Rotten Poets Society

Αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο εντυπωσιασμένη από τον τίτλο του. Η ιστορία ενός βιβλόφιλου είναι εξ ορισμού άκρως ενδιαφέρουσα για μένα. Λίγες μέρες μόνο μου πήρε για να μάθω τη συγκεκριμένη.  Είναι η ιστορία της Δήμητρας που εργάζεται σε ένα μικρό εκδοτικό οίκο. Όνειρό της είναι να αναδείξει  νέους, ταλαντούχους συγγραφείς και να εκδώσει τα βιβλία τους. Αντί για αυτό όμως - κατόπιν εντολής του αφεντικού της - ασχολείται με τη μετάφραση βιβλίων αυτοβελτίωσης τα οποία παρουσιάζει και εκδίδει ως δικά της και φτιάχνει καφέδες. Ώσπου, κάποια στιγμή, το αφεντικό της τής επιτρέπει να εκδώσει τη λογοτεχνική σειρά που πάντα ονειρευόταν.  Ενθουσιασμένη, δημοσιεύει τη σχετική ανακοίνωση και αρχίζει να δέχεται έργα συγγραφέων. Προς μεγάλη της απογοήτευση, το ένα κείμενο είναι χειρότερο από το άλλο. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει, μέχρι που φτάνει στα χέρια της το κείμενο του Αυγούστου, ένα κείμενο που της κινεί  το ενδιαφέρον.  Ποιος είναι όμως ο Αύγουστος και τι πραγματικά επιδιώκει στέλνοντας το

Σε αυτό το βιβλίο κάθε ιστορία έχει 121 λέξεις και αναφέρεται στον καφέ. Ο καφές κάθε φορά είναι διαφορετικός. Αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή των ηρώων· θυμίζει κάτι που έχουν ανάγκη, κάτι που τους βοηθά να συνεχίσουν να υπάρχουν, κάτι που τους βασανίζει ανελέητα. Είναι ο έρωτας, η φιλία, το όνειρο, το απωθημένο το παράπονο, ο φόβος. Όλες οι γεύσεις και τα αρώματα μπλέκονται αρμονικά και φέρνουν ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο σύνθετο μέσα στην απλότητα του ουσιαστικό μέσα στη λιτότητα του. Βρείτε το βιβλίο εδώ. Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου* * Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus, Πατάκης, Παρημιν, Εν Αθήναις και στα ηλεκτρονικά site τους!

Η Αλκυόνη Παπαδάκη είναι μια συγγραφέας που με συγκινεί βαθιά για την ικανότητά της να βιώνει έντονα  τα πάντα αλλά και για το κουράγιο της να μοιράζεται τα πάντα χωρίς να σκέφτεται το κόστος. Ξέρει ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί, ασταμάτητη θα πέσει η βροχή κι όμως περιμένει μόνη πάντα σε μια γωνιά χωρίς να κρατά ομπρέλα. Είναι σαν κάθε φορά να λέει «Θα σας πω μια ιστορία, όπως ακριβώς έγινε, τίποτα δεν θα κρύψω, σε όλα θα ρίξω φως, κανενός τα αυτιά δεν θα χαϊδέψω,  κι αν αντέξετε καλώς. Κι αν δεν αντέξετε, πάλι καλώς».  Το Σκισμένο Ψαθάκι το διάβασα πρόσφατα . Αφηγείται την ιστορία μιας μεσοαστικής οικογένειας στην οποία τίποτα, μα τίποτα όμως, δεν πάει καλά. Αρχηγός της οικογένειας η φοβερή και τρομερή Ροζαλία, μια προσωπικότητα που ομολογώ, με τρόμαξε. Γιατί η Ροζαλία δεν αγαπά κανέναν. Χειρίζεται με αριστοτεχνικό τρόπο τους πάντες προκειμένου να μπορεί να ζει τη μεγάλη ζωή. Επιτίθεται με απίστευτο μένος σε όποιον τολμά να της πάει κόντρα. Ποτέ δε λυγίζει, ποτέ δεν μετανιώνε