Rotten Poets Society

Πέφτει η βροχή· θυμίζει δάκρυ κι ας μου 'λεγες πως σε τρομάζει κι ας σ' έλουζε το άδειο σκοτάδι γνώριζες πως τη λαχταρώ. Την ακούω κάθε βράδυ· συντροφιά μου, μόνη αγάπη. Την κοιτώ τώρα σου μοιάζει (!) είναι εδώ. Μάλλον με ζάλισε η μέθη, σ' έχασα μέσα στη βροχή· βροχή ακόμα σ' αγαπώ μη φύγεις θύμισε το δάκρυ. Από τον Θάνο Κουλουβάκη

Τα γράμματά σου ξεχασμένα - αφημένα στα μικρά κουτάκια  της παλιάς βιβλιοθήκης. Λιώνει το χαρτί τους μαζί με το χρόνο. Η σκιά σου παρατημένη στο βάλτο με τα ανθρώπινα μηδέν˙ εκεί που κόντεψα εχθές να βρω και τη δική μου. Τα χέρια σου σκληρά - σχεδόν αποξηραμένα - σαν τα λουλούδια του κήπου που μου κρατούν συντροφιά. Το πρόσωπό σου γεμάτο μνήμες, γεμάτο σκιές και κομμένα λουλούδια. Το πρόσωπό σου μακρινό και φευγαλέο κρατά παρέα στα ξύλινα κουτάκια μου. Το πρόσωπό σου μου μοιάζει˙ Φοβάμαι! Φοβάμαι τις σκιές και το φάντασμά σου. Μήπως είναι εδώ; Μήπως είμαι εγώ; Από τον Θάνο Κουλουβάκη