Όσο περνάνε τα χρόνια, οι δικοί μου άνθρωποι μου λείπουν ολοένα και περισσότερο. Νιώθω την ανάγκη να βρίσκομαι κοντά τους και να περνάω χρόνο μαζί τους. Φοβάμαι ότι θα τους χάσω και δε θα προλάβω να τους πω όλα αυτά που θέλω - αν και αυτά είναι ατέλειωτα. Τελευταία σκέφτομαι έντονα τον παππού μου. Έχει αρχίσει να με επηρεάζει έντονα η έλλειψη επαφής που - λόγω των συνθηκών - επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Το τηλέφωνο δε μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση την ανθρώπινη επαφή - νιώθω πως με πνίγουν οι λέξεις που ξεπροβάλλουν από το ακουστικό. Παππού, ξέρω πως δεν πρόκειται να το διαβάσεις αυτό, μα μου λείπεις. Μου λείπουν οι συζητήσεις μας και οι ιστορίες σου. Μου λείπουν οι απογευματινοί καφέδες στο μπαλκόνι και τα αστεία σου. Μου λείπουν ακόμα και οι απόψεις σου, τις οποίες παλαιότερα συνήθιζα να υποτιμώ. Παππού, φοβάμαι ότι θα χάσω κι εσένα· φοβάμαι ότι ξαφνικά θα φύγεις και δε θα επιστρέψεις ποτέ ξανά πίσω. Φοβάμαι ότι δε θα μου πεις ξανά ιστορίες και δε θα ...
/ Ποιήματα / Μη ποιήματα / Τέχνη / Πεζογραφήματα /