Rotten Poets Society

Το βράδυ που πέρασε δεν κοιμήθηκα· ήπια ουίσκι, λίγη βότκα και πέταξα από πάνω μου  τους μανδύες της συναισθηματικής φόρτισης, που θα μπορούσες να ονομάσεις θλίψη. Το βράδυ που πέρασε με τράβηξε μακριά· τόσο μακριά που το ξημέρωμα δεν ένιωθα να είμαι εγώ - ίσως να μην είμαι ποτέ εγώ. Το πρώτο φως της μέρας γέμισε τα μάτια μου. Το σκούρο μπλε φως διάβασε το μυαλό μου και μου μίλησε. Μου είπε για τις νύχτες που έχασα  όταν ήμουνα μικρός και τις φοβόμουν. Διότι τώρα τις αγαπώ· τις αγαπώ πιο πολύ από τις μέρες. Μου μίλησε για εμάς και για τις αναμνήσεις που ποτέ δε φεύγουν, αλλά μονάχα μπλέκονται στα συρτάρια του μυαλού και το ζαλίζουν πιο πολύ από το ουίσκι. Μετά μου είπε να πάω να ξαπλώσω γιατί ήμουν - λέει - πολύ μεθυσμένος· όμως δεν ήμουν μεθυσμένος από το ουίσκι, ούτε από τη βότκα, ούτε από τους καπνούς. Είχα μεθύσει από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις. Όμως πιο πολύ είχα μεθύσει από τη νοσταλγία και ...

Click by James Kalligerakis Δύο σκιές περιπλέκονται στις μέρες· γίνονται οι ώρες δαίμονες, τα λεπτά θηλιά, διάβολος οι ζωές. Λαξεύω το μυαλό μου· κυνηγώ άυλους εχθρούς, φοβερίζω το αύριο μήπως και κατορθώσω ν' αφανίσω το τέλος. Κι αν τύχει να το δω εύχομαι να είμαι παρατηρητής κι όχι συμμέτοχος στην οδύνη της ματαίωσης. Δύο σκιές με καταδιώκουν τα βράδια. Η μία δική μου· τη βλέπω, την αναγνωρίζω. Η άλλη... αναπαράσταση του ξεχασμένου χθες, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, των μοναχικών μου σκέψεων. Κι εγώ; εξαφανίζομαι, εξαϋλώνομαι, χάνομαι. Δύο σκιές· και οι δυο δικές μου. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Click by James Kalligerakis Θα 'θελα απόψε να ήσουν εδώ· να χαζεύω - κάτω απ' τον έναστρο ουρανό - πως γυαλίζουν τα φεγγάρια μας και τα άδεια μας μπουκάλια. Θα 'θελα απόψε να μου κάνεις δώρο την παρουσία σου και δυο μπουκάλια κόκκινο κρασί· να λαμπυρίζουν τα χείλη σου, να γεμίζει καπνούς το σπίτι, να τρεμοσβήνουν οι λάμπες, να λερώνονται τα στόματα μας μια απ' τον έρωτα και μια απ' το κρασί. Απόψε θα 'θελα να με άκουγες λίγο περισσότερο, να με έσφιγγες λίγο περισσότερο, να μου επέτρεπες - έστω και για λίγο - να ακούσω την καρδιά σου. Γι' απόψε μου φτάνει· κι ας ξέρω πως το μόνο που θα μου μείνει είναι η μυρωδιά απ' τα αποτσίγαρα και οι αναμνήσεις μου που πνίγονται μέσα στα άδεια μας μπουκάλια. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Περνάει ο χρόνος τα ήσυχα βράδια· κι εμείς ξεχνάμε αυτά που μας πονούν. Μυρίζουμε τη νύχτα και αισθανόμαστε ζωντανοί - ενίοτε μόνοι - μέσα στο σκοτάδι της. Κρυβόμαστε στις σκιές που μας ακολουθούν. Η ψυχή μας σκιά  και το σώμα μας ανύπαρκτο. Το ρολόι χτυπάει· είναι ώρα να φύγουμε. Μα δεν έχουμε τίποτε, δε μας έχει μείνει τίποτε. Δεν έχουμε που να πάμε και το ρολόι συνεχίζει να χτυπά - υπενθυμίζοντας διαρκώς την επερχόμενη απουσία μας. Αυτό το βράδυ  που ο χρόνος περνάει θα μείνουμε πραγματικά μόνοι και το ρολόι θα πάψει να χτυπά. Από τον Θάνο Κουλουβάκη