Rotten Poets Society

Της Μαρίας Παπαδοπούλου Είσαι εδώ κι όμως λείπεις.  Τα χείλη σου χαμογελούν, τα μάτια σου όμως κλαίνε. Με κοιτάς αλλά δε με βλέπεις,  με ακούς χωρίς να με προσέχεις,  σε μέρος μακρινό ταξιδεύεις και εμένα δεν με θες μαζί.  Ζω με τη σκιά σου,   με αυτό που ήσουν,   με αυτό που νόμιζα ότι ήσουν,   με αυτό που ήθελα να ήσουν. Είδα τη βαλίτσα σου έξω από την πόρτα σήμερα.  Φεύγει το φάντασμα σου,  κι εγώ δεν ξέρω  τι περισσότερο με πονά· ότι δεν θα είσαι πια εδώ,  ή ότι ποτέ πραγματικά δεν ήσουν. Η αξόδευτη αγάπη με βαραίνει,  τα αν και τα γιατί στοιχειώνουν κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάρε με μαζί σου· κι ας περπατήσουμε σε δρόμους παράλληλους,  κι ας φτάσουμε σε διαφορετικό προορισμό.  Αρκεί να ξέρω ότι η σκιά σου είναι ακόμα εκεί. *Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια αγγλικών. Γράφει διηγήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Το βιβλίο της «Η ζωή από το τζάμι περνά» εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λέμβος και βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία Ο Πολίτης, Ιανός, Πολιτεία, Bookplus,

Click by James Kalligerakis Δύο σκιές περιπλέκονται στις μέρες· γίνονται οι ώρες δαίμονες, τα λεπτά θηλιά, διάβολος οι ζωές. Λαξεύω το μυαλό μου· κυνηγώ άυλους εχθρούς, φοβερίζω το αύριο μήπως και κατορθώσω ν' αφανίσω το τέλος. Κι αν τύχει να το δω εύχομαι να είμαι παρατηρητής κι όχι συμμέτοχος στην οδύνη της ματαίωσης. Δύο σκιές με καταδιώκουν τα βράδια. Η μία δική μου· τη βλέπω, την αναγνωρίζω. Η άλλη... αναπαράσταση του ξεχασμένου χθες, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, των μοναχικών μου σκέψεων. Κι εγώ; εξαφανίζομαι, εξαϋλώνομαι, χάνομαι. Δύο σκιές· και οι δυο δικές μου. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Λείπεις απόψε· σιωπή και σκέψεις κυριεύουν το μυαλό μου ήσουν και θα 'σαι μια ζωή το όνειρό μου. Πού είσαι απόψε; Πού ήσουν χθες; Μάδησα ένα τριαντάφυλλο. Μάτωσα όπως το κρατούσα. Τα φύλλα έπαιρνε ο αέρας και τα 'ριχνε στο λιμάνι. Είναι απόγευμα κι εσύ είσαι απούσα. Γράφει ο Γιώργος Μπαστάκης

Φταίει η ώρα του αποχωρισμού, το στερνό αντίο, τα τρία τελευταία δάκρυα, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα. Ίσως φταίει η παρουσία σου, τα μάτια σου, τα αποξηραμένα λουλούδια μας κι η μυρωδιά σου. Φταίει ο ουρανός, το φως, οι φωνές, τα βιαστικά βλέμματα. Ίσως φταίω εγώ• το μυαλό μου, το κορμί μου, το μέσα μου - που δε σταματά να βουλιάζει. Άραγε εσύ φταις; Ποτέ! Ούτε για την απουσία σου δε θα τολμούσα να πω ότι ευθύνεσαι. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης 

Η απουσία πονάει· ήρεμη και μελαγχολική  μας κατασπαράσσει  - κατοικεί στους πόνους της ψυχής. Η απουσία σου πονάει· πονάει περισσότερο από την «απουσία» - γιατί είναι δικιά σου. Η απουσία μου· έχει γεμίσει από  αυτήν την ουσία που ορίζεται ως «μοναξιά». Η απουσία μας - όμως - είναι απούσα. Από τον Θάνο Κουλουβάκη (Read More Here)

Περνάει ο χρόνος τα ήσυχα βράδια· κι εμείς ξεχνάμε αυτά που μας πονούν. Μυρίζουμε τη νύχτα και αισθανόμαστε ζωντανοί - ενίοτε μόνοι - μέσα στο σκοτάδι της. Κρυβόμαστε στις σκιές που μας ακολουθούν. Η ψυχή μας σκιά  και το σώμα μας ανύπαρκτο. Το ρολόι χτυπάει· είναι ώρα να φύγουμε. Μα δεν έχουμε τίποτε, δε μας έχει μείνει τίποτε. Δεν έχουμε που να πάμε και το ρολόι συνεχίζει να χτυπά - υπενθυμίζοντας διαρκώς την επερχόμενη απουσία μας. Αυτό το βράδυ  που ο χρόνος περνάει θα μείνουμε πραγματικά μόνοι και το ρολόι θα πάψει να χτυπά. Από τον Θάνο Κουλουβάκη

Ας κλάψουμε·  ας αφήσουμε τα δάκρυα  να γεμίσουν το κενό πρόσωπό μας.  Κι ύστερα ίσως επέλθει η λύτρωση  (;)  Μη φοβάσαι τα δάκρυα· αυτά θα επιτρέψουν στη ψυχή σου να ζήσει ελεύθερη  - έστω και για περιορισμένο χρόνο.  Κλείσε τα μάτια σου και άφησε το μυαλό σου να σε παρασύρει σε άσκοπες σκέψεις. Βρίσκεσαι σε μία άβυσσο σκέψεων και συναισθημάτων. Νιώθεις και είσαι εντελώς μόνος στα άδυτα της ψυχής σου. Μη φοβάσαι· τα δάκρυα θα απαλύνουν τον πόνο σου και θα πάρουν μαζί τους τα σημάδια της θλίψης σου. Νιώθεις αδύναμος μα είσαι δυνατός. Έχεις τη δύναμη να επιτρέψεις στον εαυτό σου να εκτεθεί - άφησέ τον να το απολαύσει! Κι αν η μοναξιά σε πνίξει, σε τραβήξει βαθιά μέσα στην άβυσσο, αγάπησέ την· αγάπησε τον εαυτό σου και η μοναξιά θα σου κρατάει συντροφιά. Τις νύχτες - όταν χάνεις κομμάτια της καρδιάς σου - αυτή θα είναι εκεί να σε παρηγορεί. «Σ' αγαπώ...» θα ψελλίζει. «Σ' αγαπώ» θα της λες κι εσύ. Από τον Θάνο Κουλουβάκη