Στον φίλο μου Μάνο... Μέσα στα χρόνια της ζωής μας γνωρίζουμε αναρίθμητο ποσοστό ανθρώπων. Άνθρωποι που άλλοτε ταιριάζουμε και άλλοτε όχι. Άτομα από την δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο. Αν κάτσεις να τους μετρήσεις και εσύ, σίγουρα θα σπαταλήσεις πολλές ώρες. Κάποιοι, λοιπόν, γίνονται κάτι παραπάνω από απλοί γνωστοί. Γίνονται φίλοι. Η οικογένεια που εμείς μπορούμε να διαλέξουμε. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να τους δείξουμε κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Σκοτεινές γωνιές του «είναι» μας που φωνάζουν για αποδοχή και αγκαλιά. Επομένως είναι ξεκάθαρο ότι είτε λίγο είτε πολύ στηριζόμαστε σε αυτά τα άτομα. Είναι δίπλα μας σε δύσκολες και όμορφες στιγμές. Στο κλάμα, στον πόνο, στα λάθη. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί χάνονται από την ζωή μας; Τι φταίει, εμείς ή αυτοί; Και αναρωτιόμαστε γιατί να χάσουμε έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε μοιραστεί στιγμές και όνειρα. Πολλά τα ερωτήματα και οι υποθέσεις ακόμα περισσότερες. Και κάπως έτσι με αναπάντητα ερωτηματικά περνάνε οι μέρες, οι...
/ Ποιήματα / Μη ποιήματα / Τέχνη / Πεζογραφήματα /