Rotten Poets Society

Είναι ο τρόμος και μια παράξενη ανησυχία  είναι φωνές, αισθήσεις πρωτόγνωρες  και κάτι που τους ομοιάζει  δεν είναι φόβος μη σε πάρει κάτι μακριά,  ή μη σου πάρει κάποιος τη ζωή σου, αλλά ο επισκέπτης που έρχεται απρόσκλητος στη μικρή σου εορτή  “εορτή δαιμόνων” – την ονόμασες κάποτε – “μέσα σε ενα δοχείο για μια φτηνή ψυχή” τρέμεις μη σου χτυπήσει την πόρτα  και εσύ δεν έχεις αψέντι να τον κεράσεις και την κατάλληλη μουσική να του παίξεις  και ξέρεις ότι αν δε του δώσεις αυτά, θ α προσπαθήσει να κατακτήσει ένα ακόμη κομμάτι της γαλήνης σου και με αυτή θα χορτάσει, αφήνοντας τρέμουλο για συμπλήρωμα στο κενό αλλά υπάρχει κάτι στο οποίο εσύ δεν έχεις ακόμη καταλήξει· φοβάσαι περισσότερο εκείνον τον επισκέπτη  ή τον ίδιο σου τον εαυτό; Γράφει η Ρένια Τσάπρα

Για κάποιο λόγο ανεξήγητο, κάθε φορά ρίγος διαπερνά την ύπαρξη μου και χωρίς καν να κοιτάξω, ξέρω πως είσαι εδώ. Είναι φορές που η οπτική επαφή είναι περιττή, μιας και την ψυχοσυναλλαγή αναλώνει, εμποδίζει, αλλοτριώνει, φθείρει. Αν όμως οι ψυχές μας είναι άφθαρτες, πως είναι αυτό το πράγμα εφικτό; κ ε ν ό Ένα στίγμα στο άφθαρτο σου είναι πλέον η ύπαρξη μου· βέβαια, δεν ήταν ανάγκη αφού στην καρδιά μου με το καρμπόν του πόνου αποτυπώθηκε η μορφή σου και δεν είσαι  πια εδώ. Αν όμως εσύ απουσιάζεις, τι μου προξενεί το ρίγος αυτό; Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε τη Ρένια στο Instagram  και στο GoοdReads )

Πως μου αρέσει έργα τέχνης να κοιτάζω... το βλέμμα σου, σαν την Έναστρη Νύχτα - δύο μάτια καστανά, ολόλαμπρα, σαν άγουρα μύγδαλα να στροβιλίζονται στον άψυχο ουρανό μου. Και Αγάπη από Απόσταση· το πρόσωπο σου αρμονικό, να ξεπροβάλλει από μία αλλόκοτη διάσταση. Τα φρύδια σου τα παχιά, τα τόξα τα καλοσχηματισμένα και τα σαρκώδη χείλη σου, στο παρελθόν ραμμένα. Το πρόσωπο μου να χαϊδεύουν οι τούφες σου εκείνες οι ολόισιες μελαχρινές και ολοένα να με γαργαλάνε στο λαιμό... σαν Εραστές, τυλιγμένα τα πρόσωπα μας με λευκά πανιά - εγώ φιλώ το δικό σου κι εσύ το δικό μου - και τα πανιά να νιώθουν περισσότερο από εμάς, αφού εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον νεκροί. Και μας κοιτούν οι περαστικοί δείχνοντας μας με το χέρι, επιμένοντας «Αυτοί δεν είναι ένα ζευγάρι». Γράφει η Ρένια Τσάπρα (Βρείτε την Ρένια στο Instagram και στο GoodReads )