλεί που έκοψα το «εγώ» μου και δεν είμαι πια εγώ. Μην πεις πολλά· αγανάκτησα να σκουπίζω παλιά ράφια με ιστορίες. Μου έλειψε η σιγή, οι γέρικες νύχτες - πόρνες νύχτες - οι κινήσεις των υστερικών, τα εισιτήρια των κανονικών για τον κόσμο της κανονικότητας που κοντεύω να τον φτάσω, μα χάνομαι στα βαγόνια και περνούν τα χρόνια - με άρωμα από άψυχη κολόνια. Μην μου λες πολλά. Αυτά τα πολλά μας τσάκισαν· όταν τα λέγαμε στα βαγόνια και ξεχνούσαμε να κατέβουμε και χάναμε τις στάσεις του κόσμου της κανονικότητας και βρεθήκαμε στον άλλο κόσμο να παίρνουμε τρένα ξένα· τρένα για το πουθενά. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Μια ζωή μέσα στη θλίψη και το άγχος· άγχος για τη δουλειά, το μάθημα, αν θα προλάβεις να γίνεις ένα κομμάτι της μάζας. «Γρήγορα» σου λένε «οι θέσεις τελειώνουν», όμως εκείνοι ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει μία ακόμα θέση στη μάζα - μία ακόμα θέση στον πάτο του πηγαδιού, στις εκβολές του ποταμιού εκεί που λασπώνουν τα νερά. Ένα όμορφο τοπίο είναι ωραίο να το ατενίζεις από μακριά, αλλά δεν θα ήταν ακόμα πιο ωραίο να είσαι μέρος αυτού του τοπίου που σου προκαλεί οφθαλμικό οργασμό; Όταν μπορείς να είσαι στο προσκήνιο, γιατί να επιλέγεις τα παρασκήνια της αφάνειας; Άδραξε τη ζωή με κάθε τρόπο και μέσο· χάρισε μνήμες στον εαυτό σου ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου και άξιες ενθύμησης. Μη σπαταλάς τον εαυτό σου σε πράγματα, δραστηριότητες και άτομα που δε σε βοηθούν να βελτιωθείς. Αγάπα τον εαυτό σου και επένδυσε στη δύναμη που κρύβεις μέσα σου· αυτή η δύναμη θα σε φτάσει στα ύψη του κόσμου - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καλλιέργησε τις πεθαμένες αξίες της κοινωνίας μας. Αλληλεγγύη, αγάπ...

Όσο περνάνε τα χρόνια, οι δικοί μου άνθρωποι μου λείπουν ολοένα και περισσότερο. Νιώθω την ανάγκη να βρίσκομαι κοντά τους και να περνάω χρόνο μαζί τους. Φοβάμαι ότι θα τους χάσω και δε θα προλάβω να τους πω όλα αυτά που θέλω - αν και αυτά είναι ατέλειωτα. Τελευταία σκέφτομαι έντονα τον παππού μου. Έχει αρχίσει να με επηρεάζει έντονα η έλλειψη επαφής που - λόγω των συνθηκών - επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Το τηλέφωνο δε μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση την ανθρώπινη επαφή - νιώθω πως με πνίγουν οι λέξεις που ξεπροβάλλουν από το ακουστικό. Παππού, ξέρω πως δεν πρόκειται να το διαβάσεις αυτό, μα μου λείπεις. Μου λείπουν οι συζητήσεις μας και οι ιστορίες σου. Μου λείπουν οι απογευματινοί καφέδες στο μπαλκόνι και τα αστεία σου. Μου λείπουν ακόμα και οι απόψεις σου, τις οποίες παλαιότερα συνήθιζα να υποτιμώ.  Παππού, φοβάμαι ότι θα χάσω κι εσένα· φοβάμαι ότι ξαφνικά θα φύγεις και δε θα επιστρέψεις ποτέ ξανά πίσω. Φοβάμαι ότι δε θα μου πεις ξανά ιστορίες και δε θα ...

Ηλεκτρικός, μετρό, δουλειά, μάθημα, φροντιστήρια, γυμναστήριο, χάος. Άνθρωποι γελαστοί, σκυθρωποί, ανήσυχοι, ανέμελοι, αγχωμένοι, μόνοι. Όλοι όμως σε ένα πρόγραμμα, σε μια καθημερινότητα τόσο ίδια και προδιαγεγραμμένη όσο και οι στάσεις του μετρό - που τόσο πολύ δυσκολεύομαι ακόμα να μάθω· Ομόνοια, Πανεπιστήμιο, Σύνταγμα.  Καμιά αλλαγή, κανένας αυθορμητισμός. Κι ενώ όλα βρίσκονται σε κατάσταση σήψης και ατονίας, εμφανίζεται μια ευκαιρία που τρεμοσβήνει μέσα στο απέραντο έρεβος. Είναι μια ευκαιρία με υπόσταση, δεν είναι απλά μια αφηρημένη έννοια. Όμως είναι τόσο μικρή και σχεδόν χάνεται μέσα στη θάλασσα του σκότους.  Και τότε παρατηρώ την αντανάκλαση του εαυτό μου σε έναν παλιό, ξεθωριασμένο και σπασμένο καθρέφτη.  Τρεμοσβήνω· μετά βίας ζω. Φαινομενικά - βιολογικά - ζω, ουσιαστικά - ψυχικά - πεθαίνω. Είμαι σαν ένα ψάρι μέσα σε μια γυάλα που μέχρι να πάει από την μία άκρη στην άλλη έχει ξεχάσει τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησε να κολυμπά.  Ζω για ν...

Στον φίλο μου Μάνο... Μέσα στα χρόνια της ζωής μας γνωρίζουμε αναρίθμητο ποσοστό ανθρώπων. Άνθρωποι που άλλοτε ταιριάζουμε και άλλοτε όχι. Άτομα από την δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο. Αν κάτσεις να τους μετρήσεις και εσύ, σίγουρα θα σπαταλήσεις πολλές ώρες. Κάποιοι, λοιπόν, γίνονται κάτι παραπάνω από απλοί γνωστοί. Γίνονται φίλοι. Η οικογένεια που εμείς μπορούμε να διαλέξουμε. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να τους δείξουμε κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Σκοτεινές γωνιές του «είναι» μας που φωνάζουν για αποδοχή και αγκαλιά. Επομένως είναι ξεκάθαρο ότι είτε λίγο είτε πολύ στηριζόμαστε σε αυτά τα άτομα. Είναι δίπλα μας σε δύσκολες και όμορφες στιγμές. Στο κλάμα, στον πόνο, στα λάθη. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί χάνονται από την ζωή μας; Τι φταίει, εμείς ή αυτοί; Και αναρωτιόμαστε γιατί να χάσουμε έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε μοιραστεί στιγμές και όνειρα. Πολλά τα ερωτήματα και οι υποθέσεις ακόμα περισσότερες. Και κάπως έτσι με αναπάντητα ερωτηματικά περνάνε οι μέρες, οι...

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω το πρωί και δε θα είμαι ο εαυτός μου. Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή θα πετάξω μακριά και θα δώσω τη θέση μου σε κάποιον άλλον· κάποιον που δε γνωρίζω - που δε γνώρισα ποτέ. Φοβάμαι ότι θα φύγω απρόσμενα - χωρίς να προλάβω να πω λέξη. Φοβάμαι ότι δε θα προλάβω να δω κανέναν, να πω τίποτε απ' όλα αυτά που ήθελα να πω. Κάθε βράδυ σκέφτομαι πόσες μέρες έχουν χαθεί άσκοπα και πόσες μέρες πρόκειται να χαθούν. Είμαστε πολύ νέοι για να τρομάζουμε - κι όμως ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο. Μέσα σε ένα φόβο που πηγάζει από τα σωθικά μας και μας ξεσκίζει συνεχώς· μας αφανίζει σιγά - σιγά κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. Λιώνουμε μέσα μας· στάζουμε δάκρυα - συσσωρευμένα. Καίμε την καρδιά μας και βουλώνουμε τις αρτηρίες μας μέχρι να σκάσουμε· μέχρι να γεμίσουμε αίμα ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το αίμα που - γεμάτο δάκρυα - κυλάει στις φλέβες μας. Φοβάμαι - κι ας μην το παραδέχομαι συχνά. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω κα...

Πρόβλημα, συναγερμός, πανικός, καταστροφή, χάος... Τρέμεις, τρέχεις, κλαις, σταματάς... Πως αντιμετωπίζεται τελικά ένα πρόβλημα; Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ή μήπως κανένας; Τι κι αν οι λύσεις  αποτελούν ψευδαισθήσεις, που δημιουργήθηκαν  από τον «κοινό Θνητό»; (Λύσεις  που ίσως του προσφέρουν εφήμερη λύτρωση) Κι έπειτα; Χάος... Ένα κύκλος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί.  Είμαστε καταδικασμένοι· φυλακισμένοι  στα δικά μας λάθη  και πάθη. Ποια θα μπορούσε  να είναι η έξοδος; Ο θάνατος; Μπορεί και όχι... Κι αν η ψυχή μας  δεν καταφέρει να ελευθερωθεί ποτέ; Ίσως μείνουμε αιώνια φυλακισμένοι  ακόμη και μετά από την απελευθέρωση από τούτη την καταραμένη σάρκα. Από τη Μαρία Μαραβέλια (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Νομίζουμε πως είμαστε Θεοί, όμως ξεχνάμε την ανθρώπινη υπόστασή μας. Βαπτίζουμε τους εαυτούς μας ισχυρούς και σπαταλάμε τις δυνάμεις μας, διότι νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο προοδεύουμε. Ύστερα, ο απώτερος σκοπός μας είναι να επικρατήσουμε. Ανάμεσα σε ποιους όμως; Μιλάμε , μιλάμε, μιλάμε... Κουραζόμαστε και σταματάμε. Κι ύστερα μιλάμε ξανά. Έχω κουραστεί να μιλάω. Έχω κουραστεί να ακούω. Όμως, κυρίως, έχω κουραστεί να διαλύω τις καλύτερες μέρες. Μακάρι να μην είχα σπάσει εκείνες τις μέρες, εκείνες τις ιδέες, εκείνα τα όνειρα (σου). Περιμένω τώρα να ακούσω ξανά μερικές από εκείνες τις ιδέες, να δω τις όμορφες μέρες και να ατενίζουμε τα όνειρα (μας). Κι αυτή τη φορά - στο υπόσχομαι - δε θα τα σπάσω... Από τον Θάνο Κουλουβάκη 

Πάντα ένιωθα πως η ζωή μου είναι μια ταινία· μια κλασσική - δραματική -  έγχρωμη κινηματογραφική κατασκευή. Μα ποιο θα μπορούσε να είναι το τέλος της; Ο θάνατος; Μήπως η ζωή μετά το θάνατο;  Ή τίποτα από τα δυο; Τι και αν η ταινία μου σταματούσε στη μέση χωρίς εξήγηση από τον σεναριογράφο. Τι κι αν άφηνε το κοινό - προκαλώντας του δέος - με αναπάντητα ερωτήματα· δίνοντας ένα καταθλιπτικό άρωμα με τραγούδια στενάχωρα και μοναχικά - όπως η ζωή μου. Όπως οι ζωές μας... Ποια η διάφορα μίας απλής ταινίας με τη ζωή; Υπάρχει όντως διάφορα ανάμεσα σε αυτά τα δρώμενα με συγκεκριμένο χρόνο λήξης; Τι κι αν όλες οι ταινίες σταματήσουν αυτή τη στιγμή; Χωρίς πόνο... Χωρίς υπότιτλους τέλους; Από τη  Μαρία Μαραβέλια   (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Α γαπητή Ζωή,    Σκεφτόμουν από καιρό να σου γράψω. Έχουμε να συζητήσουμε πολλά θέματα, παρ' όλο που δεν στο είπα ποτέ. Το αμέλησα διότι πήρα ως δεδομένο την αιώνια ύπαρξή σου. Νόμιζα ότι θα έχω το χρόνο να μιλήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον - όμως κατάλαβα ότι ο χρόνος φεύγει βιαστικά - κι εσύ (όπως κι εγώ) χανόμαστε στο πέρασμά του.   Ξέρεις πως πάντοτε σε φοβόμουν· ελπίζω να μη σε προσβάλει αυτό. Άλλωστε, εσύ έχεις τόσους υποστηρικτές - τόσους ανθρώπους να σε αγαπούν. Δε σε μισώ· ωστόσο η αγάπη μου δεν είναι δεδομένη. Συχνά με τρομάζεις, κατάλαβες; Κι αυτό με απωθεί - όσο να 'ναι - από το να σε υποστηρίζω.  Ας περάσουμε, όμως, στην ουσία, τι λες κι εσύ; Με έχεις κουράσει· μια σε χάνω, μια σε βρίσκω. Κι όταν σε βρίσκω δε μπορώ να σε κρατήσω. Μη μου ζητάς, λοιπόν, να σε λατρέψω και να σε προσκυνήσω. Έπειτα, τρέχεις τόσο γρήγορα· δε σε προφταίνω! Γιατί με τραβάς μαζί σου;  Θέλω να σου ζητήσω να σταματήσεις κάποια στιγμή, να ξαποστάσεις, να ξεκ...

Συχνές οι συζητήσεις περί ζωής και θανάτου· ανέκαθεν απασχολούσαν τον άνθρωπο, άλλωστε, τα ζητήματα οι απαντήσεις των οποίων ήταν αμφίβολης προέλευσης και γνησιότητας. Μας προκαλεί περιέργεια το «μετά» και το «πριν» ενώ - ίσως - ξεχνάμε το «τώρα». Ατέρμονες σκέψεις και αναζητήσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν σε κανένα βάσιμο συμπέρασμα. Θέματα σκοτεινά που ξυπνούν την - κατά τα άλλα κοιμισμένη - φαντασία μας· κολάζουν τις σκέψεις και μπερδεύουν το μυαλό - έτσι δεν είναι; Αλλοιώνουν την καθημερινότητα και τη γεμίζουν αβεβαιότητα. Έχουμε ανάγκη, όμως, να ανοίγουμε το κουτί της Πανδώρας - κι ας ξέρουμε πως είναι καταστροφικό. Όσοι ασχολήθηκαν με το θάνατο, εν τέλει, τον πλησίασαν τρομακτικά. Κι εμείς είμαστε νέοι ακόμα - κι ας νιώθουμε γερασμένοι ενίοτε. Μα όσο κι αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε, να χαθούμε στο «σήμερα», τόσο τραβάμε το άγνωστο κοντά μας. Οι άνθρωποι - εμείς - είμαστε εγκλωβισμένοι στην εφήμερη πραγματικότητα, που πλάθουμε. Η ύπαρξή της είναι αναγκαία για να μας κρατά...