Rotten Poets Society

Είναι μεγάλη πια και τα πόδια της δεν μπορούν να την βαστήξουν σαν πρώτα. Είναι πονεμένα και το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει ανεξίτηλα πια τα σημάδια του. Θα είναι τώρα 85 ίσως και παραπάνω, μα παρά τον πόνο των άκρων της ο χρόνος στην όψη του προσώπου της, της φέρθηκε με γλύκα και αγάπη. Το δέρμα της λευκό, σχεδόν διάφανο. Τα μάτια της θυμίζουν τα γαλαζοπράσινα κρυσταλλένια νερά του Ιονίου. Είναι ένα αλλιώτικο χρώμα που σε καθηλώνει και σε κάνει να ταξιδεύεις μέσα στα βάθη της ψυχής της. Τα μαλλιά της μακριά και κατάλευκα. Από μικρή είχε αποφασίσει να μην τα βάψει ποτέ από τότε που θα εμφανιζόταν ο πρώτος μικρός δαίμονας του χρόνου. Κι έτσι έκανε. Της ταίριαζαν ακόμα και όταν ήταν πιο νέα. Την έκανε να μοιάζει με Νηρηίδα που ταξιδεύει πάνω στο λευκό και ήρεμο αφρό της θάλασσας. Περπατά στον μακρύ και κρύο διάδρομο του παλιού σπιτιού της, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που απέκτησε ποτέ. Όχι γιατί δεν πέρασαν χρήματα από τα χέρια της, αλλά γιατί ήταν το μόνο πράγμα που ήθελ...

Ένα κρεβάτι, μια ζεστή κουβέρτα. Βροχή να χτυπάει στο παράθυρο του μικρού μας οριοθετημένου σε 30 τ.μ. παραδείσου. Δυο ζεστές κούπες, καφέ και τσάι. Εμείς· αγκαλιά σε ένα κρεβάτι να μιλάμε για τα όνειρα μας και τις εμπειρίες μας. Λόγια και συναισθήματα περικυκλώνουν τη γλυκιά και παραμυθένια ατμόσφαιρα που χτίσαμε για εμάς. Εκεί μέσα χαθήκαμε και βρεθήκαμε με τόσο μοναδικό τρόπο, έναν τρόπο τόσο δικό μας. Στο βάθος η μικρή βιβλιοθήκη μας αγκαλιασμένη με τα πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που σου έφερα δώρο, αφού γνώριζα πόσο πολύ σου αρέσουν. Πολύχρωμα όπως οι ζωές μας. Κόκκινα, πορτοκαλί, μπλε, πράσινο. Κόκκινο, όπως η αγάπη και η ενότητα που με έκανες να νιώσω από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα, ακόμα και αν δεν σε γνώριζα τόσο καλά. Πορτοκαλί όπως η χαρά και η ευτυχία, αισθήματα πολύ καιρό ναρκωμένα μέσα μου, τα οποία κατάφερες να ξυπνήσεις. Μπλε όπως η καθαρή ψυχή σου, αυτήν που δεν έκρυψες από εμένα γιατί ήξερες πως δεν θα την εκμεταλλευτώ ποτέ. Πράσινο, οι ελπίδες, η...

Μια ζωή μέσα στη θλίψη και το άγχος· άγχος για τη δουλειά, το μάθημα, αν θα προλάβεις να γίνεις ένα κομμάτι της μάζας. «Γρήγορα» σου λένε «οι θέσεις τελειώνουν», όμως εκείνοι ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει μία ακόμα θέση στη μάζα - μία ακόμα θέση στον πάτο του πηγαδιού, στις εκβολές του ποταμιού εκεί που λασπώνουν τα νερά. Ένα όμορφο τοπίο είναι ωραίο να το ατενίζεις από μακριά, αλλά δεν θα ήταν ακόμα πιο ωραίο να είσαι μέρος αυτού του τοπίου που σου προκαλεί οφθαλμικό οργασμό; Όταν μπορείς να είσαι στο προσκήνιο, γιατί να επιλέγεις τα παρασκήνια της αφάνειας; Άδραξε τη ζωή με κάθε τρόπο και μέσο· χάρισε μνήμες στον εαυτό σου ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου και άξιες ενθύμησης. Μη σπαταλάς τον εαυτό σου σε πράγματα, δραστηριότητες και άτομα που δε σε βοηθούν να βελτιωθείς. Αγάπα τον εαυτό σου και επένδυσε στη δύναμη που κρύβεις μέσα σου· αυτή η δύναμη θα σε φτάσει στα ύψη του κόσμου - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καλλιέργησε τις πεθαμένες αξίες της κοινωνίας μας. Αλληλεγγύη, αγάπ...

Ηλεκτρικός, μετρό, δουλειά, μάθημα, φροντιστήρια, γυμναστήριο, χάος. Άνθρωποι γελαστοί, σκυθρωποί, ανήσυχοι, ανέμελοι, αγχωμένοι, μόνοι. Όλοι όμως σε ένα πρόγραμμα, σε μια καθημερινότητα τόσο ίδια και προδιαγεγραμμένη όσο και οι στάσεις του μετρό - που τόσο πολύ δυσκολεύομαι ακόμα να μάθω· Ομόνοια, Πανεπιστήμιο, Σύνταγμα.  Καμιά αλλαγή, κανένας αυθορμητισμός. Κι ενώ όλα βρίσκονται σε κατάσταση σήψης και ατονίας, εμφανίζεται μια ευκαιρία που τρεμοσβήνει μέσα στο απέραντο έρεβος. Είναι μια ευκαιρία με υπόσταση, δεν είναι απλά μια αφηρημένη έννοια. Όμως είναι τόσο μικρή και σχεδόν χάνεται μέσα στη θάλασσα του σκότους.  Και τότε παρατηρώ την αντανάκλαση του εαυτό μου σε έναν παλιό, ξεθωριασμένο και σπασμένο καθρέφτη.  Τρεμοσβήνω· μετά βίας ζω. Φαινομενικά - βιολογικά - ζω, ουσιαστικά - ψυχικά - πεθαίνω. Είμαι σαν ένα ψάρι μέσα σε μια γυάλα που μέχρι να πάει από την μία άκρη στην άλλη έχει ξεχάσει τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησε να κολυμπά.  Ζω για ν...

Στον φίλο μου Μάνο... Μέσα στα χρόνια της ζωής μας γνωρίζουμε αναρίθμητο ποσοστό ανθρώπων. Άνθρωποι που άλλοτε ταιριάζουμε και άλλοτε όχι. Άτομα από την δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο. Αν κάτσεις να τους μετρήσεις και εσύ, σίγουρα θα σπαταλήσεις πολλές ώρες. Κάποιοι, λοιπόν, γίνονται κάτι παραπάνω από απλοί γνωστοί. Γίνονται φίλοι. Η οικογένεια που εμείς μπορούμε να διαλέξουμε. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να τους δείξουμε κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Σκοτεινές γωνιές του «είναι» μας που φωνάζουν για αποδοχή και αγκαλιά. Επομένως είναι ξεκάθαρο ότι είτε λίγο είτε πολύ στηριζόμαστε σε αυτά τα άτομα. Είναι δίπλα μας σε δύσκολες και όμορφες στιγμές. Στο κλάμα, στον πόνο, στα λάθη. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί χάνονται από την ζωή μας; Τι φταίει, εμείς ή αυτοί; Και αναρωτιόμαστε γιατί να χάσουμε έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε μοιραστεί στιγμές και όνειρα. Πολλά τα ερωτήματα και οι υποθέσεις ακόμα περισσότερες. Και κάπως έτσι με αναπάντητα ερωτηματικά περνάνε οι μέρες, οι...