Rotten Poets Society

Μία γόπα στην άκρη του πεζοδρομίου, ένα τσαλακωμένο εισιτήριο, ένα χαρτάκι, μία απόδειξη... Περπατώ και κοιτάζω το δρόμο· μου προξενεί ενδιαφέρον να βλέπω αυτά που πετούν οι άνθρωποι κάτω - κι ας με τρομάζουν ορισμένες φορές. Βλέπω χιλιάδες χαρτάκια που η χρησιμότητά τους έχει πλέον χαθεί. Αυτό που έχει απομείνει είναι το υλικό - η υλική τους υπόσταση. Γίνονται σκουπίδια στα μάτια των ανθρώπων αυτά που πριν μερικές ώρες ή μέρες ήταν σημαντικά. Πατούν τα αποτσίγαρα για να σβήσουν· αυτά που μερικά δευτερόλεπτα πριν έβαζαν στο στόμα τους και απολάμβαναν με θράσος. Αυτά που κρατούσαν με έπαρση και νόμιζαν ότι τους πρόσδιδαν κύρος και σιγουριά. Θεωρούμε ότι πετάμε κάτω μονάχα αντικείμενα· διότι δεν έχουν συνείδηση και η αξία τους είναι απελπιστικά μικρή. Όμως, οι άνθρωποι ξέρουν να πετούν λέξεις. Οι λέξεις εκτοξεύονται στον αέρα κι ύστερα προσγειώνονται στο δρόμο - ακριβώς όπως τα μικρά μας σκουπιδάκια. Απλώς, ενίοτε, στο διάβα τους τραβούν άλλους και τους γειώνουν. Ύστερα βρίσκοντ...

Δες τη ζωή σου μέσα από μία μικρή οθόνη· το γυαλί θα καθαρίσει τα κενά και θα φέρει στη θύμησή σου γεγονότα που είχες θάψει βαθιά μέσα στο μυαλό σου. Άφησε τον εαυτό σου να χαθεί στα άδυτα της κριτικής σου σκέψης, η οποία - αυτή τη φορά - κρίνει μονάχα εσένα. Έτσι, επίτρεψε στον εαυτό σου να δει καθαρά - πέρα από το βωμό της δικής σου υποκειμενικής σκοπιάς. Κι έπειτα νιώσε την αλλαγή, νιώσε τη μεταβολή που επιφέρει ο χρόνος και η σκέψη σου. Άγγιξε - αν χρειαστεί - τον εαυτό σου για να νιώσεις την αλλαγή που βιώνεις, που σκίζει το μυαλό σου για να το μεγαλώσει. Μπορεί να τρομάξεις, όμως μη διακόψεις την αλλαγή· αυτή είναι παντού και δε θα κατορθώσεις να την κρατήσεις μακριά. Θα σε ακολουθεί και θα στοιχειώνει τις μέρες και τους ανθρώπους γύρω σου. Θα βρίσκεται εκεί να σου υπενθυμίζει την παρουσία της και την ανάγκη εφαρμογής της. Κι έπειτα, όταν θα είναι δίπλα σου, θα πηδήξει πάνω σου και θα βλέπεις τον εαυτό σου - λες και είσαι κάποιος άλλος. Δε θα αναγνωρίζεις πτυχές σου, όμως...

Τη μέρα εκείνη έλιαζε· ένδειξη ότι το καλοκαίρι δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ήταν Σεπτέμβρης - ο μήνας που γεννήθηκα - και είχα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Τα πάντα γύρω μου ήταν όμορφα και γυάλιζαν κάτω από το φως του καλοκαιρινού ήλιου. Στάθηκα και κοίταξα τη θάλασσα· ήταν γοητευτική μα εξέπεμπε μια πρωτόγνωρη μελαγχολία. Σταδιακά η μέρα έφευγε και το σκοτάδι έπεφτε. Ο αέρας μύριζε σαγηνευτικά λόγω του αρώματος των νυχτολούλουδων που κυριαρχούσαν στο επαρχιακό τοπίο.  Το τηλέφωνο χτύπησε· με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να αποχωρήσω γρήγορα. Δεν κατάλαβα αμέσως τι είχε συμβεί. Η ηρεμία της μέρας, που είχε πλέον φύγει, δε μου επέτρεπε να ξεφύγω. Μα εκείνη τα κατάφερε· ξέφυγε ήρεμα - σ' ένα νοσοκομειακό κρεβάτι.  Κοιμήθηκε στην αγκαλιά του πριν πει το τελευταίο της «αντίο». Εκείνος τρόμαξε και δεν πρόλαβε να την αποχαιρετήσει πριν φύγει. Ήταν, όμως, εκεί να την παρηγορεί και να εξαλείφει το φόβο για το άγνωστο που παραμόνευε στην ατμόσφαιρα. Δεν πρόλαβε να της πει ότι την σ...

Τη θυμάσαι εκείνη την κοπέλα; Ναι, εκείνη που φορούσε ολόκληρο το περσινό καλοκαίρι μακρυμάνικα μπλουζάκια και φούτερ.  Θυμάσαι ποιο ήταν το όνομά της; Ίσως κι εμένα να μου διέφευγε κάποιες στιγμές. Δεν το είχαμε αναφέρει, άλλωστε, αρκετές φορές για να το θυμάμαι. Θυμάσαι το περίεργο τετράδιο που κρατούσε; Αυτό που είχε πάντοτε μαζί της και ποτέ δεν την είχαμε δει χωρίς αυτό. Ξέρεις, κρατούσε σημειώσεις - την είχα δει - αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Ήταν κάπως περίεργη, δεν αντιλέγω· όμως κι εμάς μας αποκαλούν περίεργους, μην το ξεχνάς. Ίσως για άλλους λόγους, όμως η στάμπα παραμένει πάνω μας - όπως και πάνω σ' εκείνη.  Είχαμε - δεν είχαμε ανταλλάξει μερικές κουβέντες· δε μπορώ να θυμηθώ, ειλικρινά. Θυμάμαι πάντως ότι κάποια στιγμή την είχα ρωτήσει τι έγραφε διαρκώς σ' αυτό το μικρό τετράδιο. Αλλά εκείνη απλώς χαμογέλασε και έφυγε βιαστικά. Δε μπορούσε να κρύψει τη χαρά που έλαβε αυτή μου την ερώτηση. Κάποια άλλη φορά, θυμάμαι την είχα ρωτήσει αν είναι καλά· τ...

Δε σε πιστεύω μαμά· γιατί έλεγες πως υπάρχουν άνθρωποι που μ' αγαπούν και θα μ' αγαπούν για πάντα. Αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα τους ψάχνω. Συνήθιζες να μου λες πως είμαι ξεχωριστός, αλλά ποτέ δε μου είπες ότι κάποιοι βαπτίζουν το «ξεχωριστό» περίεργο. Δε σε πιστεύω μαμά· γιατί οι άνθρωποι γύρω μου διαρκώς μειώνονται αντί να πληθαίνουν. Γιατί χάνονται και δε μπορώ να τους βρω - εξαφανίζονται. Έρχονται να μου δώσουν ελπίδα και μου την παίρνουν ξαφνικά - δίχως να με προετοιμάσουν. Δε σε πιστεύω μαμά· μεγάλωσα και τα όνειρά μου γκρεμίστηκαν. Πίστεψα ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, όμως τελικά δε μπορώ να αλλάξω κανέναν. Μονάχα εφιάλτες βλέπω πια και δεν κοιμάμαι τις νύχτες. Δε σε πιστεύω μαμά· γιατί μου είπες πως πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι καλοί μαζί μου. Όμως εγώ βλέπω τον καθένα να κοιτάει το συμφέρον του και να διαλύει τα πάντα στο διάβα του - χωρίς καμία απολύτως αναστολή. Συγγνώμη μαμά· δεν έγινα αυτό που ονειρευόσουν. Νιώθω μόνος και κλαίω συχνά, κατάλαβες. Κάθομ...