Rotten Poets Society

Όταν τα σώματα - μέσα στη μέθη τους - καλούν τον θεό του έρωτα να τα συντροφεύσει· όταν αφήνονται - ελεύθερα πια από λαβύρινθους - να εκφραστούν, να βαδίσουν, να συντριβούν τότε στ' αλήθεια αισθάνονται το άγγιγμα, την έλξη, το πάθος. Γυμνά τυλίγονται μέσα στα σαρκικά δεσμά· καίγονται αιώνια από το πάθος της στιγμής - ή της ανάμνησης. Μέχρι να είναι «μη σώματα» και να τριγυρνούν στον κόσμο σαν σκιές· να τις βλέπουν οι άνθρωποι στα όνειρα τους και να αισθάνονται την έλξη. Να πεθαίνουν από τον πόθο εκεί την ώρα της οδύνης ή της ηδονής. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Το αίμα χύνεται· περιβάλει τα πάντα στο πέρασμά του κι ύστερα χάνεται μέσα στο υγρό πάτωμα του μικρού σπιτιού - που συμβατικά ονομάζεται «σώμα». Σε αυτά τα μικρά σπίτια ζούμε και αισθανόμαστε όλοι μας· περνούμε τις μέρες μας και κλειδώνουμε τις έρημες νύχτες μέσα στα ασπρόμαυρα δωμάτια. Λες και το χρώμα τις κάνει παράξενα όμορφες (το όμορφο μας τρομάζει). Το πάτωμα του σπιτιού μας είναι πάντοτε υγρό και μαλακό. Μερικές φορές φοβάμαι να το αγγίξω μήπως και σπάσει και εισβάλλω μέσα μου. Τα μάτια μου παράθυρα στον κόσμο· ανοιγοκλείνουν και παρατηρούν. Κλειδώνουν τις εικόνες και με φυλακίζουν. Κοίτα (!) Δε μπορώ να τα ανοίξω πια... Κοίτα· δε μπορώ να κοιτάξω πια... Από τον Θάνο Κουλουβάκη