Rotten Poets Society

Click: Χριστίνα Μαυρίκη Άκουσε, εγώ θα ήθελα να μείνεις μαζί μου σήμερα και αύριο και παραπέρα από το αύριο· όμως - συγχώρεσε με - δεν ξέρω να ορίζω το χρόνο. Θα ήθελα να μοιραστούμε το ίδιο ποτήρι, τα ίδια τσιγάρα, τις ίδιες σκέψεις· να καταναλώνουμε τις ίδιες ποσότητες αλκοολούχων ποτών και να μεθάμε το ίδιο. Να πάμε βόλτες, μεγάλες βόλτες και να σταματάμε δύο βήματα πριν το κενό μας καταπιεί και γίνουμε ένα με το τίποτα . Να τρακάρουμε τις ιδέες μας και να τις παρατάμε εκεί, κατεστραμμένες, μόλις φτιάξουμε καινούργιες. Να κοιτάμε τη θέα από το βουνό που είχες ερωτευθεί όταν ήσουν μικρή και να το ερωτεύομαι κι εγώ. Να μιλάμε στη θάλασσα κι εκείνη να μας χαιρετά· να της δίνουμε όρκους αιώνιας αφοσίωσης κι εκείνη να μην μας πιστεύει. Να αγγίζω τα μαλλιά σου ενώ χορεύουν στον αέρα. Να μαγεύουν τη φύση, να την εξαφανίζουν. Άκουσε, μείνε εδώ· σήμερα, αύριο και παραπέρα από το αύριο. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Τα Σάββατα η μεθυσμένη πόλη υποδέχεται στην αγκαλιά της τους εραστές. Κι οι εραστές δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό τους, γι’αυτήν τη μία νύχτα. • Τα μπαρ της πλήξης συνθέτουν το σκηνικό ενός -σχεδόν- έρωτα (του δικού μας) με θαμώνες αδιάφορους, συζητήσεις ανάλαφρες και καταπιεσμένο εκνευρισμό. • Μα οι συναντήσεις μας τόσο συμπτωματικές ελάχιστα τυχαίες θα βάλουν και πάλι την άνω τελεία στην ιστορία μας. • Το καθιερωμένο τσούγκρισμα των ποτηριών, η τράκα απ’τα τσιγάρα σου, κι ο χαμηλός φωτισμός ίσως είναι -τελικά- μόνο αφορμές. • Ό,τι παλεύω να ξεχάσω -έξι μέρες τώρα- βάζει ξανά  φωτιά στην ανόητη καρδιά μου. (Μάλλον αυτό είναι το τίμημα, για να νιώσουμε λίγο ζωντανοί, πριν το κενό της Κυριακής μας.) Γράφει η Χριστίνα Π.