Rotten Poets Society

Δεν είναι οι Δευτέρες κακές ούτε οι Κυριακές είμαστε εμείς κακοί και η ζωή μας ακατάλληλη για τέτοιες μέρες. Δεν θέλω ν' απογοητεύεσαι ο κόσμος θα φανεί σκληρός κι εσύ καμιά φορά κουτός όμως νομίζω είναι σωστό να αγαπάς τον άνθρωπο τη φύση, τη ζωή σου. Δεν θέλω να απογοητεύεσαι να κλαις και να συνθλίβεσαι είναι η γη μας σφαίρα στον κρόταφο καμιά φορά γυρίζει. Θέλω να πεις στη μάνα σου πως σ' αγαπάω πολύ κι αγαπάω κι αυτήν όσο αγαπώ εσένα. Γράφει η Σοφία Σταθάκη

Πιάσε μια ηλιαχτίδα, κοιμήσου με το φως· άφησέ το να σε κάψει - αν χρειαστεί. Να καούν τα φτερά σου, να γίνεις ένα με τη γη. Να πέσεις· κι ίσως να μη σηκωθείς. Νιώσε το χώμα στο πρόσωπο, τα κύματα στο σώμα, το πορφυρό μου δώρο που ονομάζεται αίμα. Νιώσε τα χέρια του - σε αγκαλιάζουν - η ανάσα του πάνω απ' τους ώμους σε ζεσταίνει. Φωνάζουν τα βουνά, μιλούν οι στάχτες. Βουβοί οι άνθρωποι - αμίλητοι προσμένουν. Κι Αυτός τους εξαπατά· φεύγει (;) Μα θα επιστρέψει, όταν δεν τον περιμένεις. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης (Επισκεφτείτε τη σελίδα της ποιητικής συλλογής του Θάνου Κουλουβάκη  ή βρείτε την στο Βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων Οσελότος )

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξεχώριζα μάτια. Όλα είχαν εκείνη την όμορφη όψη που ταίριαζε στον καθένα. Είχα δει και άλλα τέτοια μάτια στο παρελθόν όμοια με τα δικά σου, όμως δεν μου προκαλούσαν τόση αίσθηση.  Ήταν ξεχασμένα σε ένα πεζοδρόμιο που περνούσα καθημερινά, όμως άλλαζα δρόμο κάθε που τα αντίκριζα. Δεν τολμούσα να τα αγγίξω, ή δεν ήθελα. Το βλέμμα μου τα διαπερνούσε.   Ώσπου ο δρόμος μου,  με έβγαλε σε μονοπάτια που συνάντησα τα δικά σου μάτια. Δε ξέρω γιατί τα ξεχώρισα.. Ίσως γιατί έβλεπαν μέσα μου. Είχαν αυτήν την ανεξήγητη ομορφιά  που έχουν τα μάτια όταν ερωτεύεσαι, εκείνη τη λάμψη που αντανακλούσε στο σώμα μου  και με έκανε να λάμπω.  Ίσως δεν έβλεπα τα μάτια σου,αλλά εσένα· ίσως γι αυτό η μεγαλύτερη τιμωρία ήταν να μην σε κοιτάζω.  Δεν άντεχα στην σκέψη,ένιωθα σαν ένας άνθρωπος μόνος μέσα στο σκοτάδι,  που ψάχνει να βρει φως. Το δικό μου φως ήσουν εσύ. Σκέψου να υπήρχαν μόν...

Απόψε θα γράψουμε ιστορίες από εκείνες που μας έλεγαν. Μιλώντας για ήρωες ίσως γίνουμε προδότες. Κι ύστερα τα αγάλματά μας - σα θεριά - θα τους γκρεμίσουν τα άδοξα όνειρα. Θα ξεσκίσουν τα καθαρά μυαλά και τα κλειστά μάτια που - αμέριμνα - χαζεύουν. Εδώ (!) κρατάμε τον κόσμο και μπορούμε - με μανία - να τον καταστρέψουμε. Μα λησμωνώ· η καταστροφή εστί δημιουργία. Από τον Θάνο Κουλουβάκη

Είναι οδυνηρό να νιώθεις· πονούν οι ψυχές όταν αισθάνονται. Με νιώθεις; Καταλαβαίνεις - κατάλαβες άραγε ποτέ - την ένταση της οδύνης; Με μανία με έχει κυκλώσει. Άνοιξε τα παράθυρα - ίσως και τα χέρια σου - να πιάσεις το φως· έτσι, να φωτιστεί η ψυχή σου. Κι ύστερα θυμήσου που σου έλεγα διαρκώς για τις τύψεις· πώς με τρώνε και πώς με διαλύουν. Και πως κάτι βράδια μου μιλούν (;) μα δεν καταλαβαίνω αυτά τα λόγια που ξεστομίζουν. Άνοιξε τώρα τα χέρια σου και κοίταξε το φως. Βλέπεις την ψυχή μου δίπλα από εκείνο το συννεφάκι; «Σε λούζει το φως του ουρανού» Με θαυμάζει η θλίψη και μου μιλά όμορφα. Πως γίνεται να μην την αγαπάω; Χθες ξέρασα δάκρυα κι αυτή ήταν εκεί να με φροντίζει και να με παρηγορεί - μέσα στην αγκαλιά της. Το βλέπεις το συννεφάκι που κρατά την ψυχή μου; Ονομάζεται Νηνεμία κι είναι ακόμα μακρυά. Από τον Θάνο Κουλουβάκη