Rotten Poets Society

Πως μου αρέσει έργα τέχνης να κοιτάζω... το βλέμμα σου, σαν την Έναστρη Νύχτα - δύο μάτια καστανά, ολόλαμπρα, σαν άγουρα μύγδαλα να στροβιλίζονται στον άψυχο ουρανό μου. Και Αγάπη από Απόσταση· το πρόσωπο σου αρμονικό, να ξεπροβάλλει από μία αλλόκοτη διάσταση. Τα φρύδια σου τα παχιά, τα τόξα τα καλοσχηματισμένα και τα σαρκώδη χείλη σου, στο παρελθόν ραμμένα. Το πρόσωπο μου να χαϊδεύουν οι τούφες σου εκείνες οι ολόισιες μελαχρινές και ολοένα να με γαργαλάνε στο λαιμό... σαν Εραστές, τυλιγμένα τα πρόσωπα μας με λευκά πανιά - εγώ φιλώ το δικό σου κι εσύ το δικό μου - και τα πανιά να νιώθουν περισσότερο από εμάς, αφού εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον νεκροί. Και μας κοιτούν οι περαστικοί δείχνοντας μας με το χέρι, επιμένοντας «Αυτοί δεν είναι ένα ζευγάρι». Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε την Ρένια στο Instagram και στο GoodReads )

Ένιωθε τα δάχτυλά της βρεγμένα · το θαλασσινό νερό γέμιζε με αλάτι το δέρμα της και παρέσυρε τη θλίψη και τα αρνητικά συναισθήματα. Η φύση την ηρεμούσε και ένιωθε το βουνό στην απέναντι όχθη της θάλασσας να της κρατάει συντροφιά. Οι χιονισμένες  του κορφές υψώνονταν και εξέπεμπαν νηνεμία. Άνοιξε τα μάτια της - όντας ξαπλωμένη - και κοίταξε τον ουρανό. Τα μικρά, λευκά, σύννεφα  φάνταζαν σαν μικρά προβατάκια που τη συντρόφευαν στην ονειροπόλησή της.  Σκέφτηκε πόσο πολύ θα ήθελε να ήταν εκείνος μαζί της · έκλεισε τα μάτια και τον φαντάστηκε να αγγίζει τα ακροδάχτυλά της, να αγκαλιάζει το σώμα της και να ψιθυρίζει λόγια όμορφα. Της άρεσε τόσο να τον σκέφτεται όταν ήταν ήρεμη - διότι μονάχα αυτή της την εικόνα ήθελε να του επιτρέψει να δει.  Εκείνος ζούσε μακριά, όμως την απόσταση που τους χώριζε δεν την είχε επιλέξει - την ανεχόταν. Εκεί που ζούσε έβρεχε· οι σταγόνες της βροχής γέμιζαν το πρόσωπό του ενώ την σκεφτόταν. Τα δάκρυά του μπλέχτηκαν με τη βροχή που...

Ένα κρεβάτι, μια ζεστή κουβέρτα. Βροχή να χτυπάει στο παράθυρο του μικρού μας οριοθετημένου σε 30 τ.μ. παραδείσου. Δυο ζεστές κούπες, καφέ και τσάι. Εμείς· αγκαλιά σε ένα κρεβάτι να μιλάμε για τα όνειρα μας και τις εμπειρίες μας. Λόγια και συναισθήματα περικυκλώνουν τη γλυκιά και παραμυθένια ατμόσφαιρα που χτίσαμε για εμάς. Εκεί μέσα χαθήκαμε και βρεθήκαμε με τόσο μοναδικό τρόπο, έναν τρόπο τόσο δικό μας. Στο βάθος η μικρή βιβλιοθήκη μας αγκαλιασμένη με τα πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που σου έφερα δώρο, αφού γνώριζα πόσο πολύ σου αρέσουν. Πολύχρωμα όπως οι ζωές μας. Κόκκινα, πορτοκαλί, μπλε, πράσινο. Κόκκινο, όπως η αγάπη και η ενότητα που με έκανες να νιώσω από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα, ακόμα και αν δεν σε γνώριζα τόσο καλά. Πορτοκαλί όπως η χαρά και η ευτυχία, αισθήματα πολύ καιρό ναρκωμένα μέσα μου, τα οποία κατάφερες να ξυπνήσεις. Μπλε όπως η καθαρή ψυχή σου, αυτήν που δεν έκρυψες από εμένα γιατί ήξερες πως δεν θα την εκμεταλλευτώ ποτέ. Πράσινο, οι ελπίδες, η...