Rotten Poets Society

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus,

Ήρθε Σεπτέμβρης και μυρίζει ο παλιός μας καιρός τραγούδι, ημίγλυκο κρασί και αποχωρισμός. Που 'σπαγες το τσιγάρο σου στη μέση να 'ναι και για τους δυο με κοίταζες και μ' αγαπούσες μα πια δεν είσαι εδώ. Που τώρα κοινωνούμε  από τον ίδιο πυρετό μέρα τη μέρα σέρνουμε τα πόδια μας στο μάρμαρο τις Κυριακές πιστεύουμε σ' έναν μικρό Θεό και τις Δευτέρες βάζουμε φωτιά στο ιερό μας. Αφήνομαι πίσω στο παρελθόν μου και στο παρόν μου δεν είμαι πια το παρελθόν μου . Γράφει η Σοφία Σταθάκη