Rotten Poets Society

Περνάει ο χρόνος τα ήσυχα βράδια· κι εμείς ξεχνάμε αυτά που μας πονούν. Μυρίζουμε τη νύχτα και αισθανόμαστε ζωντανοί - ενίοτε μόνοι - μέσα στο σκοτάδι της. Κρυβόμαστε στις σκιές που μας ακολουθούν. Η ψυχή μας σκιά  και το σώμα μας ανύπαρκτο. Το ρολόι χτυπάει· είναι ώρα να φύγουμε. Μα δεν έχουμε τίποτε, δε μας έχει μείνει τίποτε. Δεν έχουμε που να πάμε και το ρολόι συνεχίζει να χτυπά - υπενθυμίζοντας διαρκώς την επερχόμενη απουσία μας. Αυτό το βράδυ  που ο χρόνος περνάει θα μείνουμε πραγματικά μόνοι και το ρολόι θα πάψει να χτυπά. Από τον Θάνο Κουλουβάκη

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω το πρωί και δε θα είμαι ο εαυτός μου. Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή θα πετάξω μακριά και θα δώσω τη θέση μου σε κάποιον άλλον· κάποιον που δε γνωρίζω - που δε γνώρισα ποτέ. Φοβάμαι ότι θα φύγω απρόσμενα - χωρίς να προλάβω να πω λέξη. Φοβάμαι ότι δε θα προλάβω να δω κανέναν, να πω τίποτε απ' όλα αυτά που ήθελα να πω. Κάθε βράδυ σκέφτομαι πόσες μέρες έχουν χαθεί άσκοπα και πόσες μέρες πρόκειται να χαθούν. Είμαστε πολύ νέοι για να τρομάζουμε - κι όμως ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο. Μέσα σε ένα φόβο που πηγάζει από τα σωθικά μας και μας ξεσκίζει συνεχώς· μας αφανίζει σιγά - σιγά κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. Λιώνουμε μέσα μας· στάζουμε δάκρυα - συσσωρευμένα. Καίμε την καρδιά μας και βουλώνουμε τις αρτηρίες μας μέχρι να σκάσουμε· μέχρι να γεμίσουμε αίμα ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το αίμα που - γεμάτο δάκρυα - κυλάει στις φλέβες μας. Φοβάμαι - κι ας μην το παραδέχομαι συχνά. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω κα...