Rotten Poets Society

Φοβάμαι τη νύχτα. Φοβάμαι το σκοτάδι· έρχεται σαν το θάνατο - αθόρυβα και πονηρά. Τι κι αν ο θάνατος είναι μία ατέλειωτη νύχτα; Μέσα σε αυτή, λίγοι βρίσκουν συντροφιά. Δύσκολα μπορεί κάποιος να εξοικειωθεί μαζί της (πόσο μάλλον να την αγαπήσει). Όλα είναι θάνατος. Όλα είναι μία απέραντη νύχτα. Η ημέρα είναι απλά μία ψευδαίσθηση, ένας μύθος δημιουργημένος από τον κοινό θνητό... Για να ξεφύγει από το αιώνιο χάος! Από τη Μαρία Μαραβέλια 

Ηλεκτρικός, μετρό, δουλειά, μάθημα, φροντιστήρια, γυμναστήριο, χάος. Άνθρωποι γελαστοί, σκυθρωποί, ανήσυχοι, ανέμελοι, αγχωμένοι, μόνοι. Όλοι όμως σε ένα πρόγραμμα, σε μια καθημερινότητα τόσο ίδια και προδιαγεγραμμένη όσο και οι στάσεις του μετρό - που τόσο πολύ δυσκολεύομαι ακόμα να μάθω· Ομόνοια, Πανεπιστήμιο, Σύνταγμα.  Καμιά αλλαγή, κανένας αυθορμητισμός. Κι ενώ όλα βρίσκονται σε κατάσταση σήψης και ατονίας, εμφανίζεται μια ευκαιρία που τρεμοσβήνει μέσα στο απέραντο έρεβος. Είναι μια ευκαιρία με υπόσταση, δεν είναι απλά μια αφηρημένη έννοια. Όμως είναι τόσο μικρή και σχεδόν χάνεται μέσα στη θάλασσα του σκότους.  Και τότε παρατηρώ την αντανάκλαση του εαυτό μου σε έναν παλιό, ξεθωριασμένο και σπασμένο καθρέφτη.  Τρεμοσβήνω· μετά βίας ζω. Φαινομενικά - βιολογικά - ζω, ουσιαστικά - ψυχικά - πεθαίνω. Είμαι σαν ένα ψάρι μέσα σε μια γυάλα που μέχρι να πάει από την μία άκρη στην άλλη έχει ξεχάσει τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησε να κολυμπά.  Ζω για ν...