Rotten Poets Society

Όταν τα σώματα - μέσα στη μέθη τους - καλούν τον θεό του έρωτα να τα συντροφεύσει· όταν αφήνονται - ελεύθερα πια από λαβύρινθους - να εκφραστούν, να βαδίσουν, να συντριβούν τότε στ' αλήθεια αισθάνονται το άγγιγμα, την έλξη, το πάθος. Γυμνά τυλίγονται μέσα στα σαρκικά δεσμά· καίγονται αιώνια από το πάθος της στιγμής - ή της ανάμνησης. Μέχρι να είναι «μη σώματα» και να τριγυρνούν στον κόσμο σαν σκιές· να τις βλέπουν οι άνθρωποι στα όνειρα τους και να αισθάνονται την έλξη. Να πεθαίνουν από τον πόθο εκεί την ώρα της οδύνης ή της ηδονής. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Απόψε θέλω να πω ένα τραγούδι· θέλω να μιλήσω στο σκοτάδι, για τη ζωή μου και τις αβάστακτες νύχτες. Απόψε θέλω να πω μια προσευχή· θέλω να φωνάξω στο φεγγάρι, να το κοιτάξω κι ύστερα να αποκοιμηθώ. Απόψε θέλω να πετάξω· κουράζουν τα κελιά κι η ψυχή - μονάχη - προσμένει την ελευθερία. Απόψε αισθάνομαι ελεύθερος· το σώμα μου κελί μα η ψυχή πετάει μακρυά. Της επέτρεψα - μονάχα γι' απόψε - να βγει μια βόλτα. Από τον Θάνο Κουλουβάκη