Για κάποιο λόγο ανεξήγητο, κάθε φορά ρίγος διαπερνά την ύπαρξη μου και χωρίς καν να κοιτάξω, ξέρω πως είσαι εδώ. Είναι φορές που η οπτική επαφή είναι περιττή, μιας και την ψυχοσυναλλαγή αναλώνει, εμποδίζει, αλλοτριώνει, φθείρει. Αν όμως οι ψυχές μας είναι άφθαρτες, πως είναι αυτό το πράγμα εφικτό; κ ε ν ό Ένα στίγμα στο άφθαρτο σου είναι πλέον η ύπαρξη μου· βέβαια, δεν ήταν ανάγκη αφού στην καρδιά μου με το καρμπόν του πόνου αποτυπώθηκε η μορφή σου και δεν είσαι πια εδώ. Αν όμως εσύ απουσιάζεις, τι μου προξενεί το ρίγος αυτό; Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε τη Ρένια στο Instagram και στο GoοdReads )
/ Ποιήματα / Μη ποιήματα / Τέχνη / Πεζογραφήματα /