Rotten Poets Society

Click: Χριστίνα Μαυρίκη Άκουσε, εγώ θα ήθελα να μείνεις μαζί μου σήμερα και αύριο και παραπέρα από το αύριο· όμως - συγχώρεσε με - δεν ξέρω να ορίζω το χρόνο. Θα ήθελα να μοιραστούμε το ίδιο ποτήρι, τα ίδια τσιγάρα, τις ίδιες σκέψεις· να καταναλώνουμε τις ίδιες ποσότητες αλκοολούχων ποτών και να μεθάμε το ίδιο. Να πάμε βόλτες, μεγάλες βόλτες και να σταματάμε δύο βήματα πριν το κενό μας καταπιεί και γίνουμε ένα με το τίποτα . Να τρακάρουμε τις ιδέες μας και να τις παρατάμε εκεί, κατεστραμμένες, μόλις φτιάξουμε καινούργιες. Να κοιτάμε τη θέα από το βουνό που είχες ερωτευθεί όταν ήσουν μικρή και να το ερωτεύομαι κι εγώ. Να μιλάμε στη θάλασσα κι εκείνη να μας χαιρετά· να της δίνουμε όρκους αιώνιας αφοσίωσης κι εκείνη να μην μας πιστεύει. Να αγγίζω τα μαλλιά σου ενώ χορεύουν στον αέρα. Να μαγεύουν τη φύση, να την εξαφανίζουν. Άκουσε, μείνε εδώ· σήμερα, αύριο και παραπέρα από το αύριο. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Νομίζουμε πως είμαστε Θεοί, όμως ξεχνάμε την ανθρώπινη υπόστασή μας. Βαπτίζουμε τους εαυτούς μας ισχυρούς και σπαταλάμε τις δυνάμεις μας, διότι νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο προοδεύουμε. Ύστερα, ο απώτερος σκοπός μας είναι να επικρατήσουμε. Ανάμεσα σε ποιους όμως; Μιλάμε , μιλάμε, μιλάμε... Κουραζόμαστε και σταματάμε. Κι ύστερα μιλάμε ξανά. Έχω κουραστεί να μιλάω. Έχω κουραστεί να ακούω. Όμως, κυρίως, έχω κουραστεί να διαλύω τις καλύτερες μέρες. Μακάρι να μην είχα σπάσει εκείνες τις μέρες, εκείνες τις ιδέες, εκείνα τα όνειρα (σου). Περιμένω τώρα να ακούσω ξανά μερικές από εκείνες τις ιδέες, να δω τις όμορφες μέρες και να ατενίζουμε τα όνειρα (μας). Κι αυτή τη φορά - στο υπόσχομαι - δε θα τα σπάσω... Από τον Θάνο Κουλουβάκη