Rotten Poets Society

Πιάσε μια ηλιαχτίδα, κοιμήσου με το φως· άφησέ το να σε κάψει - αν χρειαστεί. Να καούν τα φτερά σου, να γίνεις ένα με τη γη. Να πέσεις· κι ίσως να μη σηκωθείς. Νιώσε το χώμα στο πρόσωπο, τα κύματα στο σώμα, το πορφυρό μου δώρο που ονομάζεται αίμα. Νιώσε τα χέρια του - σε αγκαλιάζουν - η ανάσα του πάνω απ' τους ώμους σε ζεσταίνει. Φωνάζουν τα βουνά, μιλούν οι στάχτες. Βουβοί οι άνθρωποι - αμίλητοι προσμένουν. Κι Αυτός τους εξαπατά· φεύγει (;) Μα θα επιστρέψει, όταν δεν τον περιμένεις. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης (Επισκεφτείτε τη σελίδα της ποιητικής συλλογής του Θάνου Κουλουβάκη  ή βρείτε την στο Βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων Οσελότος )

Φοβάμαι τη νύχτα. Φοβάμαι το σκοτάδι· έρχεται σαν το θάνατο - αθόρυβα και πονηρά. Τι κι αν ο θάνατος είναι μία ατέλειωτη νύχτα; Μέσα σε αυτή, λίγοι βρίσκουν συντροφιά. Δύσκολα μπορεί κάποιος να εξοικειωθεί μαζί της (πόσο μάλλον να την αγαπήσει). Όλα είναι θάνατος. Όλα είναι μία απέραντη νύχτα. Η ημέρα είναι απλά μία ψευδαίσθηση, ένας μύθος δημιουργημένος από τον κοινό θνητό... Για να ξεφύγει από το αιώνιο χάος! Από τη Μαρία Μαραβέλια 

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω το πρωί και δε θα είμαι ο εαυτός μου. Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή θα πετάξω μακριά και θα δώσω τη θέση μου σε κάποιον άλλον· κάποιον που δε γνωρίζω - που δε γνώρισα ποτέ. Φοβάμαι ότι θα φύγω απρόσμενα - χωρίς να προλάβω να πω λέξη. Φοβάμαι ότι δε θα προλάβω να δω κανέναν, να πω τίποτε απ' όλα αυτά που ήθελα να πω. Κάθε βράδυ σκέφτομαι πόσες μέρες έχουν χαθεί άσκοπα και πόσες μέρες πρόκειται να χαθούν. Είμαστε πολύ νέοι για να τρομάζουμε - κι όμως ζούμε μία ζωή μέσα στο φόβο. Μέσα σε ένα φόβο που πηγάζει από τα σωθικά μας και μας ξεσκίζει συνεχώς· μας αφανίζει σιγά - σιγά κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. Λιώνουμε μέσα μας· στάζουμε δάκρυα - συσσωρευμένα. Καίμε την καρδιά μας και βουλώνουμε τις αρτηρίες μας μέχρι να σκάσουμε· μέχρι να γεμίσουμε αίμα ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το αίμα που - γεμάτο δάκρυα - κυλάει στις φλέβες μας. Φοβάμαι - κι ας μην το παραδέχομαι συχνά. Φοβάμαι πολύ τις νύχτες. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω κα...

Πρόβλημα, συναγερμός, πανικός, καταστροφή, χάος... Τρέμεις, τρέχεις, κλαις, σταματάς... Πως αντιμετωπίζεται τελικά ένα πρόβλημα; Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ή μήπως κανένας; Τι κι αν οι λύσεις  αποτελούν ψευδαισθήσεις, που δημιουργήθηκαν  από τον «κοινό Θνητό»; (Λύσεις  που ίσως του προσφέρουν εφήμερη λύτρωση) Κι έπειτα; Χάος... Ένα κύκλος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί.  Είμαστε καταδικασμένοι· φυλακισμένοι  στα δικά μας λάθη  και πάθη. Ποια θα μπορούσε  να είναι η έξοδος; Ο θάνατος; Μπορεί και όχι... Κι αν η ψυχή μας  δεν καταφέρει να ελευθερωθεί ποτέ; Ίσως μείνουμε αιώνια φυλακισμένοι  ακόμη και μετά από την απελευθέρωση από τούτη την καταραμένη σάρκα. Από τη Μαρία Μαραβέλια (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Έκλεισα τα μάτια· οι σκέψεις κινούνταν μέσα στο μυαλό μου τόσο γρήγορα που σχεδόν μπορούσα να τις ακούσω. Το βλέμμα σου ήταν παγωμένο - όπως τότε. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα που δεν έφευγε από πάνω μου. Τότε είχα ευχηθεί να μην ξαναδώ άλλο τέτοιο βλέμμα στη ζωή μου - όμως τώρα μου λείπει κάπως. Μάλλον είναι που οι μέρες κυλούν αργά και τα μάτια των ανθρώπων λένε ψέματα που με τρομάζουν. Ή μάλλον είναι ο δικός μου φόβος που μου γεννούν όλα τα μάτια ανεξαιρέτως. Με πυροβολούν τα μάτια - μία στο στήθος, μία στο κεφάλι· δε με αφήνουν να ανασάνω. Τα βλέπω παντού να γυρνούν γύρω μου και να με εξετάζουν - λες και είμαι ένα ακόμη ιατρικό πείραμα που πρόκειται σύντομα να αποτύχει. Κι εσύ (;) Δε μιλάς πια· ούτε μπορείς να με ακούσεις. Το βλέμμα σου χάθηκε - βυθίστηκε. Με άφησε να μάχομαι με άλλα - παλλόμενα - βλέμματα, που δε παύουν να με χτυπούν. Ύστερα θα ζητήσεις να μη σταματήσω να τα κοιτώ, να τα εξετάζω κι εγώ - όπως κάνουν κι αυτά. Όμως, αλήθεια, κουράστηκα να εξετάζω· κουρ...

Τη μέρα εκείνη έλιαζε· ένδειξη ότι το καλοκαίρι δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ήταν Σεπτέμβρης - ο μήνας που γεννήθηκα - και είχα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Τα πάντα γύρω μου ήταν όμορφα και γυάλιζαν κάτω από το φως του καλοκαιρινού ήλιου. Στάθηκα και κοίταξα τη θάλασσα· ήταν γοητευτική μα εξέπεμπε μια πρωτόγνωρη μελαγχολία. Σταδιακά η μέρα έφευγε και το σκοτάδι έπεφτε. Ο αέρας μύριζε σαγηνευτικά λόγω του αρώματος των νυχτολούλουδων που κυριαρχούσαν στο επαρχιακό τοπίο.  Το τηλέφωνο χτύπησε· με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να αποχωρήσω γρήγορα. Δεν κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί. Η ηρεμία της μέρας, που είχε πλέον φύγει, δε μου επέτρεπε να ξεφύγω. Μα εκείνη τα κατάφερε· ξέφυγε ήρεμα - σ' ένα νοσοκομειακό κρεβάτι.  Κοιμήθηκε στην αγκαλιά του πριν πει το τελευταίο της «αντίο». Εκείνος τρόμαξε και δεν πρόλαβε να την αποχαιρετήσει πριν φύγει. Ήταν, όμως, εκεί να την παρηγορεί και να εξαλείφει το φόβο για το άγνωστο που παραμόνευε στην ατμόσφαιρα. Δεν πρόλαβε να της πει ότι την σ...

Πάντα ένιωθα πως η ζωή μου είναι μια ταινία· μια κλασσική - δραματική -  έγχρωμη κινηματογραφική κατασκευή. Μα ποιο θα μπορούσε να είναι το τέλος της; Ο θάνατος; Μήπως η ζωή μετά το θάνατο;  Ή τίποτα από τα δυο; Τι και αν η ταινία μου σταματούσε στη μέση χωρίς εξήγηση από τον σεναριογράφο. Τι κι αν άφηνε το κοινό - προκαλώντας του δέος - με αναπάντητα ερωτήματα· δίνοντας ένα καταθλιπτικό άρωμα με τραγούδια στενάχωρα και μοναχικά - όπως η ζωή μου. Όπως οι ζωές μας... Ποια η διάφορα μίας απλής ταινίας με τη ζωή; Υπάρχει όντως διάφορα ανάμεσα σε αυτά τα δρώμενα με συγκεκριμένο χρόνο λήξης; Τι κι αν όλες οι ταινίες σταματήσουν αυτή τη στιγμή; Χωρίς πόνο... Χωρίς υπότιτλους τέλους; Από τη  Μαρία Μαραβέλια   (Επιμέλεια Κειμένου: Θάνος Κουλουβάκης)

Α γαπητή Ζωή,    Σκεφτόμουν από καιρό να σου γράψω. Έχουμε να συζητήσουμε πολλά θέματα, παρ' όλο που δεν στο είπα ποτέ. Το αμέλησα διότι πήρα ως δεδομένο την αιώνια ύπαρξή σου. Νόμιζα ότι θα έχω το χρόνο να μιλήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον - όμως κατάλαβα ότι ο χρόνος φεύγει βιαστικά - κι εσύ (όπως κι εγώ) χανόμαστε στο πέρασμά του.   Ξέρεις πως πάντοτε σε φοβόμουν· ελπίζω να μη σε προσβάλει αυτό. Άλλωστε, εσύ έχεις τόσους υποστηρικτές - τόσους ανθρώπους να σε αγαπούν. Δε σε μισώ· ωστόσο η αγάπη μου δεν είναι δεδομένη. Συχνά με τρομάζεις, κατάλαβες; Κι αυτό με απωθεί - όσο να 'ναι - από το να σε υποστηρίζω.  Ας περάσουμε, όμως, στην ουσία, τι λες κι εσύ; Με έχεις κουράσει· μια σε χάνω, μια σε βρίσκω. Κι όταν σε βρίσκω δε μπορώ να σε κρατήσω. Μη μου ζητάς, λοιπόν, να σε λατρέψω και να σε προσκυνήσω. Έπειτα, τρέχεις τόσο γρήγορα· δε σε προφταίνω! Γιατί με τραβάς μαζί σου;  Θέλω να σου ζητήσω να σταματήσεις κάποια στιγμή, να ξαποστάσεις, να ξεκ...

Συχνές οι συζητήσεις περί ζωής και θανάτου· ανέκαθεν απασχολούσαν τον άνθρωπο, άλλωστε, τα ζητήματα οι απαντήσεις των οποίων ήταν αμφίβολης προέλευσης και γνησιότητας. Μας προκαλεί περιέργεια το «μετά» και το «πριν» ενώ - ίσως - ξεχνάμε το «τώρα». Ατέρμονες σκέψεις και αναζητήσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν σε κανένα βάσιμο συμπέρασμα. Θέματα σκοτεινά που ξυπνούν την - κατά τα άλλα κοιμισμένη - φαντασία μας· κολάζουν τις σκέψεις και μπερδεύουν το μυαλό - έτσι δεν είναι; Αλλοιώνουν την καθημερινότητα και τη γεμίζουν αβεβαιότητα. Έχουμε ανάγκη, όμως, να ανοίγουμε το κουτί της Πανδώρας - κι ας ξέρουμε πως είναι καταστροφικό. Όσοι ασχολήθηκαν με το θάνατο, εν τέλει, τον πλησίασαν τρομακτικά. Κι εμείς είμαστε νέοι ακόμα - κι ας νιώθουμε γερασμένοι ενίοτε. Μα όσο κι αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε, να χαθούμε στο «σήμερα», τόσο τραβάμε το άγνωστο κοντά μας. Οι άνθρωποι - εμείς - είμαστε εγκλωβισμένοι στην εφήμερη πραγματικότητα, που πλάθουμε. Η ύπαρξή της είναι αναγκαία για να μας κρατά...