Rotten Poets Society

Λείπεις απόψε· σιωπή και σκέψεις κυριεύουν το μυαλό μου ήσουν και θα 'σαι μια ζωή το όνειρό μου. Πού είσαι απόψε; Πού ήσουν χθες; Μάδησα ένα τριαντάφυλλο. Μάτωσα όπως το κρατούσα. Τα φύλλα έπαιρνε ο αέρας και τα 'ριχνε στο λιμάνι. Είναι απόγευμα κι εσύ είσαι απούσα. Γράφει ο Γιώργος Μπαστάκης

Φταίει η ώρα του αποχωρισμού, το στερνό αντίο, τα τρία τελευταία δάκρυα, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα. Ίσως φταίει η παρουσία σου, τα μάτια σου, τα αποξηραμένα λουλούδια μας κι η μυρωδιά σου. Φταίει ο ουρανός, το φως, οι φωνές, τα βιαστικά βλέμματα. Ίσως φταίω εγώ• το μυαλό μου, το κορμί μου, το μέσα μου - που δε σταματά να βουλιάζει. Άραγε εσύ φταις; Ποτέ! Ούτε για την απουσία σου δε θα τολμούσα να πω ότι ευθύνεσαι. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης 

Για κάποιο λόγο ανεξήγητο, κάθε φορά ρίγος διαπερνά την ύπαρξη μου και χωρίς καν να κοιτάξω, ξέρω πως είσαι εδώ. Είναι φορές που η οπτική επαφή είναι περιττή, μιας και την ψυχοσυναλλαγή αναλώνει, εμποδίζει, αλλοτριώνει, φθείρει. Αν όμως οι ψυχές μας είναι άφθαρτες, πως είναι αυτό το πράγμα εφικτό; κ ε ν ό Ένα στίγμα στο άφθαρτο σου είναι πλέον η ύπαρξη μου· βέβαια, δεν ήταν ανάγκη αφού στην καρδιά μου με το καρμπόν του πόνου αποτυπώθηκε η μορφή σου και δεν είσαι  πια εδώ. Αν όμως εσύ απουσιάζεις, τι μου προξενεί το ρίγος αυτό; Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε τη Ρένια στο Instagram  και στο GoοdReads )

Τα γράμματά σου ξεχασμένα - αφημένα στα μικρά κουτάκια  της παλιάς βιβλιοθήκης. Λιώνει το χαρτί τους μαζί με το χρόνο. Η σκιά σου παρατημένη στο βάλτο με τα ανθρώπινα μηδέν˙ εκεί που κόντεψα εχθές να βρω και τη δική μου. Τα χέρια σου σκληρά - σχεδόν αποξηραμένα - σαν τα λουλούδια του κήπου που μου κρατούν συντροφιά. Το πρόσωπό σου γεμάτο μνήμες, γεμάτο σκιές και κομμένα λουλούδια. Το πρόσωπό σου μακρινό και φευγαλέο κρατά παρέα στα ξύλινα κουτάκια μου. Το πρόσωπό σου μου μοιάζει˙ Φοβάμαι! Φοβάμαι τις σκιές και το φάντασμά σου. Μήπως είναι εδώ; Μήπως είμαι εγώ; Από τον Θάνο Κουλουβάκη

Η απουσία πονάει· ήρεμη και μελαγχολική  μας κατασπαράσσει  - κατοικεί στους πόνους της ψυχής. Η απουσία σου πονάει· πονάει περισσότερο από την «απουσία» - γιατί είναι δικιά σου. Η απουσία μου· έχει γεμίσει από  αυτήν την ουσία που ορίζεται ως «μοναξιά». Η απουσία μας - όμως - είναι απούσα. Από τον Θάνο Κουλουβάκη (Read More Here)