Πιάσε μια ηλιαχτίδα, κοιμήσου με το φως· άφησέ το να σε κάψει - αν χρειαστεί. Να καούν τα φτερά σου, να γίνεις ένα με τη γη. Να πέσεις· κι ίσως να μη σηκωθείς. Νιώσε το χώμα στο πρόσωπο, τα κύματα στο σώμα, το πορφυρό μου δώρο που ονομάζεται αίμα. Νιώσε τα χέρια του - σε αγκαλιάζουν - η ανάσα του πάνω απ' τους ώμους σε ζεσταίνει. Φωνάζουν τα βουνά, μιλούν οι στάχτες. Βουβοί οι άνθρωποι - αμίλητοι προσμένουν. Κι Αυτός τους εξαπατά· φεύγει (;) Μα θα επιστρέψει, όταν δεν τον περιμένεις. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης (Επισκεφτείτε τη σελίδα της ποιητικής συλλογής του Θάνου Κουλουβάκη ή βρείτε την στο Βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων Οσελότος )
/ Ποιήματα / Μη ποιήματα / Τέχνη / Πεζογραφήματα /