Rotten Poets Society

Η Αλκυόνη Παπαδάκη είναι μια συγγραφέας που με συγκινεί βαθιά για την ικανότητά της να βιώνει έντονα  τα πάντα αλλά και για το κουράγιο της να μοιράζεται τα πάντα χωρίς να σκέφτεται το κόστος. Ξέρει ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί, ασταμάτητη θα πέσει η βροχή κι όμως περιμένει μόνη πάντα σε μια γωνιά χωρίς να κρατά ομπρέλα. Είναι σαν κάθε φορά να λέει «Θα σας πω μια ιστορία, όπως ακριβώς έγινε, τίποτα δεν θα κρύψω, σε όλα θα ρίξω φως, κανενός τα αυτιά δεν θα χαϊδέψω,  κι αν αντέξετε καλώς. Κι αν δεν αντέξετε, πάλι καλώς».  Το Σκισμένο Ψαθάκι το διάβασα πρόσφατα . Αφηγείται την ιστορία μιας μεσοαστικής οικογένειας στην οποία τίποτα, μα τίποτα όμως, δεν πάει καλά. Αρχηγός της οικογένειας η φοβερή και τρομερή Ροζαλία, μια προσωπικότητα που ομολογώ, με τρόμαξε. Γιατί η Ροζαλία δεν αγαπά κανέναν. Χειρίζεται με αριστοτεχνικό τρόπο τους πάντες προκειμένου να μπορεί να ζει τη μεγάλη ζωή. Επιτίθεται με απίστευτο μένος σε όποιον τολμά να της πάει κόντρα. Ποτέ δε λυγίζει, ποτέ...

Click: Λυδία Ηλιάνα Ξοφάκη Τ ης  Λ υδίας Η λιάνας Ξ οφάκη Μπλούζα λευκή, λευκή για εξιλέωση περιμένει να φορεθεί, να φορεθεί σε γάμο ή σε κάποια βάφτιση, μένει να περιμένει, τελικά να περιμένει για κάποιας κηδείας την υποχρέωση, γιατί είναι λευκή, λευκή για εξιλέωση.

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Θέλω να έρθει εκείνη η μέρα που θα ερωτευθούμε ξανά· θα ερωτευθούμε τη ζωή, τα χρώματα τ' ουρανού, τα χαμόγελα των ανθρώπων, τ' αποτυπώματα στις παραλίες, τις βραδινές συζητήσεις. Περιμένω τη μέρα που τα στόματα θα γεμίζουν με λουλούδια  και φιλιά· που τα ελεύθερα χέρια  θα αγκαλιάζουν  και θα αγγίζονται  χωρίς σταματημό. Τη μέρα εκείνη  που θα ταξιδεύουμε  και τα μυαλά μας θα είναι γεμάτα με όνειρα. Αυτή τη μέρα σκέφτομαι, που θα σ' ερωτευθώ  και θα στο πω  κι εσύ θα με κοιτάξεις και δε θα μιλήσεις  - μονάχα θα γελάσεις λίγο και θα μ' αγκαλιάσεις. Κι εγώ θα εύχομαι  να με έχεις ερωτευθεί έστω και λίγο. Εύχομαι να πάμε μια βόλτα στα ποιήματα του ουρανού και να ταξιδεύουμε στις ράγες των ιδεών μας. Ξέρεις γιατί δε μπορούμε να σταματήσουμε τον έρωτα; Γιατί μονάχα αυτή την ώρα μπορούν οι άνθρωποι να νιώθουν - για δυο στιγμές μονάχα - ελεύ...

Τ ης Μ αριτίνας Θ εοδωροπούλου Λησμόνησα μια εποχή που δεν πρόλαβα να ζήσω· γεμάτη χρώματα και μυρωδιές καρδιές και σώματα ασφυκτικά μπλεγμένα. Μυρωδιά από φθηνό κρασί και γέλια δυνατά να αντηχούν. Μουσικές με στίχους κατανοητούς και παραφωνίες τόσο μελωδικές. Μια εποχή παράφωνη και φάλτσα, με δρόμους στενούς και δύσβατους γεμάτους από διαβάτες ελεύθερους. Ανάβω ένα τσιγάρο, διαβάζω εφημερίδα, μα απ' τα γράμματα δε σχηματίζω λέξεις. Βάζω μουσική και η μελωδία τέλεια γεμίζει τόσο κενά το δωμάτιο. Βγαίνω στο φρεσκοβαμμένο δρόμο και οι «τρύπες» του με ρουφούν σε μία άβυσσο. Πρόσωπα άδεια προσπερνούν χωρίς να αφήνουν τίποτα. Μα το χειρότερο...  δε θυμάμαι τον ήχο από ένα γέλιο γάργαρο κι αβίαστο. Σβήνω το τσιγάρο και ξαπλώνω με μόνη μου παρηγοριά να ονειρευτώ δρόμους δύσβατους με διαβάτες να αναβλύζουν  μυρωδιά από φθηνό κρασί και με χέρια μπλεγμένα σε γροθιά. Και ίσως - αν σταθώ τυχερή -...

Θα μπορούσες να δώσεις έναν ορισμό στην τέχνη; Είναι δύσκολο να δώσουμε έναν συγκεκριμένο ορισμό για την τέχνη καθώς για τον καθένα είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι τέχνη είναι οτιδήποτε δημιουργεί ο άνθρωπος για να εκφράσει κάποιο συναίσθημά του, μια εμπειρία του, μια προσωπική του άποψη. Ορισμό δεν μπορώ να δώσω αλλά με σιγουριά· μπορώ να πω ότι είναι τρόπος έκφρασης και πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην τέχνη. Πιστεύεις σε μία κοινή αισθητική ή θεωρείς ότι ο κάθε άνθρωπος είναι απολύτως φυσιολογικό να έχει τη δική του; Υπάρχει κοινή αισθητική, ναι· και είναι αυτή που είναι αρεστή στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε κάθε τόπο γιατί και η αισθητική αλλάζει πολλές φορές από τόπο σε τόπο. Στην εποχή μας μάλιστα η κοινή αισθητική έχει χωριστεί και σε ηλικιακές κατηγορίες. Τι εννοώ με αυτό; Ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν μια κοινή αισθητική η οποία, όμως, διαφέρει πολύ από την κοινή αισθητική των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων. Άσχετα με αυτό όμως είναι απόλυτα φυσιο...

Click: Χριστίνα Μαυρίκη Άκουσε, εγώ θα ήθελα να μείνεις μαζί μου σήμερα και αύριο και παραπέρα από το αύριο· όμως - συγχώρεσε με - δεν ξέρω να ορίζω το χρόνο. Θα ήθελα να μοιραστούμε το ίδιο ποτήρι, τα ίδια τσιγάρα, τις ίδιες σκέψεις· να καταναλώνουμε τις ίδιες ποσότητες αλκοολούχων ποτών και να μεθάμε το ίδιο. Να πάμε βόλτες, μεγάλες βόλτες και να σταματάμε δύο βήματα πριν το κενό μας καταπιεί και γίνουμε ένα με το τίποτα . Να τρακάρουμε τις ιδέες μας και να τις παρατάμε εκεί, κατεστραμμένες, μόλις φτιάξουμε καινούργιες. Να κοιτάμε τη θέα από το βουνό που είχες ερωτευθεί όταν ήσουν μικρή και να το ερωτεύομαι κι εγώ. Να μιλάμε στη θάλασσα κι εκείνη να μας χαιρετά· να της δίνουμε όρκους αιώνιας αφοσίωσης κι εκείνη να μην μας πιστεύει. Να αγγίζω τα μαλλιά σου ενώ χορεύουν στον αέρα. Να μαγεύουν τη φύση, να την εξαφανίζουν. Άκουσε, μείνε εδώ· σήμερα, αύριο και παραπέρα από το αύριο. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Τ ου Θ άνου Κ ουλουβάκη Ατενίζω τα γλυκά κύματα· νωχελικά αγγίζουν τα βράχια της παραλίας που είχαμε αποφασίσει ότι θα είναι δική μας . Η νηνεμία της φύσης - ή της ίδιας μου της ύπαρξης - διακατέχει την καρδιά μου· κι εγώ αφήνομαι στα χέρια της. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι πύρινους κόσμους γεμάτους με χιλιάδες πεταλούδες που με αγκαλιάζουν και γεμίζουν την ψυχή μου με χρώματα. Η ομιλία των κυμάτων, η ζεστή άμμος και ο ψίθυρος των πολλαπλών κόσμων, που υπάρχουν γύρω μου, σβήνει κάθε θλίψη. Ακούω ξωτικά να αφουγκράζονται τον κόσμο των ανθρώπων και να τους γεμίζουν με ελπίδες. Πλάσματα όμορφα μας περιτριγυρίζουν (δεν είμαι μόνος) αισθάνομαι μία εσωτερική ηρεμία που δεν έχω βιώσει ποτέ ξανά. Εδώ θα μείνω· αλήθεια. Να ατενίζω τα κόκκινα κύματα και να χαϊδεύω τις πεταλούδες που πετούν γύρω μου. Εδώ θα μείνω· για πάντα.