Rotten Poets Society

Γ ράφει η  Μ αρία Π απαδοπούλου* Πάντα ήθελα να απλώσει τα χέρια του να πιάσει κάτι, αλλά ποτέ δεν το έκανε. Το βάζο με το γλυκό κυδώνι της γιαγιάς. Μόνο που το έβλεπε, του έτρεχαν τα σάλια. Κάθε φορά  όμως που άνοιγε το ντουλάπι για να το πάρει άκουγε πίσω του τη φωνή της γιαγιάς  «Άστο κάτω! Αυτό είναι για τους ξένους!» Το αυτοκίνητο του μεγάλου του αδελφού. Ήταν μεγάλο, κατακόκκινο σαν τη φωτιά, γυαλιστερό. Εκείνος δεν είχε δικό του αυτοκίνητο. Οι γονείς του δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάρουν παιχνίδια και για τους δύο , κι ο αδελφός του δεν του το έδινε ποτέ. Τα βράδια σκεφτόταν πολλές φορές να πάει και να το αρπάξει κάτω από το κρεβάτι που το φύλαγε ο αδελφός του. Αλλά την ίδια στιγμή θυμόταν την απειλή του αδελφού του «Αν πάρεις το αυτοκίνητό μου θα  σε πλακώσω στο ξύλο» Τον  χτυπημένο σκύλο που βρήκε στον σκουπιδοτενεκέ. Ήθελε τόσο πολύ να τον πάρει σπίτι, να τον φροντίσει, να τον χαϊδέψει ,να κοιμηθούν μαζί. Να μιλήσουν χωρίς να πουν τίποτα. Να δουν μα...

Ήταν νέος και τα ταξίδια τον γοήτευαν. Ήθελε να ταξιδέψει σε τόσα πολλά μέρη, όμως ολόκληρη η ζωή του δεν θα έφτανε για να εκπληρώσει το όνειρό του. Κι όλα αυτά για να βρει ένα χαμένο μυστικό, για το οποίο του είχαν μιλήσει από όταν ήταν παιδί. Έψαχνε διαρκώς τι κρύβεται πίσω από τη λέξη «ευτυχία», όμως αδυνατούσε να να το ανακαλύψει. Είχε ταξιδέψει σε μέρη μακρινά, είχε συνομιλήσει με πολλούς ανθρώπους, όμως κανένας δε μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματά του. Η απογοήτευση και η ματαιότητα είχαν κατακλείσει το μυαλό του, ωστόσο κάτι επρόκειτο να αλλάξει... Αυτή τη φορά το ταξίδι του δεν ήταν μακρινό· θα πήγαινε να συναντήσει τον παππού του, ο οποίος έμενε σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας και είχε να τον δει παραπάνω από δέκα χρόνια. Το χιονισμένο τοπίο τον συγκλόνιζε όπως και η φύση αυτή καθ' αυτή. Έφτασε στον προορισμό του αναμένοντας την πολυπόθητη αυτή συνάντηση. Τον περίμενε ζεστός καφές και φρέσκα κουλουράκια. Ο παππούς του καθόταν δίπλα στο τζάκι όταν άνοιξε την π...