Είναι μεγάλη πια και τα πόδια της δεν μπορούν να την βαστήξουν σαν πρώτα. Είναι πονεμένα και το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει ανεξίτηλα πια τα σημάδια του. Θα είναι τώρα 85 ίσως και παραπάνω, μα παρά τον πόνο των άκρων της ο χρόνος στην όψη του προσώπου της, της φέρθηκε με γλύκα και αγάπη. Το δέρμα της λευκό, σχεδόν διάφανο. Τα μάτια της θυμίζουν τα γαλαζοπράσινα κρυσταλλένια νερά του Ιονίου. Είναι ένα αλλιώτικο χρώμα που σε καθηλώνει και σε κάνει να ταξιδεύεις μέσα στα βάθη της ψυχής της. Τα μαλλιά της μακριά και κατάλευκα. Από μικρή είχε αποφασίσει να μην τα βάψει ποτέ από τότε που θα εμφανιζόταν ο πρώτος μικρός δαίμονας του χρόνου. Κι έτσι έκανε. Της ταίριαζαν ακόμα και όταν ήταν πιο νέα. Την έκανε να μοιάζει με Νηρηίδα που ταξιδεύει πάνω στο λευκό και ήρεμο αφρό της θάλασσας. Περπατά στον μακρύ και κρύο διάδρομο του παλιού σπιτιού της, το μόνο περιουσιακό στοιχείο που απέκτησε ποτέ. Όχι γιατί δεν πέρασαν χρήματα από τα χέρια της, αλλά γιατί ήταν το μόνο πράγμα που ήθελ...
/ Ποιήματα / Μη ποιήματα / Τέχνη / Πεζογραφήματα /