Rotten Poets Society

Click: Χριστίνα Μαυρίκη Άκουσε, εγώ θα ήθελα να μείνεις μαζί μου σήμερα και αύριο και παραπέρα από το αύριο· όμως - συγχώρεσε με - δεν ξέρω να ορίζω το χρόνο. Θα ήθελα να μοιραστούμε το ίδιο ποτήρι, τα ίδια τσιγάρα, τις ίδιες σκέψεις· να καταναλώνουμε τις ίδιες ποσότητες αλκοολούχων ποτών και να μεθάμε το ίδιο. Να πάμε βόλτες, μεγάλες βόλτες και να σταματάμε δύο βήματα πριν το κενό μας καταπιεί και γίνουμε ένα με το τίποτα . Να τρακάρουμε τις ιδέες μας και να τις παρατάμε εκεί, κατεστραμμένες, μόλις φτιάξουμε καινούργιες. Να κοιτάμε τη θέα από το βουνό που είχες ερωτευθεί όταν ήσουν μικρή και να το ερωτεύομαι κι εγώ. Να μιλάμε στη θάλασσα κι εκείνη να μας χαιρετά· να της δίνουμε όρκους αιώνιας αφοσίωσης κι εκείνη να μην μας πιστεύει. Να αγγίζω τα μαλλιά σου ενώ χορεύουν στον αέρα. Να μαγεύουν τη φύση, να την εξαφανίζουν. Άκουσε, μείνε εδώ· σήμερα, αύριο και παραπέρα από το αύριο. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Click by Thanos Koulouvakis - "Empty Port" Μην πεις πολλά· άναψε το τσιγάρο σου κι άσε τις πεθαμένες ιστορίες. Ξέρεις, βαρέθηκα να κλαίω· να ξεριζώνω μνήμες, να περνούν οι μήνες και να τους θρηνώ - σαν νεκρούς. Βαρέθηκα να πηγαίνω επισκέψεις, να κάνω διαλέξεις, να φωνάζουν οι άνθρωποι, να με τρομάζουν και να μην τους πειράζει, να μην τους ενοχλεί που έκοψα το «εγώ» μου και δεν είμαι πια εγώ. Μην πεις πολλά· αγανάκτησα να σκουπίζω παλιά ράφια με ιστορίες. Μου έλειψε η σιγή, οι γέρικες νύχτες - πόρνες νύχτες - οι κινήσεις των υστερικών, τα εισιτήρια των κανονικών για τον κόσμο της κανονικότητας που κοντεύω να τον φτάσω, μα χάνομαι στα βαγόνια και περνούν τα χρόνια - με άρωμα από άψυχη κολόνια. Μην μου λες πολλά. Αυτά τα πολλά μας τσάκισαν· όταν τα λέγαμε στα βαγόνια και ξεχνούσαμε να κατέβουμε και χάναμε τις στάσεις του κόσμου της κανονικότητας και βρεθήκαμε στον άλλο κόσμο να παίρνουμε τρένα ξένα· τρένα για το πουθενά. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης

Πιάσε μια ηλιαχτίδα, κοιμήσου με το φως· άφησέ το να σε κάψει - αν χρειαστεί. Να καούν τα φτερά σου, να γίνεις ένα με τη γη. Να πέσεις· κι ίσως να μη σηκωθείς. Νιώσε το χώμα στο πρόσωπο, τα κύματα στο σώμα, το πορφυρό μου δώρο που ονομάζεται αίμα. Νιώσε τα χέρια του - σε αγκαλιάζουν - η ανάσα του πάνω απ' τους ώμους σε ζεσταίνει. Φωνάζουν τα βουνά, μιλούν οι στάχτες. Βουβοί οι άνθρωποι - αμίλητοι προσμένουν. Κι Αυτός τους εξαπατά· φεύγει (;) Μα θα επιστρέψει, όταν δεν τον περιμένεις. Γράφει ο Θάνος Κουλουβάκης (Επισκεφτείτε τη σελίδα της ποιητικής συλλογής του Θάνου Κουλουβάκη  ή βρείτε την στο Βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων Οσελότος )

Ηλεκτρικός, μετρό, δουλειά, μάθημα, φροντιστήρια, γυμναστήριο, χάος. Άνθρωποι γελαστοί, σκυθρωποί, ανήσυχοι, ανέμελοι, αγχωμένοι, μόνοι. Όλοι όμως σε ένα πρόγραμμα, σε μια καθημερινότητα τόσο ίδια και προδιαγεγραμμένη όσο και οι στάσεις του μετρό - που τόσο πολύ δυσκολεύομαι ακόμα να μάθω· Ομόνοια, Πανεπιστήμιο, Σύνταγμα.  Καμιά αλλαγή, κανένας αυθορμητισμός. Κι ενώ όλα βρίσκονται σε κατάσταση σήψης και ατονίας, εμφανίζεται μια ευκαιρία που τρεμοσβήνει μέσα στο απέραντο έρεβος. Είναι μια ευκαιρία με υπόσταση, δεν είναι απλά μια αφηρημένη έννοια. Όμως είναι τόσο μικρή και σχεδόν χάνεται μέσα στη θάλασσα του σκότους.  Και τότε παρατηρώ την αντανάκλαση του εαυτό μου σε έναν παλιό, ξεθωριασμένο και σπασμένο καθρέφτη.  Τρεμοσβήνω· μετά βίας ζω. Φαινομενικά - βιολογικά - ζω, ουσιαστικά - ψυχικά - πεθαίνω. Είμαι σαν ένα ψάρι μέσα σε μια γυάλα που μέχρι να πάει από την μία άκρη στην άλλη έχει ξεχάσει τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησε να κολυμπά.  Ζω για ν...

Στον φίλο μου Μάνο... Μέσα στα χρόνια της ζωής μας γνωρίζουμε αναρίθμητο ποσοστό ανθρώπων. Άνθρωποι που άλλοτε ταιριάζουμε και άλλοτε όχι. Άτομα από την δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο. Αν κάτσεις να τους μετρήσεις και εσύ, σίγουρα θα σπαταλήσεις πολλές ώρες. Κάποιοι, λοιπόν, γίνονται κάτι παραπάνω από απλοί γνωστοί. Γίνονται φίλοι. Η οικογένεια που εμείς μπορούμε να διαλέξουμε. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να τους δείξουμε κρυφές πτυχές του εαυτού μας. Σκοτεινές γωνιές του «είναι» μας που φωνάζουν για αποδοχή και αγκαλιά. Επομένως είναι ξεκάθαρο ότι είτε λίγο είτε πολύ στηριζόμαστε σε αυτά τα άτομα. Είναι δίπλα μας σε δύσκολες και όμορφες στιγμές. Στο κλάμα, στον πόνο, στα λάθη. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί χάνονται από την ζωή μας; Τι φταίει, εμείς ή αυτοί; Και αναρωτιόμαστε γιατί να χάσουμε έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε μοιραστεί στιγμές και όνειρα. Πολλά τα ερωτήματα και οι υποθέσεις ακόμα περισσότερες. Και κάπως έτσι με αναπάντητα ερωτηματικά περνάνε οι μέρες, οι...

Μία γόπα στην άκρη του πεζοδρομίου, ένα τσαλακωμένο εισιτήριο, ένα χαρτάκι, μία απόδειξη... Περπατώ και κοιτάζω το δρόμο· μου προξενεί ενδιαφέρον να βλέπω αυτά που πετούν οι άνθρωποι κάτω - κι ας με τρομάζουν ορισμένες φορές. Βλέπω χιλιάδες χαρτάκια που η χρησιμότητά τους έχει πλέον χαθεί. Αυτό που έχει απομείνει είναι το υλικό - η υλική τους υπόσταση. Γίνονται σκουπίδια στα μάτια των ανθρώπων αυτά που πριν μερικές ώρες ή μέρες ήταν σημαντικά. Πατούν τα αποτσίγαρα για να σβήσουν· αυτά που μερικά δευτερόλεπτα πριν έβαζαν στο στόμα τους και απολάμβαναν με θράσος. Αυτά που κρατούσαν με έπαρση και νόμιζαν ότι τους πρόσδιδαν κύρος και σιγουριά. Θεωρούμε ότι πετάμε κάτω μονάχα αντικείμενα· διότι δεν έχουν συνείδηση και η αξία τους είναι απελπιστικά μικρή. Όμως, οι άνθρωποι ξέρουν να πετούν λέξεις. Οι λέξεις εκτοξεύονται στον αέρα κι ύστερα προσγειώνονται στο δρόμο - ακριβώς όπως τα μικρά μας σκουπιδάκια. Απλώς, ενίοτε, στο διάβα τους τραβούν άλλους και τους γειώνουν. Ύστερα βρίσκοντ...