Μία γόπα στην άκρη του πεζοδρομίου, ένα τσαλακωμένο εισιτήριο, ένα χαρτάκι, μία απόδειξη... Περπατώ και κοιτάζω το δρόμο· μου προξενεί ενδιαφέρον να βλέπω αυτά που πετούν οι άνθρωποι κάτω - κι ας με τρομάζουν ορισμένες φορές. Βλέπω χιλιάδες χαρτάκια που η χρησιμότητά τους έχει πλέον χαθεί. Αυτό που έχει απομείνει είναι το υλικό - η υλική τους υπόσταση. Γίνονται σκουπίδια στα μάτια των ανθρώπων αυτά που πριν μερικές ώρες ή μέρες ήταν σημαντικά. Πατούν τα αποτσίγαρα για να σβήσουν· αυτά που μερικά δευτερόλεπτα πριν έβαζαν στο στόμα τους και απολάμβαναν με θράσος. Αυτά που κρατούσαν με έπαρση και νόμιζαν ότι τους πρόσδιδαν κύρος και σιγουριά. Θεωρούμε ότι πετάμε κάτω μονάχα αντικείμενα· διότι δεν έχουν συνείδηση και η αξία τους είναι απελπιστικά μικρή. Όμως, οι άνθρωποι ξέρουν να πετούν λέξεις. Οι λέξεις εκτοξεύονται στον αέρα κι ύστερα προσγειώνονται στο δρόμο - ακριβώς όπως τα μικρά μας σκουπιδάκια. Απλώς, ενίοτε, στο διάβα τους τραβούν άλλους και τους γειώνουν. Ύστερα βρίσκοντ...
/ Ποιήματα / Μη ποιήματα / Τέχνη / Πεζογραφήματα /