Rotten Poets Society

Είναι ο τρόμος και μια παράξενη ανησυχία  είναι φωνές, αισθήσεις πρωτόγνωρες  και κάτι που τους ομοιάζει  δεν είναι φόβος μη σε πάρει κάτι μακριά,  ή μη σου πάρει κάποιος τη ζωή σου, αλλά ο επισκέπτης που έρχεται απρόσκλητος στη μικρή σου εορτή  “εορτή δαιμόνων” – την ονόμασες κάποτε – “μέσα σε ενα δοχείο για μια φτηνή ψυχή” τρέμεις μη σου χτυπήσει την πόρτα  και εσύ δεν έχεις αψέντι να τον κεράσεις και την κατάλληλη μουσική να του παίξεις  και ξέρεις ότι αν δε του δώσεις αυτά, θ α προσπαθήσει να κατακτήσει ένα ακόμη κομμάτι της γαλήνης σου και με αυτή θα χορτάσει, αφήνοντας τρέμουλο για συμπλήρωμα στο κενό αλλά υπάρχει κάτι στο οποίο εσύ δεν έχεις ακόμη καταλήξει· φοβάσαι περισσότερο εκείνον τον επισκέπτη  ή τον ίδιο σου τον εαυτό; Γράφει η Ρένια Τσάπρα

Τα γράμματά σου ξεχασμένα - αφημένα στα μικρά κουτάκια  της παλιάς βιβλιοθήκης. Λιώνει το χαρτί τους μαζί με το χρόνο. Η σκιά σου παρατημένη στο βάλτο με τα ανθρώπινα μηδέν˙ εκεί που κόντεψα εχθές να βρω και τη δική μου. Τα χέρια σου σκληρά - σχεδόν αποξηραμένα - σαν τα λουλούδια του κήπου που μου κρατούν συντροφιά. Το πρόσωπό σου γεμάτο μνήμες, γεμάτο σκιές και κομμένα λουλούδια. Το πρόσωπό σου μακρινό και φευγαλέο κρατά παρέα στα ξύλινα κουτάκια μου. Το πρόσωπό σου μου μοιάζει˙ Φοβάμαι! Φοβάμαι τις σκιές και το φάντασμά σου. Μήπως είναι εδώ; Μήπως είμαι εγώ; Από τον Θάνο Κουλουβάκη

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω το πρωί και δε θα είμαι ο εαυτός μου. Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή θα πετάξω μακριά και θα δώσω τη θέση μου σε κάποιον άλλον· κάποιον που δε γνωρίζω - που δε γνώρισα ποτέ. Φοβάμαι ότι θα φύγω απρόσμενα - χωρίς να προλάβω να πω λέξη. Φοβάμαι ότι δε θα προλάβω να δω κανέναν, να πω τίποτε απ' όλα αυτά που ήθελα να πω. Κάθε βράδυ σκέφτομαι πόσες μέρες έχουν χαθεί άσκοπα και πόσες μέρες πρόκειται να χαθούν. Είμαστε πολύ νέοι για να τρομάζουμε - κι όμως ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο. Μέσα σε ένα φόβο που πηγάζει από τα σωθικά μας και μας ξεσκίζει συνεχώς· μας αφανίζει σιγά - σιγά κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. Λιώνουμε μέσα μας· στάζουμε δάκρυα - συσσωρευμένα. Καίμε την καρδιά μας και βουλώνουμε τις αρτηρίες μας μέχρι να σκάσουμε· μέχρι να γεμίσουμε αίμα ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το αίμα που - γεμάτο δάκρυα - κυλάει στις φλέβες μας. Φοβάμαι - κι ας μην το παραδέχομαι συχνά. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω κα...