Rotten Poets Society

Τ ου Θ άνου  Κ ουλουβάκη Η μορφή σου με κυνηγάει τις νύχτες· με γεμίζει με απατηλά όνειρα και χαμένες ελπίδες. Η μορφή σου βρίσκεται παντού γύρω μου· γεννά νοσταλγικά επεισόδια που φορτώνουν την καρδιά μου με πόθο. Ταράζεται ο ύπνος μου από την παρουσία σου. Όμως ποτέ δε μπορώ να τη δω, να την αισθανθώ, να την αγκαλιάσω. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την πύρινη ακτίνα του έρωτα να με τρυπά  και να καίει ολόκληρο το κορμί μου. Ονειρεύομαι την αιωνιότητα που δημιουργούν οι έλξεις· επιτρέπουν στους ανθρώπους να την αισθανθούν - μονάχα για λίγες στιγμές - και ύστερα την παίρνουν μακριά για πάντα. Μπαλκόνι, τσάι, ίσως κονιάκ. Ζακέτα, τσιγάρα. Η παρουσία σου  - ή οι παρουσίες σας.

Τα Σάββατα η μεθυσμένη πόλη υποδέχεται στην αγκαλιά της τους εραστές. Κι οι εραστές δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό τους, γι’αυτήν τη μία νύχτα. • Τα μπαρ της πλήξης συνθέτουν το σκηνικό ενός -σχεδόν- έρωτα (του δικού μας) με θαμώνες αδιάφορους, συζητήσεις ανάλαφρες και καταπιεσμένο εκνευρισμό. • Μα οι συναντήσεις μας τόσο συμπτωματικές ελάχιστα τυχαίες θα βάλουν και πάλι την άνω τελεία στην ιστορία μας. • Το καθιερωμένο τσούγκρισμα των ποτηριών, η τράκα απ’τα τσιγάρα σου, κι ο χαμηλός φωτισμός ίσως είναι -τελικά- μόνο αφορμές. • Ό,τι παλεύω να ξεχάσω -έξι μέρες τώρα- βάζει ξανά  φωτιά στην ανόητη καρδιά μου. (Μάλλον αυτό είναι το τίμημα, για να νιώσουμε λίγο ζωντανοί, πριν το κενό της Κυριακής μας.) Γράφει η Χριστίνα Π.

Αφήνω την πόλη του έρωτα να σκάψει το μυαλό μου και να το γεμίσει  με φαντασιώσεις και όνειρα. Να εισβάλει στα κύτταρα μου και να τα εκφυλίσει, να τα αποδυναμώσει, να τα κάνει δικά της. Αφήνω το ναό της ηδονής, που σκοτώνει τους νεαρούς πολέμαρχους της ηθικής, να με κερδίσει. Λατρεμένοι μου Θεοί του έρωτα, της αίσθησης, της ύπαρξης, της σάρκας γεμίστε με κι απόψε με σκέψεις πάθους και οράματα. Να διαλύσω τους ηθικολόγους, να εμφανίσω τη γύμνια μου  μπροστά στα μάτια τους και να γίνουν αυτόχειρες. Λατρεμένοι μου Θεοί (!) ελάτε πιο κοντά να σας αγγίξω - να αρπάξω το πάθος σας. Να αποβάλω τους κανόνες  και να γεμίσω - με ορμή - τα μυαλά τους με έξαψη. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης